Het wisselvallig weer van de laatste twee dagen is voorbij, vandaag is het helder en zonnig en wat doen wij dan? Wij kruipen onder de grond. Een bezoek aan de zoutmijn te Wieliczka staat op het programma ook via internet al gepland. Wederom stipt op tijd worden wij opgehaald en gezamenlijk met een Engelse en een Italiaanse koppel reizen wij naar onze bestemming in 20 minuten. Het landschap onderweg komt mij vandaag minder somber over, maar de stemming is anders en alles onder de zon lijkt een stuk vrolijker. Ons groepje voegt zich toe bij de Engelstalige "guided tour". Na een afdaling van 380 treden belanden wij op de eerste level op een diepte van 64m, nog maar 520 treden te gaan voordat wij de diepte van 135m bereiken, wonderbaarlijk genoeg mijn knie ondergaat dit zonder protest. De mijn is een van de oudste zoutmijnen ter wereld. Het winnen van zout op deze plek werd voor het eerst vermeld in 1044. De doolhof van gangen en kamers bereiken in totaal een lengte van 300km en een diepte van 327m. Tijdens de tweede wereld oorlog werd deze gebruikt door de Duitse bezetters als opslagplaats. In 1992 is de productie van zout stopgezet na een grote overstroming. 1% van de totale oppervlakte is nu toegankelijk voor bezoekers en vormt één van de belangrijkste bezienswaardigheden van de regio. Het hoogtepunt van deze tour is zonder twijfel de Sint Kinga Kapel, helemaal uit zout gehouwen, diep onder de grond. Alles is hier van zout, het altaar, de beelden, de vloer en zelfs de kroonluchters, mooi en bizar tegelijk. Na ongeveer 2,5 uur "gemold" te hebben komen wij weer bovengronds en keren wij zoals afgesproken naar ons vehikel terug, de Engelse koppel arriveert enkele minuten na ons, de Italianen zijn zoek, de zoektocht van de chauffeur levert niets op en de Italianen zien wij nooit meer terug, volgens onze chauffeur gebeurt dit regelmatig met dit volk... Merkwaardig. Wellicht spookt het nu in de mijngangen, een nieuwe attractie erbij. Met een beetje vertraging maar nog redelijk vroeg in de middag zijn wij terug in Krakau. Met een lichte lunch in gedachten bestellen wij op een terrasje een salade, met wat wij voorgeschoteld krijgen kunnen wij een weeshuis voeden. Om tot rust te komen na deze copieuze maal wonen wij in de St Paulus en Petrus kerk een orgelconcert bij. Klassieke muziek hoort bij deze stad, dit is te merken aan de vele aangeboden concerten en aan de straatmuzikanten die klassieke nummers ten gehore brengen. Wij genieten van de muziek, van de decor en de akoestiek maar vooral van de kracht van het instrument. Een wandeling naar de Joodse wijk, leidt ons buiten de oude stad, door een buurt waar de renovatie nog niet heeft plaatsgevonden, de ooit fraaie bewerkte gevels hebben hun grandeur verloren, vele gebouwen zijn in zeer slechte staat en door de tijd en de uitlaatgassen zwart geblakerd, hier moet nog veel gebeuren. Voor de oorlog wonden nog 65000 Joden in de Joodse wijk. Vandaag de dag de vele bars, eethuisjes, terrasjes en de vrolijke kleuren van de huizen geven deze wijk een "easy going" en gezellige sfeer, dit met behoud van zijn oorspronkelijk karakter, de synagoges, de overal aanwezige Davidster en de Jiddische tekens zijn er getuigen van. Na het diner maken wij onze inmiddels gebruikelijke rondje op het plein waar wij zoals elke avond aangesproken worden door jonge dames die vinden dat wij wat vertier nodig hebben en door obers die proberen ons hun restaurant binnen te lokken.

Geschreven door JenS.onderweg