Wat een nacht, alle vier hebben wij lamentabel geslapen, eigenlijk praktisch niet geslapen. Aan het comfort van de bedden of het rumoer op straat kan het absoluut niet liggen, het is hier doodstil. Misschien ligt het aan het feit dat wij ons om 7 uur dienen te melden voor de toer en bang waren om ons te verslapen. Er was ons gisteren beloofd de ontbijtzaal om 6.30 uur te openen zodra wij niet met een lege maag op stap gaan. Echter de “ontbijtdame” komt pas om 6.50 uur tevoorschijn en moet nog alles klaarzetten. Het wordt dus snel een kopje koffie naar binnen gieten, haastig een broodje smeren en in papieren servetten wikkelen om het mee te nemen. Trouwens het aangeboden ontbijt is slecht, de broodjes zijn oud, het beleg bestaat uit bleke plakjes kaas, plakjes samengeperst ham, cupjes jam in één smaak en cupjes gemalen tomaten. Voor een kopje thee kun je kiezen uit munt of kamille, gewone ontbijtthee is er niet, de koffie is wel ok. Wel een beetje armoedig als je weet dat er in totaal 6 gasten hier op het moment logeren. Desondanks melden wij ons keurig op de afgesproken tijd. Helaas onze privé toer kan niet op tijd beginnen vanwege een sleutel probleem, onze gids zou alles klaar zetten maar kon het gebouw niet in. Afijn een halfuurtje later dan gepland stappen wij in een heuse “all terrain” oude stoffige Land Rover. Over onze gids, een dame van middelbare leeftijd, bioloog van beroep, niets anders dan lof. Zij weet heel veel te vertellen over de flora en fauna van het park en ook over de grondsoorten en de ecosystemen. Zij herkent alle sporen van de dieren die hier te vinden zijn en geeft uitleg over hun loop en pootafdrukken, een lang verhaal die snel saai zou kunnen worden blijft door haar enthousiasme en passie boeiend. “Parque Doñana” is vooral bekend om de Iberische lynx, door een zeer succesvolle fokprogramma is de populatie in 10 jaar tijd gegroeid van 150 naar 1600. Stiekem hopen wij natuurlijk wel ééntje tegen het lijf te lopen, maar dit prachtige dier gunt het ons niet, te schuw, te warm of misschien gewoon geen zin in pottenkijkers. De vele vogels van alle pluimage zijn makkelijker te spotten eveneens een aantal edelherten. De familie mestkevers was ook van de partij, met veel kunst en vliegwerk rollen zij hun kostbare balletje stront naar hun huisje.
Eerlijk gezegd viel het park ons een beetje tegen, misschien was onze verwachting te hoog.
Confronterend en zorgwekkend wanneer je met eigen ogen ziet hoe de natuur in dit gebied in een rap tempo aan het veranderen is. Het is half juni en het park ziet eruit zoals het zou uitzien eind september na een hete en droge zomer, het grondwater was niet zo lang geleden te vinden bij 40 cm, nu moet er ongeveer 6 meter diep gegraven worden om die te bereiken. Volgens onze gids is niet alleen klimaatverandering de oorzaak maar vooral de onverantwoorde gretigheid van de agrarische sector.
s’Middags rijden wij naar de kustplaats Mataslascañas om te lunchen en een glimp van de Atlantische oceaan en de prachtige gouden zandstranden op te vangen. De temperatuur is inmiddels gestegen tot 34 graden. Wij rijden nog een stuk langs de kust en via binnenwegen terug naar El Rocio. De enorme fruit- en groenten kassen maken het landschap niet erg aantrekkelijk.
Kitty heeft trek in pizza, de enige echte pizzeria van het dorp is gesloten, wij gaan dus op zoek naar een alternatieve en komen terecht in een soort “zelf service cafetaria” waar je bij de kassa je bestelling doorgeeft, vervolgens moet je zelf alles verzamelen, je drankje, je bestek, je servet. Buiten staan er een zestal tafels waar je kunt zitten. De topping van de pizza is redelijk OK maar de bodem smaakt als de kartonnen emballage…zouden ze die meegebakken hebben? Bij het wegwerken van die kartonnen bodem breek ik ook nog een stuk kies, heb ik dat weer, gelukkig is er niets van te zien maar het wordt een bezoek aan de tandarts bij terugkomst in Nederland.

Geschreven door JenS.onderweg