Een bezoek aan verschillende musea staat vandaag op het lijstje van M en P. Het is een zonnige stralende dag, wij hebben geen zin om binnen te zitten, wij trekken onze eigen plannen. Wij willen graag de oudste woonwijk van Tokyo “Yanaka” bezoeken. Onze nieuwe vriendinnen Liesbeth en Greetje willen graag mee, zij zijn van harte welkom. Marcel voor wie in principe de reis afgerond is biedt aan om ons te begeleiden, heel aardig van hem, misschien vreest hij dat de oudjes hun weg niet meer kunnen vinden in de wirwar van straatjes. Op weg naar het treinstation passeren wij een grote zwarte markt onder de spoorlijn waar van alles te vinden is. In de wijk “Yanaka” vindt men smalle straatjes, oude huizen, galeries, vele kunstenaars hebben hier hun toevlucht gezocht en op één straat na, weinig toeristen. Wij starten bij de rustigste plek van de wijk… de begraafplaats waar lokale beroemdheden rusten waaronder de laatste shogun. Het gras staat hoog tussen de tombes en de insecten doen zich tegoed aan de wilde bloemen. De meeste opvallende op een Japanse kerkhof zijn de lange staande bamboe latten met opgeschreven boodschappen van familieleden. Er worden ook hier en daar presentjes achtergelaten, bij de ene gekleurde kralen en bij de ander een blikje bier. In een winkeltje koop ik voor 1000 yen (6 euro) een tweedehands korte kimono bedoeld als decoratie object in onze nieuwe slaapkamer. Via “Ueno park”, een plek waar de stedelingen graag komen ontspannen, waterfietsen op het meer in kitscherige “Zwanenbootjes” in pastel blauw,roze of gewoon wit, hoort erbij. De eetkraampjes in het park, waar je delicatesse als de tong van de zwart varken en andere voor ons vreemde lekkernijen, laten wij links liggen. Bij de vlooienmarkt zou ik graag wat tijd willen spenderen maar wij moeten doorlopen want wij hebben om 18uur een afspraak.
Net als Liesbeth en Greetje vertrekken vanavond Irene (de fotograaf) en neef Ramon richting Nederland. De laatste twee genoemden willen graag met ons een afscheid borrel drinken, ik schreef het al eerder, wij zijn behoorlijk populair onder onze medereizigers. Het borreltje wordt een dinertje tot onze grote verbazing, getrakteerd door Irene en Ramon. Waar hebben dit aan te danken? Zij vinden ons bijzonder aardige mensen, bedanken ons voor de goede contact en de fijne gesprekken, wij vinden hen ook fijne mensen die duidelijk niet tot de doorsnee behoren. Ramon, 24 jaar, blijkt toch de jongste van de groep te zijn, ik had hem ouder ingeschat. Ondanks zijn een beetje autistische trekken voelt hij zich bij ons op zijn gemak. Het doet ons goed om dit te horen. Met een vleugje melancholie nemen wij afscheid van Liesbeth, Greetje, Irene en Ramon.

Geschreven door JenS.onderweg