Een dag met een rollercoaster aan emoties… blijdschap, verdriet, verbazing en nog meer die ik niet onder woorden kan brengen. Ik wil niet te veel in details treden maar een kleine inleiding is nodig om de situatie te schetsen.
April 2020 overleed mijn oudste broer, Michel. Vanwege de destijds geldende Covid regels was afscheid nemen niet mogelijk, voor mij een nog steeds gevoelig onderwerp tot aan vandaag de dag.
Mijn broer had vier kinderen uit een eerste huwelijk, drie zonen Michel, Gabriel, Noël en een dochter Christelle. Deels door de scheiding en deels door de houding van zijn tweede vrouw werd het contact met zijn kinderen beperkt. Na mijn vertrek uit Frankrijk heb ik ook het contact verloren met mijn neven en nicht, op de uitwisseling van kerstwensen na met Christelle, die altijd heeft geprobeerd de relatie te onderhouden. Na het overlijden van mijn broer is de band tussen mijn zus Anne-Marie en de kinderen van Michel versterkt, wat bij mij de wens om hen te weerzien deed toenemen. Een aantal maanden geleden besluiten wij om een reis naar Frankrijk te plannen om de familie te ontmoeten. Christelle wordt op de hoogte gebracht van onze voornemens en is gelijk enthousiast.
Het is zover, wij spreken, op deze zonovergoten dag, om11 uur bij Christelle af. De “tank” gooit roet in het eten, niet in beweging te brengen. Wat ik ook probeer weigert de elektrische handrem af te gaan. Wij zijn nu te laat. Een telefoontje naar Christelle om de situatie uit te leggen biedt een miraculeuze oplossing….Haar echtgenoot is automonteur. Na een kort overleg heeft hij snel zijn diagnose gesteld. Ik moet de rempedaal indrukken om de handrem uit te zetten…. Je moet het maar weten.
Christelle en mijn zus Anne-Marie, die voor de gelegenheid aanwezig is, stappen bij ons in de auto en gezamenlijk rijden wij naar onze bestemming. De reünie vindt plaats in de (immense) tuin van mijn ex schoonzusje die nog steeds in hetzelfde huis woont waar ik 43 jaar geleden ben geweest toen zij nog getrouwd waren. Wij worden hartelijk ontvangen en welkom geheten door neven Gabriel, Michel en hun partners en door mijn ex schoonzusje Iréne.
Het eerste wat opvalt is de meterslange partytent gespannen over de eveneens meterslange tafel waaraan meer dan dertig stoelen aangeschoven zijn. Gasten blijven komen, op het terrein staan inmiddels 18 auto’s geparkeerd.
Wij tellen uiteindelijk 32 volwassenen en 6 kinderen, allemaal familie….. kinderen en kleinkinderen van mijn neven en nicht met aanhang, maar ook de kinderen van mijn (eveneens overleden) jongste broer zijn voor de gelegenheid gekomen. Neef Noël is niet van de partij, bij hij is op vakantie, zijn kinderen zijn er wel. Sommigen hebben meer dan 200 km afgelegd om zich bij deze bijzondere reünie aan te sluiten. Wij worden aan iedereen voorgesteld, wat een warme en oprechte onthaal, wij zijn hier duidelijk welkom. Wij proberen zoveel mogelijk onze aandacht te verdelen en met iedereen een praatje te maken, ik weet niet zeker of het gelukt is. Één van de gasten spreekt goed Engels en ontfermt zich over Jan, ik ben er blij om want dat Franse gekakel de hele dag is voor hem ook niet alles. Een maaltijd in Frankrijk begint uiteraard met een aperitief met knabbeltjes en een smakelijke zelf gemaakte tapenade. Grote keus aan dranken maar wij onthouden ons van alcohol ik wil mijn hoofd erbij houden en bovendien moet ik straks rijden. De maaltijd wordt voortgezet met een verrukkelijke paëlla geserveerd in de grootste paëllapan die ik ooit gezien heb, dit met aandacht en liefde door neef Gabriel bereid. “ Fromage” mag natuurlijk ook niet ontbreken op het menu en een tiramisu sluit de maaltijd af. Er wordt nog koffie geserveerd en voor degenen die het willen een lijkeurtje. De sfeer is vrolijk en ontspannen.
Er is ook tijd voor wat diepere gesprekken met neven en nicht over de relatie met hun vader en zijn tweede vrouw. Veel verborgen pijn en frustratie komen naar boven, zij oordelen of veroordelen niet de keuze van hun vader maar betreuren de verstoorde relatie vader/kind, zij hebben veel gemist. Het raakt mij, ook de warmte en de liefde waarmee wij ontvangen zijn raakt mij diep. Meerdere malen wordt herhaald hoe blij zij zijn dat wij hier zijn, wij ook zijn blij. De dag wordt afgesloten met “Une partie de Pétanque”, wij zijn tenslotte in de Provence.
Merci Christelle voor het organiseren van deze memorabele dag en merci Gabriel voor het verzorgen van de catering.
s’Avonds kijken wij terug op een bijzondere dag, emotioneel, verrijkend. Ik heb er een grote familie bij gekregen.

Geschreven door JenS.onderweg