Vandaag de laatste volle dag van deze vakantie in Portugal. Vanmorgen, nog in pyjama, alvast een groot deel van onze bagage, vooral vuile was, in koffers gepakt. Ook het kofiezetapparaat en de piri-piri saus . De rest van de spullen, zoals de laptop, telefoonopladers en pyjama volgen morgen. We worden morgen om 15:00 uur opgehaald, dus we hebben dan nog alle tijd om de rest te regelen, de auto in te leveren, en afscheid te nemen van de horeca-bazen. En van onze lotgenoten, de overwinteraars natuurlijk, die we hartelijk willen bedanken voor hun gezelschap in deze donkere dagen rond Kerst en Corona. Ook het hotelpersoneel, waarvan we vanmorgen alvast afscheid hebben genomen, krijgt onze dank voor hun hulp, bijstand en vriendelijke woorden, al konden we elkaar niet helemaal verstaan, maar wel begrijpen. Tegen twaalven waren we klaar met de voorbereidende handelingen, en ben ik na Inge onder de douche gesprongen.
We zijn naar Avenida gelopen, waar Peter und Christa zaten te schroeien, en gingen bij hen zitten. Nadat we wat hadden gedronken wilde Crista zich gaan verkleden, omdat ze kou verwachtte, en achteraf had ze gelijk. We bestelden wat te eten voor de lunch, en toen was het al half 3. Misschien tijd om naar Avenida te gaan, maar daar zaten we al, dus dat maakte de zaak eenvoudiger. Mieneke en Ko kwamen aanlopen, Mieneke haar eigen rolstoel voortduwend. Ik was net van plan om nog een laatste loopje langs de waterlijn te maken, en Inge ging met M&K in het gedeeltelijk overdekte gedeelte zitten. Ik beende naar het strand, waar ik nog wat foto's heb geschoten van aangespoelde roggen, vreemde door eb en vloed veroorzaakte geulen, en rennende drieteenstrandlopers. De laatste op goed geluk, want door de felle zon kon ik niets in de zoeker zien. Met weemoed bekeek ik voor de laatste maal deze vakantie de altijd weer veranderende oceaan, en nam afscheid van het water. Misschien zou ik het in de vorm van regen weer terug zien in Vlaardingen. Ik liep door het mulle zand, via het plankier en door het gras naar Avenida terug, waar later Peter en verklede Christa ook bijkwamen, alsmede Willem en Johanneke. Het werd nog gezellig, en Inge en ik namen nog een loempiaatje voor avondeten, we spraken af om morgen om 11 uur in het kader van ons afscheid koffie te komen drinken in Avenida. Ik nam alvast afscheid van de Avenida-staff Amando, Amandio en Vitor, dan hoeft dat morgen niet meer, en we lieten het stelletje Basterds opgelucht achter, terwijl wij de bittere koude van de subtropische winternacht trotseerden.
In het hotel begaf ik me achter de laptop, en als dit schrijven gerealiseerd is, en van foto's voorzien, zullen we verder gaan met het inpakken van de koffers.
Morgen om 10 uur de auto inleveren, om 11 uur koffie drinken, en ons om 3 uur laten ophalen voor de rit naar Faro. Mieneke en Ko zullen ons komen uitzwaaien, en dan verlaten we onze thuisbasis Monte Gordo, waar we toch 6 weken en één dag ons lief en leed, zonneschijn en regen, hitte en koude, en af en toe ons eten hebben gedeeld met lieve mensen, waaronder zij die ons voor zijn gegaan naar Holland, en die nu van het onvervalste Nederlandse klimaat genieten, zoals onze buren Theo en Cock, Inge's zus Lenie, en de kustbewoners Barry en Gerda. Hopelijk zien we ze allemaal, én Monte Gordo nog eens terug, misschien zonder mondkapje, wellicht verderop in dit jaar.
Morgen zal ik geen verslag uitbrengen, vooral om bovenstaande bezigheden, bovendien zit mijn laptop dan ingepakt, en als ik thuis ben heb ik wel wat anders te doen. Koffers uitpakken, wasje draaien, en last but not least, met Inge langs de diverse specialisten, die haar allemaal aan een nader onderzoek willen onderwerpen. Ook daar hopen we op een goede afloop.
Verder dank ik mijn "volgers" (dat klinkt als een sekte) voor hun doorzettingsvermogen en reacties, en wellicht tot een volgende vlog.
De groeten vanuit een grijs of geblondeerd Monte Gordo.

Geschreven door John.en.inge.op.reis