Onze midweek Londen komt ten einde. Wij pakken onze koffertjes weer in en het laatste ontbijt in het hotel wordt genuttigd, vanaf morgen geen eieren, saucijzen, krokant gebakken spek, croissantjes of aanverwanten meer. Maar goed ook anders groeien wij helemaal dicht, hoewel het voordeel van zo’n een uitgebreid ontbijt is dat wij meestal niet hoeven te lunchen of in ieder geval heel licht.
Tijd om onze terugreis te aanvangen. Uiteraard weer met de metro richting “Heathrow Airport”. Het openbaar vervoer is hier werkelijk voortreffelijk geregeld. Drie miljoen mensen per dag maken gebruik van de metro die uit 12 verschillende lijnen bestaat. Het meestal ondergrondse netwerk van 408 km met 275 stations geeft acces tot alle delen van de stad en deels daarbuiten. Voeg er daar aan toe een web van 8000 bussen met 14000 haltes er is dan altijd wel een station of bushalte vlakbij. Vind je toch het OV te gecompliceerd kun jij ook een beroep doen op één van de 25000 zogenaamd “bolhoed taxi’s” de meeste elektrisch tegenwoordig. Voor de dames die veilig willen reizen zijn er ook speciale “vrouwen taxi’s” te herkennen aan hun Barbie roze beschildering. Wil jij iets excentrieker boek dan een “fiets taxi’s” uitgedost met roze fluffy pluche bekleding en flikkerende lampjes.
Over de mode op straat heb ik nog niets verteld. De Londense “street fashion” is de grootste inspirator van vele modeontwerpers. De broeken van de jonge mannen houden ongeveer 20 cm boven hun grove “boots” op. De broeken zijn erg wijd en lijken daardoor op lange broekrokken daarboven worden er tuniek achtige gewaden gedragen met eroverheen een wijde vormeloze gilet, het geheel moet zwart zijn. In het kader van gender neutraal geldt voor de dames hetzelfde modebeeld maar dan met lichtere kleuren, de schoenen zijn grof met centimeters dikke zolen. Echt flatteus en elegant vind ik het niet, maar hé! wie ben ik om hierover te oordelen, ik behoor al lang niet meer tot de doelgroep. Een ander opvallend beeld is de haardracht van sommige donkere jonge dames, honderden kleine vlechten in de kleur goudgele, roze of blauw door hun haar verwerkt en reikend tot aan de kuiten.
Zoals gewoonlijk zijn wij ruim op tijd op de luchthaven. De veiligheidscontrole verloopt vlot, in een mum van tijd zijn wij er doorheen. Tijd voor een kopje koffie is er nog wel, plaats echter niet, de aanwezige horecagelegenheden puilen uit, nergens een vrije tafel te vinden en om rond te lopen met een hete kartonnen bekertje nou nee…
Wij hebben genoten van ons verblijf in Londen, ondanks het feit dat wij niet onze (te volle) geplande programma af hebben gewerkt. Misschien een goede reden om er terug te komen, “London is still the place for us”. Wij betreuren het niet om te vertrekken, een grote drukke stad eist veel aandacht en energie. Na vier intensieve dagen snakken wij een beetje naar rust. Onze KLM vlucht is vandaag keurig op tijd. Omdat Groot Brittannië niet meer bij de Europese Unie behoort en ook geen Schengen land is, vindt bij aankomst een paspoortcontrole plaats. Een lange rij wachtenden wordt bij de controlepost weggestuurd, de loketten gaan en blijven voorlopig dicht. Men wordt doorverwezen naar de locatie van transit passagiers. De rijen worden nog langer, van de twaalf loketten zijn er maar twee open en de “zelfscan machines” zijn niet in gebruik. De frustratie neemt toe als blijkt dat acht Marechaussee medewerkers in het zicht van de wachtenden koffie zitten te drinken turend op hun telefoon. Wanneer wij onze ongenoegen uiten wordt ons knorrig verteld dat wij een klacht kunnen indienen…. Geen visitekaartje voor Schiphol.
Blij om weer thuis te zijn, moe maar zeer zeker voldaan. Wij kunnen ons nu gaan richten op onze volgende reis.

Geschreven door JenS.onderweg