Vermoeid, maar nog geen slaap. De blogschrijver zat gebogen oven zijn laptop, die hij zojuist uitgepakt had, want hij moest het laatste verslag van zijn Portugese reis schrijven. "Het was een lange dag" verzuchtte hij, terwijl hij terugblikte op de afgelopen zestien uren. Om acht uur in de ochtend waren ze opgestaan. De koffers waren gedeeltelijk ingepakt, en na een snel ontbijt de reeds klaargelegde kleren aangeschoten. Ze hadden de traditionele broodjes klaargemaakt, pistolets met ham en kaas. Dat deden ze voor iedere vliegreis, nadat John eens, na een pakketje Transavia tappa's in het vliegtuig, zo onmetelijk beroerd was geworden dat hij de wereld voor een doedelzak aanzag.. Nu hoefden ze alleen maar een relatief veilige koffie te bestellen om de hamkabro's weg te spoelen. Er was nog wat kaas over geweest, en hij had, nog gekleed in zijn ochtendjas dat even bij Jan en Coby gebracht.
De koffers verder ingepakt, en voorwaar, alles paste er weer in.
Ze moesten eerst de fietsen nog terugbrengen bij Ruiz, samen met Jan en Coby, toen om elf uur de kamer verlaten, de meisjes van het hotel een douceurtje toegestoken (see you next year, mister Fado), de tachtig kilo bagage in de hal geparkeerd en uitgecheckt . daarna waren ze naar Sol e Praia gegaan, voor koffie, de laatste maal, deze vakantie, dik ingepakt ter voorbereiding op de Hollandse luchten. Gelukkig was het in Monte Gordo ook koud.
Onze lunch, overpeinsde hij, namen we bij de Blue Parrot, genoemd naar een blauwe papegaaienpop in een echte papegaaienkooi. Om alvast aan Holland te wennen werd het patat met kroketten. Terug in het hotel was het wachten begonnen. Eerst nog even in de zon bij het zwembad gezeten, maar als er een wolk voor schoof hadden ze het koud gekregen. binnen op de bank moesten ze wachten op de bus, die ze om tien voor vier zou ophalen. Tom en Mary waren nog even langsgekomen, zij vertrekken een paar dagen later. Toen de bus was gekomen, moesten ze langs de hotels Dunamar , Vasco da Gama en Guadiana en daarna naar appartementen in Altura om andere Primavera-reizigers op te halen. Daarna waren ze direct naar Faro gereden. Het vliegtuig was niet helemaal vol geweest, en naast hem waren de twee plaatsen overgebleven, wat echter geen luxe was, want de tussenliggende stoelleuningen waren niet helemaal opklapbaar. Hij had stoelen besproken via internet, en gekozen voor rij vijf, omdat de eerste vier rijen niet te boeken waren. Tot zijn grote verbazing had hij gehoord, dat Jan en Coby, zonder bespreken, op rij één waren ingedeeld. Dat kwam mooi uit voor Jan, want dan was hij, zoals hij zei, eerder thuis dan wij. De vlucht was voorspoedig verlopen, eerder vertrokken en eerder aangekomen en ook hun koffers waren snel verzameld, op de foedraal met Nordic stokken na, die met bijzondere (odd size) bagage waren verstuurd, en iets later met de hand werden aangereikt. André, hun buurman zou ze komen ophalen en stond ze al op te wachten. Ze hadden afscheid genomen van Jan en Coby, onder het wederzijds uitspreken dat ze blij waren dat ze elkaar ontmoet hadden, en elkaar zeker zouden weerzien. André had ze snel naar huis gereden. Het huis had ze warm verwelkomd, want Yolanda, hun buurvrouw, had de verwarming aangezet. Ook had ze de post gesorteerd en de plantjes bewaterd. Op de tafel stond een vaas tulpen en een doos chokolaadjes. Wat een geweldige buren heb ik, overdacht hij, en kwam wederom tot het besef dat het spreekwoord - Een goede buur is beter dan een verre vriend - op waarheid berustte.
De blogschrijver keek op zijn horloge. Hoogste tijd voor het bedje. Morgen weer een dag,dacht hij. Het zou zijn eerste nacht thuis worden na 43 dagen afwezigheid.
De volgende ochtend was het weer koud opstaan. Nadat hij het koffiezetapparaat had uitgepakt, overdacht hij dat hij, indien mogelijk altijd zijn koffiemachine zou meenemen. Hij zei tegen Inge dat hij zijn verslag nog moest voltooien, en zette zich voorlopig voor de laatste maal aan zijn verslag. Het was tijd voor een conclusie.
Het waren mooie dagen geweest, zes weken met overwegend zonnig weer, af en toe een beetje fris, maar warm genoeg om de term 'overwinteren" te billijken. Ze hadden veel gezien, veel uitstapjes gemaakt, waarbij vooral de route door de bergen (Rota do João) een eye opener was gebleken. Zo hadden ze Portugal nog niet ervaren. Ze hadden veel plaatsen en landschappen in zowel Portugal en Spanje voorbij zien komen die ze niet eerder hadden gezien, zoals El Rocio, Estoi en zelfs Fabrica. De laatste lag op een paar kilometer van Monte Gordo, maar ze waren er altijd aan voorbij gefietst. Ze hadden Evora leren kennen en de confrontatie met het in Kerstkledij gestoken Sevilla opnieuw beleefd. Maar, zo bedacht de verslagschrijver, ze waren niet de enigen die aan het overwinteren waren geslagen. Ze hadden veel leuke mensen ontmoet, zoals Ton en zijn vrouw Mary uit Hellevoetsluis, die veel kilometers te voet aflegden. Ton was visueel gehandicapt, maar compenseerde dat met een uitstekend gehoor, voortreffelijk geheugen en sociale vaardigheid. Mary was een geboren Vlaardingse, en Ton was mede daardoor bekend in Vlaardingen. Hij kende zelfs het Chinees restaurant Tim Hong, en we spraken af dat we ze eens zouden bellen om daar samen te gaan Chinezen.
En dan natuurlijk Jan en Coby, aardige mensen, die de hele aarde al hadden bereisd. Jan was geboren in Capelle aan den Ijssel, en had zijn lieve Coby Leren kennen in zijn diensttijd, was aan haar blijven hangen en zo in Harderwijk terecht gekomen. Hij is geémigreerd voor de liefde! Ze hadden daar een modezaak. Jan maakt met iedereen een praatje, en het maakt niet uit of het Nederlanders of Zimbabwanen zijn. Zoals gezegd, Jan is een bereisd maar ook een levenswijs man, maar van het weerbericht heeft hij geen kaas gegeten. Tenminste één keer zat hij er volledig naast toen hij zei dat het niet zou gaan regenen, toen even later de zeehonden door de straten van Monte Gordo zwommen. U ziet, enige dichterlijke vrijheid is de schrijver dezes ook niet vreemd. Inge en John namen op Zestienhoven afscheid van Jan en Coby, ze waren blij elkaar ontmoet te hebben en beloofden contact te houden.
Dat was het dan, niet volledig, maar volledig genoeg. We bedanken iedereen voor de getoonde belangstelling en commentaren, en wensen al onze volgers een goed jaar vol gezondheid, geluk, en voorspoed.
De schrijver slaakte een diepe zucht. Het was volbracht.

Geschreven door John.en.inge.op.reis