Wij verlaten de stad der engelen en onze fantastische onderkomen. De kust van de Stille Oceaan laten wij ook achter ons, wij reizen nu oostwaarts. Na anderhalf uur weggereden te zijn van de stad is het nog steeds enorm druk op de weg, van het landschap genieten zit er voor mij niet in, ik moet me helemaal focussen op het verkeer. Over verkeer gesproken laat ik wat bijzonderheden melden over het rijden in dit land. In het algemeen rijden de mensen goed en respecteren de verkeersregels, uitzonderingen daar gelaten. Bumperkleven doen zij niet aan mee, men houdt zelfs in de drukte afstand. De verkeerslichten zijn altijd geplaatst aan de overkant van een kruising, heel slim, het bespaart je een onnatuurlijke torsie van de nek en een, tegen de vooruit, plat gedrukte neus. Als je bij een kruising rechts wil afslaan mag het ook bij roodlicht, tenzij anders aangegeven, op voorwaarde dat het doorstromende verkeer niet wordt gehinderd, helemaal niet gek toch?. Bij een kruising waar alléén stopteken staan, ben jij verplicht om te stoppen, de eerste aangekomen mag ook weer als eerste optrekken, simpel en efficiënt. Rechts inhalen is toegestaan, het is even wennen en je moet er rekening mee houden. Nog niet zo gek die Amerikanen.
Wat vandaag een relatief kort ritje had moeten zijn (180km) wordt uiteindelijk een behoorlijke trip, wij besluiten om via "Joshua Trees national park" te rijden om onze bestemming Palm Springs te bereiken, een behoorlijke omweg, het is prachtig weer en wij hebben de tijd. Joshua Trees national park is een bizar stuk natuur waar stokoude yucca's bomen met grillige vormen het beeld domineren, ook zijn er cactee te vinden dit met als achtergrond, in vreemde vormen geschapen, rood/grijze rotsen op elkaar gestapeld. De schoonheid van een woestijn. In mijn beleving was Joshua Trees park een klein national park, daar heb ik me aardig in vergist, wij hebben ongeveer 70 km doorheen gereden en hebben nog geen kwart van gezien. Na een rit van 400km checken wij in bij hotel Mountain en Spa te Palm Springs, over deze stad vertel ik morgen meer. Het zat er aan te komen, wij zijn niet tevreden met de toegewezen kamer (het gebeurt wel vaker), wij hebben gevraagd om een niet rokers kamer maar de stank van tabak komt ons tegemoet als wij de deur openen. De receptie verzekert ons dat alle kamers rookvrij zijn en dat waarschijnlijk iemand de regels heeft overtreden, dat begrijpen wij maar wij willen verhuizen. Tegen een kleine meerprijs kunnen wij uitwijken naar een grotere kamer met balkon. Akkoord..... Helaas deze bevalt ook niet, de koelkast werkt niet en het uitzicht is niks. Op naar de derde optie, mooie ruime kamer die op de tuin en het zwembad uitkijkt, wij gaan hiermee akkoord op voorwaarde dat de magnetron wordt vervangen want die werkt niet, verder zijn wij helemaal niet veeleisend hoor, wij zijn in LA te verwend geweest. Vanavond laten wij ons, een heerlijk goed gegarneerde pizza met krokante bodem, smaken. Het blauwe water van het zwembad lonkt naar ons, stom genoeg hebben wij geen zwembroek meegenomen. Een winkel met badkostuums is snel gevonden, waar ik in Nederland mij in een maat L moet wurmen, pas ik hier met gemak in een Sje, Ik ga die Amerikanen steeds leuker vinden. Het is elf uur in de avond wanneer ik dit schrijf, wij zitten op het balkon van onze kamer het is nog steeds 36 graden, overdag was het 41.... Pfffff, gelukkig beschikken wij over een goede werkende airco.

Geschreven door JenS.onderweg