Het begon gisteravond al te regenen en het regent nog steeds pijpenstelen als wij in onze privé bus stappen voor de reis naar Tokyo. Wij rijden via het stadje Hakone, de plaats om “Mount Fuji” in alle zijn grandeur te kunnen aanschouwen. “Mount foetsie” heeft zich vandaag gehuld in een dikke wolkendek en is op geen enkel plek zichtbaar, wat ben ik blij dat wij het vanaf de trein hebben gespot. Wij genieten van het landschap die zich vóór ons ontrolt, ondoordringbare donkergroene bossen bedekken de bergen, de wolken, doorheen sluierend, leveren een mysterieuze sfeer. Wij passeren riviertjes en dorpjes met pikzwarte huizen. Traditionele huizen worden opgebouwd uit aangebrand hout, het schijnt minder vatbaar te zijn voor vlammen, daarom de zwarte kleur. Er zijn een aantal activiteiten gepland, o.a. een wandeling op een oude pad die eeuwen geleden werd belopen door de getrouwen aan de Shogun tijdens hun verplichte jaarlijkse bezoek. Het wordt geskipt, het zou niet alleen onplezierig zijn met dit weer maar ook onverantwoordelijk vanwege de gladheid van de kasseien. Wel stoppen wij bij een oude post waar dezelfde getrouwen zich moesten melden, wij wanen ons even naar buiten maar na nog geen 10 minuten, ondanks jassen en paraplu’s, zien wij eruit als verzopen katten. De temperatuur is ook 14 graden gezakt vergeleken met de laatste dagen, het is nu koud. De geplande boottocht op “Lake Ashi” wordt ook geannuleerd. Bij een pittoreske theehuis met leem op de grond en een grote houten plateau waarin het midden een openhaard brandt kunnen wij een beetje opwarmen.
Eerder dan gepland komen wij dus aan in Tokyo. De ons toegewezen hotelkamer is ongeveer twee keer zo groot als een bezemkast, de allerkleinste tot zover, als we elkaar willen passeren moet één van ons op het bed en de bagages moeten er ook nog in. Niet te doen voor 6 nachten. Bij de receptie vragen wij gelijk om een upgrade, en voor 20 euro extra per nacht verhuizen wij naar een ruimere kamer met zithoek, kleine “pantry” inclusief koelkastje en magnetron en niet te geloven een kast om je kleding in op te bergen. Bovendien zitten wij op de 12e, tevens laatste verdieping, wat meer rust en een mooi uitzicht biedt.
Tokyo mag gerust een “Mega City” worden genoemd. Het beslaat een oppervlakte van 2194 vierkante kilometer en telt 14 miljoen inwoners, met de agglomeratie meegeteld 38 miljoen. Ons hotel is in Ueno gesitueerd, een redelijk rustig gedeelte van de stad.
Marcel stelt voor om elkaar weer te treffen om 17 uur, hij neemt ons mee naar de wijk “Shibuya”, bijna een uur “treinen” vanaf onze locatie. Na de “Zen” momenten van de rustgevende bergen is de gigantische drukte van de stad een schok. Shibuya is vooral beroemd om de zebrapaden die ook diagonaal zijn aangelegd (Shibuya Crossing) wanneer de voetgangerslicht op groen springt krioelt de mensenmassa door elkaar in alle richtingen, een bijzondere gewaarwording. Op alle gevels in en rondom Shibuya zijn metershoge neon reclames geplaatst zelfs in 3D. Wij hebben een deja-vu van Time Square in NewYork.
Op Schibuya Station vindt men ook een standbeeld van “Hachiko” de fameuze hond die na de dood van zijn baasje hem 9 jaar lang elke middag komt opwachten op het station. Een waargebeurd verhaal en een ontroerende film.

Geschreven door JenS.onderweg