Het zonlicht knalde naar binnen toen Inge de gordijnen opende. KORTEBROEKENWEER! Ook al kan het weer hier in 10 minuten omslaan, het zag er naar uit dat we het de eerste acht minuten zonnig zouden houden. We hebben eerst ontbeten, met koffie voor ons samen, gezet met ons uit Holland meegebrachte espresso-apparaat, en toen naar de Avenida voor koffie met de buren. We hadden de Nordic stokken al meegenomen, zodat we na de koffie meteen het strand onveilig konden gaan maken. Het was nog steeds zonnig en windstil, dus heerlijk! heerlijk! Het was echter juist hoogwater geweest, waardoor we bijna niet door het zand kwamen, omdat onze voeten er vijf cm in wegzakten. Daarom zijn we halverwege ons geplande traject maar op een duin gaan zitten, met als enig geluid de branding en het gepiep van een enkele drieteenstrandloper. Dat was ook heerlijk. Maar omdat te lang in de zon niet goed is voor een mens, hebben we de thuisreis aanvaard. We zijn toen nog maar even op een terrasje gaan zitten, ik in de schaduw en Inge in de zon. Ik moest nog wat boodschapjes doen in VRSA, op de fiets, brood en ham en zo, en Inge, die maar geen genoeg van de zon krijgt, ging bij het zwembad liggen. Ik ben op de fiets gestapt, en door het bos (de noordelijke route) naar VRSA gereden. Ik zak rechte dennen, kromme dennen, duivenkotten, en andere fraaie taferelen, waarna ik in VRSA bij de super aankwam. Fiets op slot gezet, snel boodschappen gedaan, fiets van slot gehaald, en de hoek om gefietst. Daar zag ik dat het fietssleuteltje uit het hangslot was gevallen. Dus terug. Bij de Lidl stond de bedrijfsbedelaar rond te kijken. Toen hij mij zag zoeken, riep hij of ik aan het loeken was for this, terwijl hij mijn fietssleuteltje triomfantelijk omhoog hield. Ik zei ja, en hij gaf mij het sleuteltje, terwijl hij mij vertelde dat hij iedereen om change vroeg, omdat hij geen job had. Ik gaf hem mijn laatste wisselgeld, 50 cent, waarmee hij uiterst tevreden was. Elkaar luid groetend scheidden onze wegen. Of liever: mijn weg en zijn standplaats.
Ik besloot de N125 terug te fietsen, en na 100 meter de noordelijk wijk Tamissa in te rijden, waar ik nog nooit geweest was. Een zeer, hoe zeg je dat, een gemeleerde wijk. Op de hoek een flinke villa, met een man voor de deur die zijn mercedes stond te wassen, en in de straat, dertig meter verder, een huis dat vroeger wel eens gestuct was geweest, en waarvan de muren onbegrijpelijkerwijs de last van het dak droegen. Sommige zijstraten liepen dood in het natuurgebied van de zoutpannen. Aan het begin van zo'n straat liepen 3 peuters van een jaar of vijf, zes die, toen ze mij zagen direct begonnen te roepen "money, money", hun kleine ongewassen handjes ophoudend. Ik zei in het Nederlands dat ik mijn laatste geld aan hun vader bij Lidl had gegeven, wat ze blijkbaar goed begrepen, want zwijgend liepen ze verder. Even later zag ik 3 een-assige zigeunerpaard-en-wagens aankomen, één paard vóór en twee paarden naast de wagens gespannen, alle huisraad in de bak en daarbovenop de hele zigeunerfamilie: Pa, ma en vijf kinderen. Alles ging té snel om een foto van het onvergetelijke schouwspel te maken.
Terug naar het hotel, waar Inge juist aanstalten maakte om het zwembad te verlaten. Spaghetti Bolognese van mijn hand gegeten, smaakte prima, stracciatella-yoghurt toe, en toen naar de zich langzaam voltrekkende nederlaag van Van Gerven gekeken.

Geschreven door John.en.inge.op.reis