Wij beginnen fris en fruitig aan een nieuwe dag. Ons doel vandaag is Topo, het uiterste oostelijke punt van het eiland. Het is een lange weg daar naar toe (voor Azoreaanse begrippen dan). Het eiland is 43 km lang en maar 8 km breed. Onderweg stoppen wij in Madanas om het oudste kerkje van de Azoren te bezichtigen. Helaas is de Santa Barbara kerk gesloten als wij aankomen, een briefje op de deur attendeert de bezoekers dat de sleutel gehaald kan worden twee huizen verder. Inderdaad twee huizen verder vinden wij een alleraardigste mevrouw die voor ons de kerk open doet. Zij vertelt ons dat de entreeprijs 1 euro per persoon bedraagt.... nou dat hebben er wel voor over hoor!. Deze 18e eeuwse kerk is klein maar zeer rijkelijk versierd met in tegels uitgevoerde bijbelse taferelen, met bladgoud vergulde beelden en houtsnijwerk tot en met het plafond. Wij bedanken hartelijk de dame en stoppen wat euro's in de pot bedoeld voor restauratie en onderhoud van het kerkje die officieel op de monumentenlijst staat. Wij bereiken Topo tegen lunchtijd. Om eerlijk te zijn hadden wij ons de trip kunnen besparen. De weg er naar toe is mooi, maar wij hebben al zoveel moois gezien, of worden wij een beetje blasé? Het enige wat Topo te bieden heeft is een plat eilandje dichtbij de kust waar verschillende soorten vogels nestelen. Lunchen dan maar. De keuze voor een restaurantje is heel snel gemaakt.... Er is er maar één! Wij bestellen het dagmenu, vis. Echt lekker smaakt het niet, de Azoreaanse keuken is niet een van de finesses, gewoon boerenkeuken voor de hardwerkende man en vrouw. Ik vermoed dat de dames op het eiland zich te goed doen aan hun eigen keuken, velen zijn voorzien van een nogal omvangrijke "derrière". Als wij de hoofdweg verlaten om naar de kust af te dalen worden wij beloond met een schitterend uitzicht over de groene kliffen. Wij vervolgen onze route via de noordkant en na een tweede afdaling bereiken wij "Faja dos Cumbres", schilderachtig gelegen tussen de zee en de voet van de kliffen, ook bekend om zijn kleine lagune. Het nadeel van afdalen is dat je elke keer weer via dezelfde weg omhoog moet. Wij verlaten opnieuw de hoofdweg om via een zandpad de "Pico do Esperanca", een kale vulkanische top van 1053m hoog, te bereiken. De weg is smal , kronkelig en bar slecht, veel kuilen en veel losse stenen en wij blijven maar klimmen. Jan is helemaal niet blij met mij, hij wil zo snel mogelijk van die berg af. Het wordt steeds stiller in de auto. Het pad is ongeveer 10km lang, soms in de mist, wij komen geen sterveling tegen. Als je alleen in de eerste versnelling kan rijden is 10km ver, op een gegeven moment heb je de "point of no return" gepasseerd, jij moet doorgaan. Als wij in de verte uiteindelijk een dorp zien, wordt Jan weer spraakzaam. Ongeschonden keren wij terug in ons hotel. We gooien de koffers weer dicht, morgen wacht onze volgende bestemming.

Geschreven door JenS.onderweg