Vandaag geen schattig dorpje op het programma maar een trip naar het Venetië van de Provence, l’Isle-Sur-La-Sorgue. Het stadje werd in de 12de eeuw gebouwd op palen in de moerassige uitloop van de rivier de Sorgue. De rechtlijnige uitgegraven kanalen temmen de rivier die door de stad stroomt. De vijftien nog draaiende waterwielen langs de kanalen zijn de voornaamste bezienswaardigheden. In haar glorieuze tijd kende deze plaats meer dan zeventig wielen duurzaam aangedreven door de kracht van het stromend water. Deze leverden de nodige energie aan de graan- en papiermolen en later aan de laken en zijde industrie. De talloze winkeltjes in de oude straten nodigen je uit om te gaan snuffelen, hier geen schreeuwende neonlichten op de gevel, de ambacht en de naam van de winkel is ouderwets op de façade geschilderd, je word in de tijd teruggeworpen. Lokale specialiteiten als de “calissons”, een zoete lekkernij op basis van amandelen en meloen, de geconfijte vruchten maar ook zeep in allerlei vormen, kleuren en geuren, pronken in de verzorgde etalages. Wanneer wij plaats nemen op het terras van “café de France” voor een korte pauze, stappen wij rechtstreeks in een schilderij van Toulouse Lautrec. In tegenstelling tot Cavaillon heerst hier nog de sfeer en de geur van de Provence. Voor de lunch kiezen wij een eenvoudig restaurant die een 3 gangen dagmenu biedt voor 15,50€, aan de grote van de porties kun je merken dat het hard werkende volk hier zijn middagmaal komt gebruiken, wij kunnen het niet op. De ruime variëteit aan dessert wordt door de serveerster in één adem over ons uitgestort (hier doet men niet aan menukaarten), wij bestellen de laatste en de voorlaatste genoemde, de andere zijn wij toch al vergeten. Het kopje koffie om de maaltijd af te sluiten gaat vergezeld met een verpakt koekje, verbaasd kijken wij elkaar aan, op de verpakking staat in donkere letters “St Michel”…. Ik moet er niet te veel achter zoeken maar het begint wel vreemd aan te voelen.
De rijkelijk versierde kathedraal verraadt de weldaad van weleer, het bladgoud aan het plafond, de vergulde houtsnijwerken , de wanden in koningsblauw geschilderd…. Mooi maar overdadig.
Christelle wil graag nog wat tijd met ons doorbrengen, zij nodigt ons uit om bij haar en haar gezin te dineren. De avond is zo zacht dat wij onder de met druivenranken overdekte pergola kunnen eten, tot grote genoegen van de muggen.

Geschreven door JenS.onderweg