Vandaag stond Alcoutim op het programma. Alcoutim is een smokkelaarsnest aan de Guadiana-rivier. De rivier die een groot deel van de Portugees-Spaanse grens voor haar rekening neemt.De tocht voerde door de bergen, en de aanblik van het Portugese landschap was prachtig, ondanks dat de winter ervoor zorgde dat een deel van de vegetatie was verdord. We reden eerst door de bergen naar Foz de Odeleite, en vandaar langs de rivier noordwaarts naar Alcoutim. Nou mag Alcoutim vroeger, samen met het aan de Spaanse oever gelegen Sanlucar de Guadiana een spannend oord zijn geweest, maar sinds Spanje en Portugal zijn verenigd in één Europa, valt er eigenlijk geen pepernoot te beleven. Maar alles is wit geschilderd, wat een frisse en maagdelijke indruk geeft. Ook is er tussen de twee dorpen één uur tijdverschil. Ze kunnen bij wijze van spreken over de rivier op elkaars horloge kijken, maar een uur tijdsverschil zál er zijn. Zo hoorden we de kerkklok van Alcoutim twaallf uur slaan, en tegelijkertijd vanover de rivier, vanuit het zonovergoten Sanlucar klonk slechts één slag. Één uur. Ik haalde koffie en cola in een tentje, en zag verse pasteis de nata staan., de Portugese specialiteit van bladerdeeg en custard. Ik had er drie besteld, en ik dacht er zeker van te zijn dat Lenie dat wel zou lusten. Maar Lenie lust niet alles, en heeft een zeer persoonlijk voedingspatroon, zullen we maar zeggen. Dus gespannen keken we toe wat Lenie er van zou vinden. Ze nam een hap en ze zei "o, lekker" Weer een versnapering aan Lenie's lijst toegevoegd. We hebben nog even in het werkelijk warme zonnetje gezeten, toen we het van de spanning niet meer hielden, en we besloten het woelige Alcoutim de uitlaatpijp toe te keren.
De terugweg, via een snellere route, was iets minder landelijk, en iets meer asfaltelijk. We lunchten thuis, en gingen om drie uur naar Avenida. Daar zat, of kwam iets later, de Hollandse enclave. Na het doornemen van de dag, vergezeld van een wijntje, zijn we weer even naar huis gegaan. We hadden afgesproken met Barry en Gerda en Ton en Mary bij Casablanca te gaan eten, wat ook voor Lenie weer een spannende aangelegenheid zou kunnen zijn. Maar zij had heerlijk gegeten zei ze. Groentensoep en Gegrild varkensvlees, net als Inge. We lieten ons alles goed smaken, en gingen nog even vragen of er vanavond nog muziek zou zijn. Jazeker, de avond zou verzorgd worden door Clotilde Falsa Nota de Catastrophe-Migraine. Zij had een laptop met muziekbanden op een strijkplank gezet, en kweelde er lustig op los. Ook traden er enkele self-made zangers uit het publiek op. De sfeer was echter uitstekend, en sommigen waagden zelfs een dansje. zo ook, onder anderen, Ton en Lenie tot ze het er warm van kregen, Ook Ton en Mary, Lenie en Mary, alsmede Barry en Gerda maakten de dansvloer onveilig, net zoals enkele Spaanse gasten. Ikzelf geef niet zoveel om dansen, bovendien heb ik last van oude stompsheuten en een blafkaak, die mij bij het dansen hinderen. De temperatuur binnen was tot grote hoogten gestegen, wat het contrast met de buitenlucht, toen we naar huis gingen, nog groter maakte. Het was een geslaagde dag geweest.

Geschreven door John.en.inge.op.reis