De stad Nara die wij vandaag bezoeken was in de achtste eeuw de hoofdstad van Japan. Van die geschiedenis valt nog steeds veel te ontdekken in het oude centrum. Daar staan namelijk de grootste en oudste tempels van het land. Zo staat op het complex van de “Todai-ji” Tempel het grootste houten gebouw ter wereld. De treinreis daarnaartoe duurt ruim 1 uur, kostprijs treinkaartje enkele reis nog geen 5,- €. Openbaar vervoer is spot goedkoop in dit land. Het is vanaf het station nog een flink stuk wandelen om de tempel complex te bereiken, dat zijn wij onderhand wel gewend. Een bekende tafereel in Nara zijn de 1200 semi-tamme herten die rustig tussen de honderden bezoekers rondscharrelen op zoek naar iets lekkers. Er worden op het park speciale koekjes verkocht om de beesten te voeren. Wij kopen geen hertenkoekjes doch worden onze tassen en broekzakken besnuffeld, jij weet maar nooit waar je daarin voor eetbaars kan vinden. Deze dieren in Nara Park worden als boodschappers tussen de Goden en de mensen beschouwd en daardoor heilig, er staat ook een forse boete op het doden of molesteren. Wij trotseren de mensenmassa (Golden week is nog steeds gaande) en de hitte, het is hier wederom 29 graden vandaag, en banen wij ons een weg naar de hoofdtempel die het allergrootste boeddhabeeld herbergt die ik ooit gezien hebt. De enorme bronzen klok met 20 cm dikke wanden is eveneens een imposante verschijning. Het nieuwe jaar wordt ingeluid met 108 slagen (boeddhistisch heilig getal) op deze klok.
Het hele complex bestaat uit meerdere tempels waarvan ik alle namen niet kan of wil onthouden, één wil ik nog wel vermelden “Kasuga Taisha” oftewel de tempel van de duizend lantaarns, allemaal geschenken van mensen die een verzoek aan de goden doen of hun wens heeft zien realiseren.
Op de terugweg naar Kyoto met de trein zit ik geklemd tussen een oude dame en een klein jongetje. Om de Japanse taal een beetje te oefenen spreek ik mijn oude buurvrouw aan, met een korte zin zeg ik iets over het weer, zij is helemaal verrukt en begint een hele verhaal tegen mij die ik uiteraard niet kan volgen. Wanneer zij de trein verlaat pakt zij mijn arm vast en wenst mij een hele goede reis, zo ontzettend lief. Het jongetje aan de andere kant, die al de hele tijd slaapt kruipt tegen mij aan om verder zijn dutje te doen, moeder helemaal gegeneerd wil hem weghalen, ik gebaar haar het zo te laten, ik heb er geen last van dat jochie.
Morgen verlaten wij Kyoto, jammer, ik heb het gevoel dat ik nog zo weinig van heb gezien, ik ben lang niet uitgekeken op deze bijzondere stad die zoveel te bieden heeft, maar de reis gaat door. Vanochtend hebben wij onze koffers per courrier vooruit gestuurd naar onze volgende bestemming zodat wij “light” kunnen reizen in de “shinkansen” (bullet train), wij zullen ze pas morgen weer zien in Odawara.

Geschreven door JenS.onderweg