Gisteravond gegeten in het restaurant, en daar zouden we vanmorgen ook het ontbijt kunnen doen. Daar vanaf gezien, omdat het waarschijnlijk alleen zo'n zwaar Amerikaans menu zal zijn. Dit is nu even teveel van het goede. We halen ergens onderweg wel een broodje.

Het is maar een kort ritje naar Dallas, onze volgende overnachtingsplaats voor 2 nachten. Dus als we om 8 uur in de auto zitten, besluiten we weer de toeristische route te nemen. Dan zijn we rond 10 uur in Dallas. Het is weer bewolkt, maar al wel 27° om 8 uur 's ochtends!

Bij Brookshires in Quinlan ons ontbijt gekocht. Twee broodjes en 2 plakken ham. Nu nog een plek zoeken waar we, in alle rust, kunnen ontbijten. Uiteindelijk vinden we in een Memorial Park voor de gevallenen van Terrell een paar picknicktafels. Daar ons ontbijt gegeten. Dus de aankomsttijd in Dallas wordt een uurtje later.

Als we ons om 11 uur melden bij de receptie van ons meer dan leuke Lorenzo Hotel, om te vragen of we de auto al mogen parkeren, kunnen we direct inchecken. Dat is helemaal luxe.
Het is een hip en mooi designer hotel. Met overal kunst en grappige items. Even snel een rondje hotel gedaan, en een kaart van Dallas opgezocht. Dan is het tijd om de stad te ontdekken.

Ik heb gelezen dat er gratis openbaar vervoer is naar Downtown en nog enkele andere plekken waar we heen willen. Dus de eerste gang is richting een bushalte. Daar is niet helemaal duidelijk welke bus we hebben moeten. Welke is gratis, en welke niet?

We stappen, natuurlijk, uitgerekend in de bus waarvoor betaald moet worden. De chauffeur maakt een hoop misbaar, en zegt dat we dan een andere bus moeten hebben. We zeggen dat we dit niet weten, omdat we uit Nederland komen. Dan draait hij bij, en zegt dat hij ons wel gratis naar Downtown brengt. Buiten ons zit er nog 1 jongedame in de bus.
Bij de volgende halte stapt een mevrouw in. Zij krijgt schijnbaar wat mee van het gebrom van de chauffeur. Hij blijft namelijk wel de hele rit mopperen en uitleggen welke bus we wel hadden moeten nemen.

De mevrouw komt bij ons zitten, en kalmeert de chauffeur door te zeggen dat zij ons wel wegwijs zal maken in het openbaar vervoer van Dallas. Ze maakt een ssstt gebaar en houdt uit het zicht van de chauffeur een kaartje omhoog. Wat ze precies bedoelt, weet ik dan nog niet.

Wij stappen uit bij Station Akard Street, waar zij ook uitstapt. Ze neemt ons mee de hoek om, uit het zicht van de chauffeur. Ondertussen vraagt ze waar we vandaan komen, ze dacht namelijk uit een andere staat. Ze is blij verrast dat we uit Nederland komen, dat had ze echt niet verwacht.
Zij vertelt ze ons dat ze heel veel werk als vrijwilliger doet in Dallas. Van daaruit krijgt ze vaak gratis passen voor het openbaar vervoer. Daar krijgen wij er van haar nu allebei 1 van.

Het is een dagpas, waarmee we onbeperkt, met de bus en de trein, door Dallas en ruim daarbuiten kunnen toeren. Normaal kost zo'n pas $10 p/p. Hebben wij weer mazzel! Zoals ze zelf zegt: She loves to help. Ook krijgen we nog een krant van haar mee, dan hebben we wat extra's te lezen op onze verdere reis. Dit blijkt achteraf een soort daklozen krant te zijn.

Na nog even gekletst te hebben en de pas samen met haar geactiveerd te hebben, nemen we afscheid. Zij stapt in de trein op weg naar een volgende bestemming. Bij nadere bestudering van de krant, vragen we ons toch ernstig af of we haar niet wat geld hadden moeten geven.😐

We lopen eerst even lekker rond in het wijkje rond het station. Omdat het lunchtijd is duiken we een zaakje in dat een soort mini foodcourt is. Wij kiezen ervoor om zelf een salade samen te stellen. Je schept in een doos wat je lekker vindt, en wat je op kunt. En op basis van het gewicht reken je af.

Terwijl we nog staan te overleggen welke maat doos we nodig denken te hebben, komt er een snelle zakenman met haast. We laten hem voorgaan, en passant vraagt hij waar we vandaan komen. Als wij Nederland zeggen, reageert hij gelijk met: Oh, that's nice, there is the headquarter of the company I work for. Werkt hij voor Arcadis in Dallas!

Hij is gelijk ook heel behulpzaam met uitleggen hoe de saladebar werkt. Hij adviseert Leon de chipotle dressing als iets typisch Texaans en een beetje heet.
Volgens Leon kon je dat "beetje" wel weglaten. En als Leon dat al zegt!

Verder gaan we, dit keer met de trein.
We gaan naar Dealey Plaza. Dat is vlakbij de plek waar, volgens de overlevering, Lee Harvey Oswald president John F. Kennedy neerschoot. Ook daar ontstaat weer een bijzonder gesprek. Dit keer met een meneer die eerst uitlegt dat het eerste kruis op de weg het 1e schot symboliseert. Het tweede kruis is het fatale schot geweest. Als je daar staat zie je ook het raam van waaruit geschoten is.

Daarna volgt de onvermijdelijke vraag waar we vandaan komen. Voor we kunnen antwoorden vraagt hij: From the Netherlands? Hij zegt dat hij ineens een brainwave kreeg, het is nergens op gebaseerd, maar wel verrassend. Zijn volgend vraag is of we de ontmoeting van Trump en Kim Yong Un ( the Little Man) gezien hebben gisteren. Hierop werd door ons bevestigend geantwoord. Hij snapte er helemaal niets van, dat Trump eerst ruzie maakt met Trudeau van Canada, en vervolgens Kim de hand schudt. Hij vond dat Trump zich teveel laat leiden door persoonlijke emotie, maar zo kan je geen land/wereldmacht leiden. Een tijdje daarover geanimeerd doorgepraat. Was een leuk, leerzaam en onverwacht gesprek.

Maar we hebben nog meer te doen, dus we gaan verder. Nog wat aparte items op te zoeken in de stad. Daarvoor maken we af en toe dankbaar gebruik van de gratis ritjes. Het is namelijk rond de 40°, en dan is laten rijden beter dan lopen, i.v.m. de zweetproductie.

Rond een uurtje of half 5 gaan we weer terug naar het hotel. Het zwembad lonkt. Morgen kopen we zelf nog een dagpas, voor wat er nog op het programma staat. Dit was weer een verrassende, bloedhete en volle dag. Vanavond bijkomen.

Geschreven door Lee-en-han-reizen