Precies een week na de viering van de 70ste verjaardag van D-Day waar veel hoogwaardigheidsbekleders aanwezig waren, Obama, Poetin, Cameron, Willem Alexander en Maxima en nog meer hotemetoten, staan wij in Arromanches-Les-Bains, de plaats waar de herdenking heeft plaats gevonden. De bloemenkransen, die teken van verleptheid beginnen te vertonen zijn de stille getuigen van deze ceremonie. Langs de weg wederom veel vlaggen en rosettes evenals zwart-wit foto's van soldaten, van kapot geschoten gebouwen maar ook van blije gezichten die de geallieerden verwelkomen. Door al deze versierselen voelt het een beetje alsof het gisteren gebeurd is. Wij kopen kaarten voor de filmvoorstelling over "Le débarquement" (de invasie). Ik had een documentaire verwacht met veel informatie over de strategie en de voorbereiding van de invasie. Niks daarvan, er werden alleen archiefbeelden vertoond, beelden van soldaten, jonge mannen die hun toekomst en leven hebben opgeofferd voor onze vrijheid, beelden van de slachtpartijen op de Normandische stranden, soldaten van de frontlinie die rechtstreeks de dood werden ingestuurd simpelweg omdat een vrij weg gemaakt moest worden voor de volgende troepen. Beelden van gevangen genomen Duitse militairen die ongetwijfeld liever bij hun familie waren gebleven, beelden van burgers, zoals jij en ik, die huis en haard moesten verlaten om aan het geweld te ontsnappen, de verschrikking en de wanhoop is in hun ogen te lezen. Beelden van waanzinnig gelukkige mensen die de bevrijders omhelzen en kussen. De oorlog krijgt een gezicht... Iedereen is doodstil tijdens de voorstelling, geen woord, geen kuchje. Na afloop zie ik menige mensen met betraande ogen de zaal verlaten, heel indrukwekkend, het raakt je recht in het hart. Het herinnert je dat vrijheid niet vanzelfsprekend is. Dit zou een verplichte schoolreis voor alle kinderen moeten zijn. En dit is allemaal gebeurd om de megalomanie van één simpel idioot te bevredigen. Vergeten zijn wij het niet maar heeft de mensheid er iets van geleerd? Kijk naar het nieuws en jij hebt het antwoord. Wij zijn zo ontdaan na deze film dat we beslissen om het bezoek aan het museum te schrappen. Onderweg terug naar de camping stoppen wij bij de "Duitse batterij" één van de Duitse verdedigingslinies waar bunkers nog steeds zijn voorzien van (niet werkende) kanonnen. 's Middags lopen wij vanaf de camping naar de Amerikaanse begraafplaats, een schitterend zeer goede verzorgd veld van 70 hectare met een prachtig uitzicht op "Ohama Beach" het strand waar zij aan land kwamen en waar zij hun leven verloren, 9387 Amerikaanse soldaten liggen hier begraven en elk kruis staat voor één van hun. Uit respect voor de Joodse soldaten staan er David sterren i.p.v. kruizen. Een zeer beladen dag vandaag maar het is goed om hierbij even bij stil te staan, zij hebben het dubbel en dwars verdiend.

Geschreven door JenS.onderweg