Wij hebben in ons leven heel veel landen en continenten bezocht maar nog nooit de Verenigde Staten. Onze voorkeur ging altijd uit naar contreien als Azië en Afrika, een bewuste keuze toen wij nog jong en fit waren, omdat wij van mening zijn dat die landen hun cultuur en gewoontes, in een snel tempo aan de westerse wereld aanpassen waardoor ze een deel van hun authenticiteit verliezen. Wij hebben Beijing gezien toen het nog Peking heette en wij de auto's die probeerden zich een weg te banen door de miljoenen fietsers nog op de vingers van twee handen konden tellen, vandaag de dag is een fietstocht door Beijing gelijk aan zelfmoordpoging. Wij hebben in Kenia Massaï stammen bezocht voordat deze hun vee traceerden met de GPS op hun I-phone 6 (of dergelijke). Onze motto is altijd geweest, de landen met een westerse cultuur is iets voor later. De tijd heeft ons ingehaald, het "later" is nu en daarom zijn wij vandaag, nog steeds jong van geest en redelijk fit, met heel veel zin en een portie gezonde spanning, op weg naar de westkust van de Verenigde Staten. Volgens de regels moeten passagiers voor intercontinentale vluchten 3 uur vóór vertrek aanwezig zijn, dit in verband met langere inchecktijd en extra controles voor zogenaamd "hoog risico" vluchten (VS en Israël), omdat wij mensen van de regels zijn worden wij om 6.45uur door onze vriend Jeroen op Schiphol afgezet. Het "drop off" van de bagage, wat je tegenwoordig ook zelf moet doen, en alle controles zijn snel afgehandeld, om 7.30uur zijn wij eigenlijk al helemaal klaar, helaas is onze vlucht 40 minuten vertraagd, tijd zat dus om een kopje koffie te drinken en te neuzen in de vele winkels die Schiphol rijk is. Eigenlijk best leuk om deze kant van de luchthaven te zien, wij vertrekken meestal vanaf het "Europese" gedeelte. Schiphol zou geen Schiphol zijn zonder verbouwing, de E pier waar wij ons bevinden is helemaal op de schop. De vertraging loopt nog verder op, 1uur en 25 minuten later dan gepland beginnen wij aan onze vlucht naar San Francisco, maar niet getreurd wij zijn op vakantie en de vliegtijd van 9 uur en 50 minuten i.p.v. de geplande 11uur om de 9077 (vlieg) kilometer te overbruggen, maakt dat de vertraging bij aankomst beperkt blijft. Twee van mijn (ex) Transavia collegae, die al lang geleden de overstap naar KLM hebben gedaan, hebben de vlucht aangevraagd om ons weg te brengen. Wat een warm en hartelijk onthaal, het doet me goed om te zien dat ik niet vergeten ben en wat een verrassing bij het ontdekken dat er nog twee ex Transavianen bij toeval op deze vlucht zijn ingedeeld, waarvan ééntje die ik nota bene zelf als stewardess heb opgeleid, een reünie in het klein, het KLM blauw kleurt vandaag een beetje groen. Na een voortreffelijke vlucht dankzij de uitstekende service geboden door KLM en de onvermoeibare inzet en vriendelijkheid van het cabine personeel, landen wij om 12.20uur lokale tijd (21.20uur Nederlandse tijd) op Amerikaanse bodem. Nu nog de douane en paspoort controle procedures doorstaan, wij hebben zulk "horror verhalen" over de onvriendelijkheid en ongastvrijheid van de douanebeambten gehoord dat wij op alles voorbereid zijn en voornemend om vooral rustig te blijven. De rij is lang, de ambtenaar is niet één en al glimlach maar is zeker beleefd, en na onze vingerafdruk van beide handen en duimen en ons portret achtergelaten te hebben mogen wij het land binnen. Wat mij opvalt is dat alle employés die hier werkzaam zijn, zonder uitzondering Aziaten zijn, van ambtenaar tot informatie dame, als je om je heen kijkt zou je denken dat je in Hongkong of Shanghai belandt bent, blijkbaar is de Aziatische gemeenschap hier sterk vertegenwoordigd. Naast de "America experience" primeur gaan wij nog ééntje beleven, onze eerste ervaring bij Airbnb. Door de torenhoge prijzen van de hotelkamers in deze stad zijn wij genoodzaakt om naar betaalbare alternatieven uit te wijken, wij hebben via Airbnb een "moderne luxe studio" gehuurd. Omdat onze onderkomen pas na 15 uur beschikbaar is, beslissen wij om gebruik te maken van het openbaar vervoer om daar te geraken. Eerst proberen een treinkaartje te bemachtigen wat niet vanzelfsprekend is, kaartjes zijn alléén verkrijgbaar uit automaten, het tarief van je traject mag je zelf uitzoeken op een lijst, de automaat start automatisch met een kaartje van 20 dollar, om bij het juiste bedrag uit te komen speel je met toetsen van + of - 1 dollar, + of - een quarter en hetzelfde voor de 5 dollar cent... Lands wijs lands eer. Onze "moderne luxe studio" blijkt minder luxe te zijn dan aangeprezen maar valt op zich ook niet tegen, jij kunt duidelijk zien dat er dure en luxe materialen gebruikt zijn voor de bouw en het is van alle gemakken voorzien alleen het onderhoud zoals het afstellen van kastdeuren en laden ontbreekt, jammer. Wat echt tegenvalt is dat "onze" studio eigenlijk gebouwd is in een stuk garage, de toegang is via de garage, en de glazen schuifpui geeft uitzicht op de onderkant van de patio van de bovenburen wat weinig daglicht toelaat. Één bijzonderheid wil ik nog noemen, onze luxe met Carrara marmer afgewerkte badkamertje is voorzien van een Japans toilet... Maar hoe die werkt? Hebben wij nog niet ontdekt, wij komen er op terug. Bij de lokale supermarkt slaan wij wat proviand in, wat een keuze, wat een assortiment, zelfs alcoholvrij bier voor Jan, maar ook wat een prijzen, een bakje yoghurt is hier drie keer duurder dan in Nederland. Het is inmiddels 19.15uur wanneer ik dit schrijf, 4.15 uur op mijn,op Hollandse tijd, ingestelde biologische klok, ik ga proberen wat te slapen en morgen gaan wij de stad ontdekken.

Geschreven door JenS.onderweg