3.30uur. Het geluid van kabbelend water en vogelgezang galmt door, nog in het donker gehulde slaapkamer, mijn telefoonalarm. Ik schrik er niet van, ik was toch al wakker. Waarom moet een vakantie bijna altijd op zo'n een onchristelijk tijd beginnen. De taxi, die ons naar Schiphol brengt, staat keurig op de afgesproken tijd voor de deur. De reis kan beginnen. Onze bestemming is de Azoren, een eilandengroep behorend tot Portugal.Toen wij aan verschillende mensen vertelden over onze reisplannen, kregen wij praktisch altijd dezelfde reactie...de Azoren? Is dat niet ergens in het Caribisch gebied? Of ho ja! vlakbij Ibiza in de buurt. Zelfs Afrika werd genoemd. Het blijft treurig gesteld met de topografische kennis van de Hollanders (uitzonderingen daar gelaten). En toch heeft iedereen er wel eens van gehoord.... weet je nog? Een depressie boven de Azoren, de anticycloon afkomstig van de Azoren zorgt ervoor dat bla bla bla.... juist.... het weerbericht, de eilanden die zo bepalend zijn voor het weer in Europa. Voor degenen die het nog niet weten, of nog niet hebben opgezocht op internet of in hun atlas, volgt wat informatie. De Azoren archipel bestaat uit 9 eilanden (waarvan wij 5 gaan bezoeken), ze liggen in de Atlantische oceaan, 1500km ten westen van Portugal en 3900km ten oosten van Noord-Amerika. In het verleden hebben de Azoren een belangrijke rol gespeeld zowel in de scheepvaart als in de luchtvaart als tussenstop op weg naar het nieuwe continent of omgekeerd. Vandaag de dag kunnen de moderne vliegmachines de overtocht heel gemakkelijk in een keer maken. De Azoren richten zich nu op toerisme om de economie op gang te houden. Als je op zoek bent naar een zee-/zon-/strandvakantie dan kun je beter elders gaan zoeken, op de Azoren vertoeven de natuur/cultuur liefhebbers, de rustzoekers en de wandelaars. De vlucht vertrekt op schema. Wij zitten vorstelijk op onze van te voren gereserveerde fauteuils bij de nooduitgang. Wij landen op Terceira ruim een uur voor de geplande aankomsttijd (wind mee). Bij aankomst krijgen wij alle benodigde documenten van de vertegenwoordiger van Arke voor de rest van onze eilandentoer. Wij controleren zorgvuldig of alles klopt. Wij zijn namelijk niet gewend om een compleet pakket bij een touroperator te boeken. Omdat wij graag alles onder controle willen houden, stellen wij meestal zelf onze reis samen. Deze keer niet gedaan omdat het door Arke aangeboden pakket ons wel aansprak. Zelf samenstellen was een hele klus geweest en bovendien waren wij nog duurder uitgekomen. Moeiteloos bereiken wij met onze huurauto het hotel, de kamer ziet er goed uit met uitzicht op een subtropische tuin. Na ons geïnstalleerd te hebben gaan wij gelijk op verkenningstocht naar Angra do Heroismo, de hoofdstad van het eiland. Deze stad is door Unesco, terecht, op de werelderfgoedlijst geplaatst. Een mooie stad, groter dan wij hadden verwacht. De architectuur vertoont alle kenmerken van de Portugese bouwstijl. De meestal in pasteltinten beschilderde huizen zorgen voor een vrolijke en vriendelijke sfeer. De stad is extra versierd ter gelegenheid van de tiendaags durende feest van Sao Jao die vandaag begint. Jammer dat de podia, die speciaal voor de festiviteiten gebouwd zijn, het stadsbeeld ontsieren. Voordat we de stad verlaten zijn wij getuige van een bijzonder cultureel evenement, de "stierenrennen". Waaghalzen, jonge mannen die hun stoerheid moeten vertonen, jagen jonge stieren op door middel van jassen en geopende paraplu's om vervolgens met de dieren door de straten te rennen en eroverheen te springen. Hoe meer capriolen ze uithalen hoe luider het gejuich van de toeschouwers. Het is maar goed dat ons Marianneneke (lees Thieme) niet aanwezig is. Tja... Je kunt je wel afvragen wat het kwaadst is, stieren op stang jagen of je vol zuipen en bushokjes kapot slaan. De testosteron moet toch een uitlaatklep hebben. Wij ruilen de bezigheid van de stad in voor het rustige platteland. Wij rijden eerst langs de kust (dat heb je natuurlijk gauw op een eiland) en even later kiezen wij voor de smallere wegen die het eiland doorkruisen. Het landschap die zich voor onze ogen ontvouwt is adembenemend, groen in alle nuances, van lentegroen tot mosgroen met alles daar tussenin. De velden en de akkers worden gescheiden door kilometers lage muren van zwarte lavasteen. De wide hortensia's bloeien uitbundig in wit en blauw. Wij zien gelijkenis met Madeira, ook zo'n parel in de oceaan. Het valt ons op dat in het algemeen alles er verzorgd en schoon uitziet. De huizen die met de meeste uiteenlopende kleuren pronken zitten strak in de verf en de stoepen zijn geveegd. De tocht brengt ons verder naar de "Serra de Santa Barbara" die met zijn 1021m het hoogste punt van het eiland vormt. De imposante grote lariksen met hun donkerrode stammen domineren hier het landschap. s'Avonds eten wij in ons hotel en gaan niet al te laat naar bed, moe maar voldaan.

Geschreven door JenS.onderweg