Tradities ontstaan soms per toeval. Ieder jaar, al meer dan een decennium houden onze Brabantse vrienden Kitty en Nico, de hele maand Juni, vakantie aan de Costa del Sol. Omdat wij in dezelfde periode ook hier vertoeven organiseren wij samen trips. Wij hebben in de loop der jaren veel bezocht en gezien, soms zelfs meerdere keren. Dit jaar beslissen wij om verder van huis ons geluk te zoeken. Onze keuze valt op El Rocio, een dorpje in de Provincie Huelva. El Rocio is vooral bekend om de bedevaart die elk jaar met Pinksteren plaats vindt, het is de belangrijkste bedevaart van Spanje en trekt het honderdduizenden pelgrims naar het dorp, vooral zigeuners. Ze komen ter ere van “nuestra señora del Rocio” ( Onze Lieve Vrouw van El Rocío ), ook wel Blanca Paloma ( Witte Duif ), La Pastora ( de Herderin ) of La Reina de las Marismas ( de Koningin van de Moerassen ) genoemd.
Om 10.30 uur staan wij gereed met reistas, koelbox en fotocamera en stappen wij aan boord van de comfortabel MG SUV door Nico gehuurd. Zoals gewoonlijk Nico chauffeert en ik navigeer, via Ronda, Sevilla en Almonte leggen wij de bijna 300 km af naar onze bestemming. Onderweg houden wij een koffie/versnapering pauze in “Venta El Tropezon” onze favoriete als wij in de buurt zijn.
Wij belanden op de filmset van een ouderwetse western. Hier geen geplaveide of geasfalteerd wegen, alleen zandwegen door het hele dorp, geen verkeersborden of verkeerslichten. De enige geldende verkeersregel is… paarden hebben voorrang. Veel inwoners verplaatsen zich inderdaad per paard of paard en wagen. Elk huis heeft een achteringang waar de paardenstal zich bevindt, en aan de voorkant vindt men overal balken om je paard aan vast te binden. Er is zelfs een café waar je van je consumptie kan genieten zonder van je paard af te stappen. Heel onwerkelijk allemaal. Om ons zo snel mogelijk aan de gewoontes aan te passen stappen wij op een paardenwagen. Stof happende en uitkijkend op drie grote konten, twee paarden plus de “derriére” van de koetsier die qua omvang niet onder doet, worden wij voor 50€ ruim een uur door het dorp rondgereden.
Het dorp die groter is dan wij verwachtten is gebouwd rondom de “Ermita del Rocio” de belangrijkste kerk die een bijzonder sobere interieur toont op het monumentale gouden altaar na waar het beeld van “nuestra Señora del Rocio” staat. Met de festiviteiten rond Pinksteren wordt dit beeld in een processie door het dorp gedragen. Rond de “Ermita” bevinden zich heiligdommen van 106 “hermandades” (broederschappen) uit alle delen van Spanje. In de naast gelegen kapel branden wij een kaarsje om al onze dierbaren, familie en vrienden te herdenken.
Nog een bijzonderheid van dit oord, het grenst aan de nationaal park “Doñana” die deel uitmaakt van de delta van de rivier “Gualdaquivir”. In de moerassen aan de rand van het dorp foerageren vele vogelsoorten waaronder lepelaars, zwarte ibissen alsmede honderden elegante en sierlijk flamingo’s (jammer van die ontsierende kromme te dikke snavel… tja, niemand is perfect).
Na alle inspanningen van de dag is het tijd om voor de inwendige mens te zorgen. Wij nemen plaats op een terras voor ons diner. Een nogal norse brommerige beer komt onze bestelling opnemen, de eerste keuze is er niet en zes andere ook niet, zonder verder nog een woord aan vuil te maken staan wij op en vertrekken. Wij installeren ons op het terras tegenover waar wij super vriendelijke worden ontvangen, het eten is lekker en nog goedkoper ook.
Wij logeren in hotel “Palacio Doñana” de allure van een “palacio” is ver te zoeken of misschien toch die imposante spiralen trap met fraai ijzerwerk?. In de grote binnenplaats zijn stoelen en tafeltjes aanwezig eveneens loungebanken waar je niet meer uit kan komen (senioren onvriendelijk). Het zwembad lijkt op een fontein, en je paard krijgt zijn eigen box. De kamers zijn eenvoudig maar schoon met hier en daar wat gebreken, lampen die niet werken en gescheurde horren. De airco werkt perfect en is geruisloos, hebben wij wel eens anders meegemaakt. De sfeer in het dorp herinnert ons aan de Camargues in Zuid-Frankrijk, met name het dorp Saintes-Maries-de-la-Mer ook een delta gebied, ook veel paarden en ook een bedevaartsoord voor zigeuners. Voor morgen hebben een toer geboekt door het nationaal park.

Geschreven door JenS.onderweg