Van het hotel in Odawara hadden wij geen hoge verwachting, het kan alleen meevallen toch? En inderdaad valt het reuze mee, het blijkt relatief de ruimste kamer die wij tot nu toe hebben gehad. Het badkamertje is een verhaal apart, het bestaat uit een plastic inbouw “unit” met een mini badkuipje waarin je moet douchen, een kleine wastafel en een soort kindertoilet. De enige kraan draait desgewenst naar de wastafel of naar het bad/douche, ingenieus systeem, perfect voor in een “tiny house”. De centrale ligging van het hotel is zeer praktisch en aangenaam. Het ontbijt is inbegrepen en bestaat uit een complete buffet voornamelijk gericht op Chinese klanten, niet echt aan mij besteed maar ik red me wel met wat broodjes en een beetje jam. De ontbijtzaal heeft meer weg van een kantine dan van een restaurant, men moet bij wild vreemde slurpende gasten aan de lange tafels aanschuiven. Vandaag was een rustdag ingepland oftewel onze reisleider besluit het programma om te gooien. Wij gaan naar Kamakura, een stad aan de kust. Deze excursie zou plaatsvinden vanaf Tokyo. Waarom deze aanpassing? Om meerdere redenen, afstand is korter vanuit Odawara, het weer gaat veranderen, er is regen voorspeld voor de komende dagen, en men schijnt vanaf Tokyo meestal geen zin meer te hebben om er heen te gaan. Wij zijn natuurlijk vrij om niet aan te sluiten maar wij willen Kamakura zeker niet missen. De treinreis neemt ruim een uur in beslag om vervolgens over te stappen op een soort lange tram voor de volgende 40 minuten. Aangekomen op onze bestemming nemen wij eerst een kijkje op het strand waar wij tsunami evacuatie borden kunnen zien, dit gebied is meerdere keren hard getroffen. Lopend bereiken wij de “Kotoku-in” tempel, waar de grote Boeddha gehuisvest is. Gehuisvest is eigenlijk niet het juiste woord want hij staat eigenlijk in de buitenlucht, de oorspronkelijke bouwsel die eromheen stond is tot twee keer toe door tyfoon en tsunami verwoest en daarna nooit meer herbouwd. Dit ontzagwekkende beeld stamt uit de 13 eeuw, met een hoogte van 13,4 m en een gewicht van 121 ton dwingt respect af. Met de groene achtergrond als decor vormt het een majestueuze aanzicht. Onder de vele bezoekers bevinden zich o.a. boeddhistische kindermonniken in oranje gewaad gehuld die op blote voeten rondjes lopen op het kiezelpad, blijkbaar hoort dit bij hún monniken opvoeding. Het zijn trouwens geen Japanners want die hoeven niet te dienen als monniken zoals in Thailand.
Later brengen wij een bezoek aan de “Hasedera” tempel waar wij dwalen door prachtige tuinen met vijvers waarin grote kooi karpers rondzwemmen. In deze tempel uiteraard weer Boeddhabeelden deze keer verguld. Bijzonder zijn vooral de honderden op rijen gerangschikt “Jizo’s”. Jizo is een bekende boeddhistisch god en neemt een prominente plaats in de Japanse volkscultuur in. Het verhaal vertelt dat Jizo de god is van de overleden kinderen. Hij is de beschermheilige die zich ontfermt over miskramen, stilgeboren kindjes en abortussen, die de weg naar het hiernamaals niet kunnen bereiken. Elk beeld staat voor een kindje. Hier en daar in het park zijn er een aantal mensen bezig met het onderhoud van het gazon, met een minutieuze precisie wordt er met een pincet de ongewenste vegetatie weggehaald, het zou je baan zijn.
De sfeer in de groep is in het algemeen goed, geen wanklank erover. Natuurlijk vallen sommigen meer op dan anderen door hun gedrag zoals bijvoorbeeld “speedy Betty” die altijd overal vooraan staat, bij het kopen van een kaartje, het maken van een foto, bij het ontbijt enzovoort. Dan hebben wij ook “stille Thijs” de jongste van de groep, ik denk dat ik hem al met al maar één keer heb horen praten. Renée, een altijd vrolijke dame, reist met haar moeder Theresa (zij heet echt Theresa) van 88 jaar met nogal vooral visuele beperkingen, om die reden wordt moeder regelmatig ergens geparkeerd om de vertragingen voor de groep te beperken. Dan hebben wij nog Ramon, een dertiger nerd en zijn tante Iréne (de amateur fotograaf) die meestal hun eigen gang gaan, beiden hebben totaal andere interesses dan de rest, bijvoorbeeld rijden door de bergen in een oude “Subaru” of het bezoek aan een noodle fabriek, ieder zijn meug nietwaar?
Morgen trekken wij verder naar onze laatste etappe, de hoofdstad Tokyo.

Geschreven door JenS.onderweg