De zon scheen, maar een harde, koude noordenwind verpeste het microklimaat van Monte Gordo. Weliswaar in korte broek (ik had wel wát geleerd van gisteren, maar met vest zijn Inge en ik eerst koffie gaan drinken bij Avenida. We bestelden twee Café's Americano bij Cristina, die ik, sinds ze verteld heeft dat ze in Lissabon is geboren, Cristina de Lisboa noem. We zaten op een beschut, zonnig plekje, en verlost van de wind werd het bloedheet in het zonnetje. We besloten toch nog maar een wandeling te gaan maken, langs het strand uiteraard, waar Monte Gordo zo beroemd om is. Het breedste strand van de Sotovento, de Oost-Algarve. We liepen naar de waterlijn, maar we keerden snel terug naar het plankier. De wind was té guur om het comfortabel te hebben. En voor een heerlijk temperatuurtje waren we tenslotte naar hier afgereisd.
We zijn een flink eind, onder de duinen richting bos gelopen, en over de boulevard naar Hotel Alcazar, waar ik even wilde kijken hoe laat de Fado-avond vanavond begon, maar ik kon er niet achterkomen, Geen kip te bekennen op de Alcazar receptie. Vanavond gaan we met Cor&Narda en Aad&Lenie naar deze avond, op aanraden van Narda, die de fadiste eerder had gehoord. De man luistert naar de naam Rui Tenório, en we zijn benieuwd wat we vanavond zullen beleven.
Thuis even een broodje gegeten, ons van top tot teen ingesmeerd, en aan het zwembad gaan zonnen, om de melkwitte buik van enige kleur te voorzien. Ko en Mieneke lagen er ook, reeds jaloersmakend bruin. Het was warm bij het beschutte zwembad, en ik heb me zelfs even achterover in het water laten vallen. Ik was er wel meteen weer uit, want het water was ijskoud. Even opgedroogd, de parasol opgezet, een boek uit de bieb gehaald, en ca. 20 bladzijden gelezen (Bob den Uil - De bloedende trein- 178 blz.).
En wéér was de tijd om te borrelen aangebroken. Naar Avenida deze keer. Sol e Praia was overigens gesloten. Met het hele stel rond de vierkante tafels gezeten, en later, omdat we geen eten in huis hadden, maar een snack besteld. Iemand sprak met Cor&Narda en Aad&Lenie af om elkaar vanavond te ontmoeten om naar de Alcazar fado-avond te gaan, die om 9 uur zou beginnen. Nog even een power-nap gedaan, en toen ervandoor.
Nou, ik moet zeggen, Rui Tenórico stelde niet teleur. Hij was wel een beetje te laat, maar dat werd hem vergeven toen hij, zichzelf begeleidend op de akoestische gitaar, zijn mond opentrok. Meu Amor e Marinheiro, (Mijn liefste is zeeman) een fado die meestal door dames wordt gezongen - (en Rui is duidelijk hetero , wat ik afleid uit de aanwezigheid van zijn vrouw) was de grand opening. Hij is niet, zoals zijn naam doet vemoeden, een tenor, maar bariton. Kippenvel. Rui werd vanavond bijgestaan door twee mensen, waarvan ik de namen niet goed heb verstaan, maar een zangeres met een volume waar je U tegen zegt, en een zanger met ook al zo'n mooie stem, die hij later op de avond een beetje had overschreeuwd. Het was allemaal bijzonder goed te pruimen, en zeker voor herhaling vatbaar. Inge en ik hebben ons kostelijk geamuseerd. Met een warm hart verlieten we het warme fado-bad.
Van Alcazar naar Alba, nog geen vijf minuten lopen, maar om met Bassie (van Adriaan) te spreken: Allememaggies, wat koud.
Inge een slaapkop, ik achter de laptop. mijn verslagje toen geschreven.
Verhaaltje klaar, posten maar, dat scenario van mijn leven.
Morgen nog een dag.
Dag!

Geschreven door John.en.inge.op.reis