Vanmorgen even rustig opgestaan. Leon is flink grieperig, dus even mak an. We gooien er wat paracetamol in, nemen nog een strepsil en starten langzaam op. Na een bakkie koffie van het hotel vertrekken we rond half 9. We gaan richting Mesa Verde National Park.

Het weer bij de start van de dag is nou niet echt lekker te noemen. Rond een graadje of 13, bewolkt, en voor ons uit zien we de bliksem boven de bergen. Zou fijn zijn als het opklaart, en anders moeten we het ermee doen. Net als we stoppen bij het Visitorcenter van de Mesa Verde barst boven ons de zondvloed los. Het onweert, het bliksemt en het giet stront van de dijk.
Maar even de bui afgewacht in de auto. We hebben vandaag geen overladen programma dus we kunnen rustig de tijd nemen. Even rondgelopen in het
bezoekerscentrum. Aan een medewerker gevraagd wat we moesten gaan zien. Als we buiten komen is het nog niet droog.

Daarom bedenken we maar om eerst de 45 minuten naar de belangrijkste punten te gaan rijden. Dus niet onderweg te stoppen bij de view points. We hopen dat het weer gaandeweg opknapt. Dit blijkt ook zo te zijn. Tegen de tijd dat we bij het museum en het Spuce Tree House zijn is het droog en probeert de zon door te breken. We eten even snel een ontbijtje en duiken het museum in. Daarna lopen we een stukje trail met uitzicht op de cliff dwelling, genaamd Spuce Tree House.

Het park Mesa Verde staat bekend om deze cliff dwellings. Dit zijn huizen gebouwd door de native-people, vanaf 600 na Christus. Altijd in openingen en spleten in de hoge rotswanden. Men woonde daar dan met de hele stam. De foto's zijn van veraf gemaakt, want je kan er niet dichtbij komen. Bij twee wel, maar alleen met een gids. Dat hebben we niet gedaan. Maar ook op het vlakke land werden nederzettingen gebouwd, zogenaamde pueblo's. De woningen daarvan werden gebouwd van rotsen, leem en hout, en beschikte zelfs over ingenieuze ventilatiekanalen naar buiten toe.

Na diverse cliff dwellings en pueblo's bekeken te hebben geloven we het verder wel. We stoppen alleen nog op het hoogste punt van het park. Op bijna 3000 meter. Daar gaan we lunchen aan een picknicktafel, met inmiddels een lekkere temperatuur van 22°.

Dan rijden we langzaam verder naar beneden. Om kwart voor 2 verlaten we het park. We rijden eerst naar Cortez voor wat boodschappen. Daarna zien we wel, want Leon is nog steeds niet helemaal lekker.

We nemen, in Cortez de afslag naar Canyons of the Ancients National Monument. Het bezoekerscentrum is dicht op maandag. Maar we vinden toch een trail die we kunnen lopen. Het is ong. 800 mtr bergop. De trail of the Escalante. Achteraf bleek dat de afstand hemelsbreed te zijn. Want wij hebben, bij een graadje of 25 inmiddels, toch echt minstens het dubbele gelopen.
Als we bij de auto terug zijn zien we weer dreigende regenwolken boven de bergen hangen. Zal de middag dan toch met regen eindigen? We gaan het zien. Eerst maar de boodschappen doen.
Ook na het boodschappen doen is de lucht zo gitzwart dat je het verschil tussen de lucht en de bergen bijna niet meer ziet. Ook spettert het al rommelt het onweer.

Wij moeten nog ruim tweeënhalf uur rijden naar Mexican Hat, in de staat Utah deze keer. Wel fijn dat we bij de activiteiten vandaag mooi weer hadden. En we hopen dat de rit wel plezant zal zijn.
De rit was schitterend en de zwarte lucht lieten we ver achter ons. Onderweg weer mooie foto's gemaakt. Ook van de skyline van Monument Valley. En van de rots die naamgever is van het plaatsje Mexican Hat waar we net buiten bivakkeren vandaag. Een staande rots met daarop een soort sombrero.

Het motel is ook mooi. Gelegen langs de San Juan River. Plaatjes genoeg te maken. En vanavond op de patio voor onze kamer nog even genieten van het uitzicht.

Geschreven door Lee-en-han-reizen