De “Jetlag” eist zijn tol, afgelopen nacht weer miserabel geslapen, ik ongeveer 1 uur en de rest van de nacht geen oog meer dicht gedaan, Jan heeft iets meer rust gehad maar echt niet optimaal. Om 6 uur sta ik op en begin te werken aan mijn blog, jij moet toch wat.
Het voordeel is dat wij vroeg aan onze dagprogramma kunnen beginnen. Wij gaan vandaag wederom op stap met M en P. Het ritueel van de metro dagkaart herhaalt zich maar ik denk dat een volgende keer het zelf zal kunnen doen. Ons eerste doel is de “Shitennoji”, oudste boeddhistische tempel van het land. Het is in het jaar 593 gesticht door Prins Shotoku Taishi die een belangrijke rol heeft gespeeld bij de introductie van het Boeddhisme in Japan. Het bestaat uit verschillende gebouwen waarvan sommige vernield door o.a. brand opnieuw zijn opgebouwd, de laatste restauratie dateert uit de jaren 70 van de vorige eeuw. In het midden van een plein van rechtlijnig aangeharkte grint praalt een pagode met vijf daken.
Binnen de gebouwen staan metershoge goudkleurige Boeddha beelden in verschillende posities, de meeste omringd door kleinere rijkelijk gedecoreerde beelden van mythische figuren. Jammer genoeg is fotograferen niet toegestaan, echt erg jammer, wat had ik graag een paar mooie kiekjes geschoten maar uiteraard respecteer ik dit. In één van de tempels zijn monniken een gebed aan het zingen zichzelf begeleidend met het gerinkel
van een bel en het ritmisch slaan op een kleine trommel. Het bezorgt mij kippenvel en ervaar tegelijkertijd innerlijke rust waarschijnlijk omdat ik af en toe naar dit soort gezang luister bij meditatie.
Vóór de introductie van het Boeddhisme was Shintoïsme de enige religie in het land. Beide religies leven in harmonie naast en met elkaar. In een onderzoek uit 2019 gaf de meerderheid van de Japanse bevolking aan het shintoïsme én het boeddhisme aan te hangen.
Na de tempels brengen wij een bezoek aan de naburige tuin. Deze is mooi aangelegd met veel waterpartijen maar vrij klein, door het warme weer zijn de meeste bloemen helaas al verwelkt.

Op een boekenmarkt koop ik een “kokeshi” pop als souveniertje. Wanneer ik de man in het Japans vraag wat de prijs is verschijnt een brede glimlach op zijn gezicht maar op zijn vraag of ik Japans spreek antwoord ik snel, “een heel klein beetje”, hij vindt het in ieder geval heel leuk. Ik volg via duo Lingo al meer dan een jaar een cursus Japans en probeer zo nu en dan een paar korte zinnen uit te spreken.

Wij ruilen de rust en de sereniteit van de tempel in voor de overweldigende drukte van het “Namba station”, het centraal station van Osaka. Het krioelt van de mensen die als mieren in alle windrichtingen zicht gehaast verplaatsen, wat een heksenketel. Het bestaat uit een enorm complex van trein en metro station, winkelcentrum en hotel. De vijfentwintigtal in-en uitgangen op verschillende niveaus stelt je oriëntatievermogen op de proef. De laatste drie etages van een groot warenhuis zijn besteed aan alleen eetgelegenheden. Daar gebruiken wij onze lunch, een set menu bestaande uit 9 verschillende gerechtjes met veel aandacht voor de presentatie en de niet te versmaden smaken en dit voor nog geen 20 euro.

Aan het eind van de middag keren wij terug naar het hotel. Voor het diner volstaat een sandwich uit de supermarkt. Wij gaan niet meer de deur uit en gaan vroeg naar bed, moe maar ook zeker voldaan.

Geschreven door JenS.onderweg