Tja, Inge was gisteren gevallen, en had behalve een kapotte knie ook nog pijn in haar ribben, waarschijnlijk gekneusd, dat langzamerhand pijnlijker werd. In de nacht was het even lastig om op te staan, dat zou ze ook niet moeten doen, ware het niet dat ze naar de wc moest, wat haar een half uur kostte. Ook hoesten was pijnlijk. In de ochtend was de pijn iets afgenomen, en zouden we op de fiets naar de Avenida gaan voor een kop koffie. Voor de deur zagen we een Nederlands echtpaar, dat ook een stukje ging fietsen. We gingen ieder ons weegs, en het fietsen verliep gunstig, dus probeerden we een langer stukje. We besloten naar Vila Real de Santo Antonio (VRSA) te fietsen over de noordelijke weg, langs de Pingo Doce supermarkt. In het centrum aangekomen maakten we de fietsen stevig vast met twee kettingen en twee sloten, zodat we gerust aan de tippel konden beginnen. We liepen de autovrije hoofdstraat uit en aan het einde gekomen, staken we de weg over naar de jachthaven aan de Guadiana rivier. We liepen in het zonnetje met een stevig windje langs de kade, langs de camperplaats, en weer terug terug via de weg, langs de talloze textielwinkels naar onze fietsen. We zouden nog even naar Lidl gaan voor wat boodschapjes, en nadat we deze hadden ingeslagen troffen we voor de deur hetzelfde Nederlandse echtpaar aan als eerder voor ons hotel. We herkenden elkaar onmiddellijk, en lachend zei de man "de volgende keer trakteren"Ik zei "Ja, op slagroompunten" Daarna gingen we via een andere route terug. Bij het hotel aangekomen wilden we onze fietsen in het rek zetten, toen we het Nederlandse echtpaar wéér zagen. Ik zag ze het eerst, maar toen ik zei "Kom maar op met die slagroompunten" vroeg hij alleen maar wat we vanmiddag gingen doen, dan ging hij dát niet doen. Blijkbaar kon ik naar de slagroompunten fluiten. Nou ja, zoveel trek in slagroom had ik ook weer niet.
Op de kamer even een broodje gegeten, en om drie uur naar Avenida, voor de traditionele donderdag-wijnfeestdag. Het stel zat al bij elkaar, en wij schoven aan. Elke donderdag een kan (jarra) wijn van 1 liter voor de belachelijke prijs van 3,50 €. Met al die wijn werd het heel gezellig, maar de tijd schreed voort, en onvermijdelijk kwam het moment van scheiden. Maar niet voor lang. Wij waren uitgenodigd bij Lenie & Aad, om op hun appartement een gezellige avond te hebben, samen met Johanneke en Willem, en Ko en Mieneke. We spraken af om kwart over zeven in de lobby van ons hotel, om gezamenlijk (Johanneke&Willem, Mieneke&Ko, en John &Inge) op te trekken naar het appartement van Aad en Lenie. Als ze nou maar thuis waren. Maar ze waren thuis. Lenie en Aad, die we vanmiddag hadden gemist bij Avenida, hadden in Spanje bij de Mercadona en in VRSA bij de Lidl boodschappen gedaan, Lenie had de hele dag voorbereidingen getroffen, en was bang dat we honger zouden lijden, want wat ze al niet op tafel zette was genoeg om een regiment huzaren te voeden. Gevulde eieren, gebraden varkenshaas, in Iberische ham gerolde dadels, kaasblokjes, stokbrood met diverse Franse en Spaanse kazen, snoeptomaatjes en schijfjes komkommer, Spaanse gerookte ham, in cervelaatworst gewikkelde augurkenschijven, te veel om op te noemen. Maar ik noem het toch maar even. En alles besproeid met drank, mineraalwater en zo. Het mag een leuke gezellige geslaagde avond worden genoemd, en wil ik nogmaals Aad en Lenie bedanken voor de hartelijke ontvangst en de gezellige avond. Lenie en Aad temidden van de vuile vaat achterlatend, gingen we allen onze weg naar onze nachtverblijven. Inge en ik zijn snel, met een glimlach om de mond, in slaap gevallen.

Geschreven door John.en.inge.op.reis