Om half 10 in de ochtend stonden we, Mary, Ton, Inge en ik, klaar in de hotellobby om de reis naar Évora te beginnen teneinde de droom van Mary waar te maken. We moesten nog even flappen tappen, en daar gingen we. Via Vila Real naar het Noorden, langs Castro Marim en het stuwmeer van Odeleite. Al snel kwamen we in heuvelachtig gebied, en reden we de Algarve uit en de Alentejo binnen. Het landschap van de Alentejo is schitterend. Heuvels en valleien met pijnbomen en kurkeiken.
Bij de brug van Mértola zijn we even gestopt, Ton even een peuk en wij even een blik in het rond. En verder ging het weer, de weg naar Évora is 200 km lang, dus we moesten voortmaken, wilden we niet pas bij het ontbijt aankomen. Toch wilden we nog even stoppen om een bakkie te doen. Maar Beja kwam al in zicht, en nog steeds hadden we geen koffietentje gezien, of we zagen het te laat. Terugrijden was geen optie. We reden Beja door, en pas een hele tijd later zagen we, in een klein dorpje, een pastellaria aan de overkant van de weg opdoemen. Snel richtingaanwijzer uit en de koffietent in. In het cafeetje mocht gerookt worden, waarschijnlijk omdat het toch niet werd gecontroleerd. In Portugal is het, net als in Nederland, verboden te roken in openbare gelegenheden. Voor mij minder belangrijk, ik ben gelukkig al jaren geleden gestopt met roken. We namen een koffie met een versnapering, en verder ging het in het Peuzjootje. Dat wil zeggen, de Tomtom, op mijn telefoon geïnstalleerd, had er de brui aan gegeven. Gelukkig had ik ook nog Navigon erop staan, dus geen man overboord. Ook Navigon zou ons veilig in Évora brengen.
Hotel Don Fernando -Inge en ik waren er vorig jaar al eens geweest- stond nog steeds op dezelfde plek, maar dit keer was er voldoende parkeerruimte in de stad. Vorig jaar was daar een maand-, of jaarmarkt en moest ik de auto 3 blokken verderop parkeren. We werden vriendelijk door Carolina verwelkomd, ingeschreven en onze kamer gewezen. T&M's kamer lag naast die van I&J. Na ons gesetteld te hebben hebben we de stad geënterd. Het hotel lag aan het randje van het centrum, dus de tocht viel wel mee, al ging die bergop en bergaf. Wij kwamen langs een restaurant, Évora Taste, en hebben even staan praten met de ober, die Bikash heette, en uit Kathmandu, Nepal, kwam en we beloofden bijna dat, ijs en weder dienende, we zouden overwegen of de kans bestond, om misschien te besluiten of we wellicht vanavond, als we in de buurt waren, te trachten om te proberen bij hem te komen eten. Als we trek hadden, dan. En als hij open was. -We zijn de hele dag open-, zei hij.
We liepen verder en hebben op het centrale plein een colaatje gedronken en een tosta mixta gegeten. Daarna zijn we naar de Romeinse tempelruïne gelopen en hebben we bij een kioskje met een paar tafeltjes en stoeltjes ons eerste wijntje (onbekend merk) gedronken. (Op Portugese, gulle wijze, tot de rand gevuld.) Het begon donker te worden, en de tot dan toe aangename temperatuur zakte naar het absolute nulpunt (voor het gevoel). Gelukkig hadden we daar op gerekend, en hadden we onze winterjassen meegenomen. Door de donkere Évorese straatjes zwierven we, tot we een intiem pleintje met een café en terrasje zagen, waar we een betere wijn uit Borba, Alentejo hebben gedronken, niet tot de rand gevuld, maar wel grotere glazen. We hebben daar even gezeten, en zijn toen weer bergafwaarts gelopen, via de bibliotheek van een of ander ministerie, waar een Engels sprekende medewerker ons allerlei vragen beantwoordde, naar het tentje van Bikash, Évora Taste. Wij hadden daar op de borden gelezen van Zwart Varken menu, dus we liepen naar binnen, we waren toch in de buurt.
Bikash verwelkomde ons vriendelijk. Hij bracht ons brood en drie soorten kaas, en ging zelf even eten, buiten de deur. Het restaurant, zo bleek later, was eigendom van Chinezen, die Bikash waarschijnlijk geen gratis maaltijd gunden. Binnen vijf minuten was Bikash weer terug, We bestelden Zwart Varken, en lieten die vergezeld gaan van een fles Rode Alentejo uit Borba, die ik op de wijnkaart had zien staan. Het smaakte heerlijk, ook de wijn, die al snel op was, zodat we elk nog een glas van dezelfde wijn bestelden. Bikash kwam geregeld met ons praten, foto's maken met ons en zijn eigen toestel, hij had een verzameling van Hollandse gasten die waren komen eten in 'zijn' restaurant. Ach, ieder zijn ding, als het maar niet gevaarlijk wordt. Later haalde hij zijn bazin Sue (?) erbij, die voor Ton en mij een rode Port inschonk. Welja, dat kon er ook nog wel bij. Bikash vond het vreemd dat de dames niets hadden gekregen, dus schonk hij hun een witte Port. Welja, dat kon er ook nog wel bij. Nadat we afgerekend hadden zijn wij naar het hotel teruggelopen. Daar begon ik aan dit verslag, maar had geen zin meer. Te veel wijn. Niet dronken, maar wel zin om te gaan slapen. Ik heb Évora toch wel op een andere manier leren kennen, vorig jaar hebben we uren lopen zoeken, in de kou, naar een restaurantje, en niet gevonden. Blijkbaar in de verkeerde wijken. Toen hebben we maar in het hotel gegeten, wat niet zo beviel. Nou, vandaag was het wél bevallen. We hadden het erg naar ons zin

Geschreven door John.en.inge.op.reis