Toen ik vanmorgen wakker werd, en ik op mijn horloge keek, zag ik dat het negen uur was. Maar omdat we niet midden in de nacht zijn opgestaan om de klok vooruit te zetten, was het eigenlijk tien uur. Laat al, eigenlijk. Omdat ik vanmorgen ook nog mijn verslag van zaterdag moest schrijven, was het al middag voordat we koffie gingen drinken. Maar dat wisten we niet. Voor ons gevoel was het nog ochtend, maar toen we bij de Avenida waren aangespoeld en wij Cristina begroetten met Bom Dia, zei ze vermanend : No no; Boa Tarde !, waarmee ze ons met een ruk in de zomertijd deed belanden. Het was zondag, dus werd het cappuccino en appeltaart met slagroom. Daarna wilden we even over het vermaarde strand van Monte Gordo met onze blote povoeten langs de waterlijn gaan wandelen. Toen we het plankier opliepen, hoorden we achter ons een bekende stem, die riep: Zie je wel, nou willen ze ons niet kennen. Het bleken Aad en Lenie te zijn. Lenie had een zak met gesneden stokbrood bij zich, en gaf ons de schuld dat ze met het brood was blijven zitten, omdat we dat niet hadden opgegeten tijdens het gezellig avondje afgelopen week. Ze wilde het aan de meeuwen voeren. Er was geen meeuw te zien, althans niet dichtbij, maar toen ze een handje in de lucht gooide, kwamen overal de luid schreeuwende meeuwen vandaan. Wat een takkenherrie! De foto's die ik ervan heb gemaakt, waren eigenlijk te laat, het pandemonium was al voorbij. Aad en Lenie bleven nog even op het bankje zitten, en wij besloten onze strandwandeling te beginnen. Na enige tijd hadden we de bewoonde wereld achter ons gelaten.Het gedruis van de branding, het water rond onze voeten en de warmte van de zon veroorzaakten een gelukzalig gevoel. Na een tijdje gelopen te hebben kwamen we bij een gesloten strandkioskje, en we besloten op het plankier daarvan even uit te rusten en de zee af te speuren. Even leek het of er een regenbui dreigde, en kleurde de zee donker. Maar zo snel als het donkerder werd, loste de bewolking op en werd het ook weer lichter. Ook zagen we dat een kilometer landinwaarts de wolken zich opstapelden, maar die waren wit, en niet dreigend.. Toen we uitgerust waren zijn we dat hele stuk weer teruggelopen, vergezeld van die uiterst koddige drieteenstrandlopertjes die hun, voor ons onzichtbare voedsel tussen de zandkorreltjes wegpikten. Op het plankier aangekomen hebben we eerst onze schoenen aangetrokken, waarna we langs het paviljoentje van de Associaçao dos Mariscodores of zoiets, de Vereniging van Schelpenvissers, één van de twee tentjes de niet aan de vernieuwingsdrang van de gemeente ten prooi vielen. We begroetten de daar gezeten Lenie en Aad, en liepen terug naar de Avenida, want het was al happy hour geworden. We zagen dat Ko en Mieneke er al waren. Even later kwamen het Haarlemse stel, waarvan ik steeds de naam vergeet te vragen - ik zal dat morgen doen - er ook bij zitten. Het bleef voor ons een kortere sessie dan anders, omdat onze biologische klok een uur achterliep. We moesten de kip nog snijden en marineren voor de nasi. Een van de obers, Flavio, was vandaag voor het laatst, dus ik moest even afscheid van hem nemen. Hij gaat studeren, in Faro, en ik heb hem gezegd dat hij zijn uiterste best moet doen, anders zal ik hem eens mores leren, als het mij gegeven is om in november weer naar MG te komen.
Op ons appartement zijn we aan de nasi begonnen, we hadden geen ketjap manis, maar wel een sojasaus, die iets wateriger van consistentie was. Het smaakte echter voortreffelijk, maar na een strandwandeling met zeelucht smaakt alles.
Ik kreeg nog een berichtje van Johanneke, die schreef dat ze in Miranda de Ebro, vlak bij Bilbao was aangekomen. Heeft ze toch 960 kilometer gereden. Dat is nog maar 1600 kilometer naar Veendam, dus is ze al over éénderde van de reis.
Wij blijven nog even hier.

Geschreven door John.en.inge.op.reis