De vele gelopen kilometers gisteren hebben onze nachtrust bevorderd, uitgerust beginnen wij aan een nieuwe dag.
Het ontbijt in het hotel valt tegen, er is wel een redelijke keuze aan producten maar van zeer matige kwaliteit, één enkel soort broodje, droog en taaie croissantjes die minimaal twee dagen oud zijn, lege schalen die niet tijdig worden bijgevuld, en zelf een te kort aan bestek. Het aanwezige personeel is bijzonder chagrijnig en onvriendelijk, er kan geen goede morgen van af, laat staan een glimlach. Jammer maar wij laten hierdoor onze dag niet verpesten. Ons plan vandaag is verder de stad bekijken met vooral aandacht voor de bezienswaardigheden. De zon is weer van de partij en met de voorspelde 23 graden kunnen de jassen aan de kapstok blijven hangen. Zelfs voor Spanje zijn dit in maart uitzonderlijke temperaturen. De open deuren van de “San Francisco” kerk, pal naast ons hotel gelegen, nodigen uit om binnen te komen. Het rijk gedecoreerde interieur met een monumentaal altaar uit 1763 is nogal contrasterend met het eenvoudige en sobere aspect van de buitengevel. Een achter zware gordijnen verscholen deur geeft toegang tot de liefelijke binnenplaats van de nog bestaande klooster. Het volgende doel is de “mercado municipal”, wij houden van markten, zij geven een goed beeld van het leven en de gewoonten van de stadsbewoners. De enorme hoeveelheid aan viskrammen valt gelijk op, zij bieden een uitgebreide assortiment aan vis van alle maten en kleuren, schelpen en schaaldieren die zo vers zijn dat zij nog zeewater spugen naar de passanten. Het aantal slagers is minimaal, er wordt hier duidelijk veel meer vis dan vlees gegeten, naar mijn idee niet zozeer om financiële redenen (de prijzen lopen niet ver uit elkaar) maar meer een kwestie van smaak. Overal waar wij komen bezoeken wij altijd veel kerken, het is hier niet anders, voordat wij een bezoek aan de kathedraal aanvangen, betreden wij de “Iglesia Santiago Apostol” vlakbij gelegen. Kerken in Zuid-Europa zijn meestal overdadig versierd maar wat wij hier aantreffen noem ik regelrechte kitsch. Stoffige aangeklede levensgrote poppen die de heilige familie voorstellen, een schilderij van het “heilige hart” die met zijn roze en pastel blauwe stralen meer op een dragqueen doet lijken dan op Christus… zachtjes moet ik erom lachen. De kathedraal is een imposante, bijzonder sober bouwsel en in vergelijking met andere christelijke gebouwen uit de regio, redelijk nieuw. De bouw werd voltooid in 1838. In de kapellen hangen vele schilderijen en worden relikwieën bewaard uit de vroegere kathedraal. In de crypte liggen de componist Manuel de Falla en de dichter en toneelschrijver José María Peman begraven, de beroemdste zonen van Cádiz. Het entree kaartje van de kathedraal geeft ook toegang tot de toren eveneens tot het bijbehorend museum. Het klimmen van de toren laat wij aan ons voorbij gaan. Het museum herbergt naast een collectie aan religieuze voorwerpen en schilderijen, een indrukwekkende verzameling handgeschreven manuscripten rijkelijk geïllustreerd. Verder wandelend komen wij de majestueuze “Gran Teatro Falla” tegen, een klassieke voorbeeld van de neo-mudéjar architectuur. Wij hadden het graag willen bezoeken, wat helaas vandaag niet mogelijk is. De verbrande energie na zoveel inspanning moet weer aangevuld worden. Tegen (Spaanse) lunchtijd strijken wij neer op een terrasje en bestellen een “Parillada de iberico” voor twee personen , een mix grill van verscheidene stukjes van het beroemde “iberico” varken. Wij verwachten een soort proeverij bestaande uit een variëteit aan kleine hapjes, van de schaal die wij voorgeschoteld krijgen kunnen makkelijk zes mensen eten, het smaakt voortreffelijk maar de veel te grote portie krijgen wij niet op. Om de te rijke lunch te helpen verteren wandelen wij naar het “Castillo de Santa Catalina” een verdedigingswerk uit de 16e eeuw, de toegang is gratis. De “Castillo” biedt een fraaie zicht op de naast gelegen mooie zandstranden die op deze prachtige zonnige doordeweeks dag druk worden bezocht, enkele dappere “dodo’s” wagen zich zelf in het koude water van de Atlantische oceaan. Wij lopen terug naar de “Plaza de Mina”, een mooi pleintje waarvan het uitbundige groen schaduw en verkoeling biedt. Wij zoeken de rust op plaats nemend op een terrasje en genieten van een kop koffie en de relaxte sfeer. Naast ons een groep moeders die de laatste roddels uitwisselen, hun spelende kroos nauwlettend in de gaten houdend.

Om onze culturele dag af te ronden brengen wij nog een bezoek aan het museum, wederom vrij toegang. Hier vindt men veel archeologische vondsten uitgegraven in en rondom Cadiz. Hier kan men ook veel te weten komen over de geschiedenis van de stad. Door de Feniciërs gesticht in het jaar 1100 BC (ik heb nu niet over Corona) maakt het de oudste stad van Europa. Het kreeg in eerste instantie de naam Gadir, inwoners worden nog steeds “Gaditanus” genoemd, later tijdens de Romeinse bezetting wordt het Gades. Cadiz kent een bewogen geschiedenis met bloeiende rijke periodes, veel diepe dalen en verschillende heersers. In 1596 wordt de stad tot aan de grond toe verwoest door een Nederlandse/Engelse alliantie.

Het overdaad aan vlees tijdens de lunch ligt nog zwaar op de maag, vanavond slaan wij het diner over, een kant en klare salade van de supermarkt voldoet.

Geschreven door JenS.onderweg