Wederom besluiten de vogels hun dagprogramma uit te wisselen onder onze slaapkamerraam. Het is fascinerend te horen hoeveel ze verschillende klanken en tonen in allerlei combinaties produceren om vervolgens te wachten op antwoord van een soortgenoot 100m verderop (onder iemand anders zijn slaapkamerraam). Die dieren communiceren echt met elkaar, de merels doen het ook, alleen die zijn beschaafder en houden het bij zonsondergang niet 's ochtends om 6 uur. Vandaag gaan wij met het openbaar vervoer naar de hoofdstad. Wij hebben twee mogelijkheden de gewone stadsbus met een zeer lage frequentie of de privé minibusjes die een vaste route rijden zonder dienstregeling. Het laatste is wel twee keer zo duur maar omgerekend die 1,75 € p.p. blijft een koopje. Het eerste wat je aandacht trekt als je in Willemstad aankomt is de 57 m hoge Juliana brug tevens de hoogste brug in het Caribisch gebied. In 1974 toen het in gebruik werd genomen konden alle cruiseschepen eronderdoor varen en zodoende in het hart van de stad aanmeren. Tegenwoordig moeten vele varende kolossen genoegen nemen met een aanlegplaats aan een buitenkade. Wij beginnen onze tocht bij de beroemde drijvende markt, de boten die uit Venezuela komen voorzien het eiland van verse groenten en fruit. Van de ingestelde blokkade door de Venezolaanse overheid is niets te merken, ik vermoed dat de marktkoopmannen hun weg hebben gevonden om die te omzeilen. Wij vervolgen onze route langs de handelskade waar wij de goede onderhouden oude Hollandse huizen in vrolijke kleuren bewonderen, het bekendste beeld van Curaçao, nu in het bezit van banken en advocatenkantoren. Het is vreemd om 8000 km van huis je eigen taal op straat te horen, straatnamen tegen te komen die je in Utrecht of Amsterdam ook vindt, of gewoon naar "Appie" je boodschappen doen. Dat niet iedereen het Nederlands machtig is komen wij er achter bij een overdekte markt, waar vele tropische producten worden verhandeld, wanneer wij de weg vragen geeft men geen antwoord en draaien de gezichten weg maar als ik ze in het Spaans aanspreek verschijnt een glimlach op diezelfde stoïcijnse gezichten en word ik tot "Amor" gebombardeerd. Aan de souvenirmarkt besteden wij geen aandacht. Wij gaan door met een kort bezoek aan Fort Amsterdam die eigenlijk alleen nog bestaat uit een verdedigingswal waar veel horeca gelegenheden met mooie terrasjes aan het water gevestigd zijn en die prijzen handhaven die zelf in Nederland de wenkbrauwen zouden doen fronsen. Tegen lunchtijd begeven wij ons naar de "food market" waar je tegen een redelijke prijs de lokale specialiteiten kun proeven. Jan komt binnen, loopt als een speer erdoorheen en is zo weer buiten, "hier ga ik echt niet eten" is zijn conclusie, ik moet toegeven dat het er niet bepaald appetijtelijk uitziet, dikke bezweette "mama's" drukken een vette gevlekte menukaart in je hand en proberen zo hun kost aan de man te brengen. Bovendien is de locatie donker, warm en benauwend. Het cliché dat vele Antilliaanse vrouwen een zeer geprononceerd massale achterwerk hebben kan ik bevestigen. Ik heb nog nooit zoveel enorme "derrières" gezien als hier. Waarschijnlijk is dit genetisch bepaald, zij lijken er in ieder geval niet onder te lijden want hoe omvangrijke de bilpartijen hoe strakker worden de " leggings" gedragen om het geheel nog verder te accentueren, jij kunt er letterlijk en figuurlijk niet omheen. Is dit een geheime vruchtbaarheidscode om de mannen te lokken? Kim Kardashian met haar silicone kadetjes kan wel inpakken. Na een lichte lunch steken wij over via de "pontjesbrug", de enige draaiende pontonbrug ter wereld, naar "Otrabanda" een wijk die lang een "no go" area was. Er is veel geïnvesteerd om de wijk weer veilig en aantrekkelijker te maken door onder andere een Nederlandse zakenman die het prachtige "Kura Hulanda" complex liet bouwen. Dit "dorp" in de wijk herbergt luxe hotels en restaurants in statige koloniale huizen. Het daaraan gekoppelde museum is vooral gericht op de slavernij, een onlosmakelijk stukje geschiedenis aan deze regio verbonden, een zwarte pagina dat meerdere Europese landen liever niet aan herinnerd willen worden. Het is een "fait accompli" waaruit men lering kan trekken hoewel ik daaraan twijfel, het is niet een sterke kant van de mens om te leren van in het verleden gemaakte fouten.

Geschreven door JenS.onderweg