Beste lezers, dagelijks probeer ik mij de voorvallen van de afgelopen dag te herinneren. Als mij iets te binnen schiet, is dat op zich al een hele prestatie, gezien mijn gevorderde leeftijd. Ik ben per slot van rekening ook geen 71 meer. Maar van tijd tot tijd vraag ik mij af of ik wel goed bezig ben. Ik schrijf mijn herinneringen in een reisverslag, een reisblog, maar ben ik wel op reis?? Eigenlijk niet, afgezien van de heen- en terugreis, en sommige kleine uitstapjes. Maar een ritje naar de supermarkt in het aangrenzende dorp kun je toch geen reis noemen. Net zoals mijn hele verblijf in Monte Gordo. Eigenlijk ben ik tijdelijk verhuisd van Vlaardingen naar Monte Gordo. Mijn bezigheden hier bestaan vooral uit het hier verblijven, hier wonen. Dat daaruit voortvloeit dat de meeste bezigheden een herhaling zijn van die van gisteren en eergisteren. maakt het steeds meer van hetzelfde, en raakt de voorraad om het steeds weer anders te beschrijven uitgeput. Met wellicht verveling van de lezer tot gevolg. Het verblijf in Monte Gordo bevalt mij uitstekend, maar heeft niets van een spannend boek. Het is vooral kalmpjes aan, even relaxen en genieten van het iets warmere klimaat dan in Nederland. Met natuurlijk dagelijkse beslommeringen, die ik dan ook, áls ze voorvallen, probeer uit te smeren in meer dan twee regels, die mij soms tot diep in de nacht bezighouden. Maar vreest niet, ik zal de handdoek nog niet gooien, zoals 2 jaar geleden. Ik houd nog vol en klamp mij in alle macht aan het drukke leven in Portugal. Hijgend volhard ik in mijn lot....
Zo dat is eruit.
Vandaag wakker geworden, nog te fris voor een korte broek en met vest aan naar het terras der terrassen, Avenida getogen voor de koffie. We waren vroeger dan gisteren, zodat we de eersten waren. We zaten al aan de koffie, toen Gerda en Barry aan kwamen lopen. Ze zetten zich bij ons aan het tafeltje, en bestelden hun bestelling. Uit de wind begon het zonnetje toch nog zijn best te doen, en zuchtend ondergingen wij ons lot.
Vandaag was het vrijdag, en hadden gehoopt dat we van de Portugese gezondheidsorganisatie een sms'je zouden hebben ontvangen, met de bevestiging van de aangevraagde covid vaccinatie op maandag a.s. Maar helaas niets ontvangen. Nu hadden we gisteravond bij de kippenboer gesproken met een vrouw die zich zonder afspraak, met overhandiging van het Utentienummer, had laten vaccineren in Porto Nova, 'smiddags om half 3. Onze gedachten begonnen zich ook in die richting te ontwikkelen. Maar het was nog vroeg, en nog lang geen half 3. Dus even in de ijskast, die gedachte.
De afgelopen dagen waren we eigenlijk verrast door de avondtemperatuur. Zodra de zon sissend in de oceaan zakte, zakte ook de temperatuur. Nu had ik een dun, ongevoerd jack meegenomen, maar geen winterjas. De Portugezen liepen in dikke jassen, wollen shawls, handschoenen en ijsmutsen, terwijl uw schrijver liep te blauwbekken van de kou, vooral als hij 'savonds naar het hotel liep. Inge opperde het idee om naar Faro te gaan om daar bij Decathlon naar een jas voor mij te gaan kijken. In de locale winkels was er niets voor mij met mijn brede schouders te vinden. Dus we zijn naar Faro gereden over de 125, met alle hobbels en kuilen. We hebben de auto bij de Decathlon geparkeerd, en zijn voor een jas gaan kijken. De keuze was niet overweldigend, maar ik heb zo'n doorgestikt nylon jack aangeschaft, dat warm was (-10 graden C) en bijna niets woog. We zijn nog even het winkelcentrum, Forum Algarve doorgelopen (elk jaar dezelfde kunstkerstboom) , maar besloten niet meer naar Porto Nova te gaan voor een vaccinatie, en zijn via de A22 tolweg naar M.G. teruggereden. Maandag kijken we wel even bij VRSA of wij de vaccinatie kunnen krijgen zonder bevestiging, en zo niet, gaan we het in Poto Nova proberen aan het eind van de maandagmiddag.
Teruggekomen in Monte Gordo zijn we meteen naar.....Verrassing!!!... naar Avenida gegaan, waar we de boel onveilig hebben gemaakt met Willem, Johanneke, Barry en Gerda, terwijl de buitenlucht inderdaad steeds kouder werd. Maar dat kon mij niet deren in mijn nieuwe jas.
We zijn door de poolnacht met Willem en Johannke naar Restaurant Vale do Douro gelopen, en de verwelkoming was weer erg warm, zodat ik mijn jas heb uitgetrokken.
Johanneke zalm, Inge een kipspies, Willem en ik een Bitoque Portuguesa, een in overheerlijke saus zwemmende steak.
Voldaan namen we afscheid voor de deur en gingen wij elk ons weegs, de nachtelijke onderkomens.
Zo ziet u, wat we allemaal hebben beleefd. Bijna niet doorheen te komen, maar het is ons toch gelukt!

Geschreven door John.en.inge.op.reis