Vorig jaar kocht Inge bij de Decathlon in Faro een paar loopschoenen, die haar zo lekker zaten dat ze er mee naar Sint Helena kon lopen. Als ze over water zou kunnen lopen. Want Sint Helena is een eiland. Maar ze heeft nooit de behoefte gehad om naar Sint Helena te lopen. Jammer, want nu zullen we het nooit weten, of ze over water zou kunnen lopen. Maar die schoenen begonnen tekenen van slijtage te vertonen. Dat was in Holland al, en daar, in Holland, had Inge zich al voorgenomen om deze winter nog een keer bij Decathlon aan te kloppen voor een nieuw paar. Omdat het weer er niet naar uitzag dat we ter verkrijging van een kleurtje op het strand konden zitten, zijn we deze ochtend naar Faro gereden, naar het grote winkelcentrum Forum Algarve , waar vlak naast de Decathlon staat. Deels rijdend over de 125 en de 22 kwamen we daar aan, en parkeerden in de parkeergarage, gratis en voor niets, noppes, nada, niente, niks. Toen we wegreden bleken we niets te hoeven betalen, en vanwege het feit dat er geen verdere kosten aan verbonden waren, was ik als rechtgeaard Hollander danig van slag. Kom daar in Nederland maar eens om. Of bij een zeker hotel vooraan de bosweg.
Maar goed, de schoenen dus. Ee besloten die even te laten voor wat ze waren, en liepen eerst naar de Forum Algarve. Gelukkig kwamen we daar via de roltrap uit de parkeerkelder naar boven, dus dat was een goed begin. We hebben eerst een bicaatje met een pasteis, of zoiets, genomen. We zagen leuke winkels met leuke dingen, maar hebben niets gezien wat we voor langere tijd in ons bezit wilden hebben.
Inge is nog op de foto gegaan met Virgil van Dijk (zie onder) Virgil is voetballer van het jaar geworden, en dat dwingt bij de Portugezen veel respect af. Meer dan levensgroot hangt zijn foto in de etalage. Dus een foto met veel reflecties, ondanks dat Virgil volkomen stil hing.
Voor de schoenen liepen we naar Decathlon, en na enig rondneuzen in deze rechthoekige sportbox, waar om de vier minuten een commercial klonk die, gelukkig in het Portugees, de Decathlon aanprees. Met een volume dat je zou wegjagen. Maar we vonden een paar schoenen, Inge had ze gepast, goedbevonden en afgerekend, en na een korte wandeling kwamen wij weer terug naar de auto. Toen we de garage uitreden bedacht ik me dat men mij niet om een inrijkaart had gevraagd. Gelukkig maar, want dan had ik nog wel even moeten zoeken. Omdat ik een beetje melig begin te worden, zal ik maar kort zijn over de terugreis, maar ik wil toch nog even de Portugese hondenkop vermelden, die aanvankelijk achter me in de rij reed (we reden met z'n tienen achter een camper 60 km waar 90 is toegestaan) en die het nodig vond om de rij te verlaten, mij voorbij te rijden, en voor mij in te voegen, en mij daarbij te snijden. Deze noodlanding van een ooievaar, zoals ik die knollenkop noem, was met gevaar voor eigen leven, én dat van mij, één plaatsje in de rij opgeschoten, om weer gedwongen 60 km te rijden waar 90 toegestaan.
Thuisgekomen, gegeten en toen naar Avenida. Ja hoor, ze waren aangekomen. Wie?
Johanneke en Willem I waren aangekomen. Desgevraagd zonder brokstukken met af en toe een file.. We begroetten elkaar hartelijk en schoven bij ze aan. Zij waren op hun beurt bij Ko en Mieneke aangeschoven of andersom. Of bij Wim en Lydia, want die waren er ook al. Toen later Ton en Mary aankwamen, schoven zij ook aan, en zo schoven we de middag door. Het werd steeds later, en ik had geen trek in bloemkool. Bovendien had Johanneke de piccalilly nog niet uitgepakt. Ik zei: We gaan wel naar de Mac., en Inge wilde kip piri piri. Iedereen ging haar of zijns weegs, bovendien moesten W&J de auto nog uitpakken. Toen we naar het appartement terugliepen, bleek Komenkaza gesloten, dus géén piri-piri, en moesten we wel naar de McDonalds, hier ook bekend als het restaurant met de Gouden Bogen (Gele M). Die tent stond er nog niet in april, toen wij hier waren. Fast gebouwd voor een Fast Food restaurant.

Geschreven door John.en.inge.op.reis