Na een letterlijk vet ontbijt, gebakken eieren in olijfolie met te veel bacon voor Jan (ik beperk mij tot een croissantje) zijn wij weer helemaal klaar voor een nieuwe dag. Het eerste wat wij regelen zijn entreekaartjes voor het Alhambra. Wij hebben geluk want wij mogen morgenochtend om 9.00uur de paleizen bezoeken. Het is niet makkelijk tijdens het hoogseizoen om op korte termijn kaartjes te bemachtigen, deze moeten meestal lang van tevoren besteld worden via internet. Blijkbaar wil niemand zo vroeg, wij wel hoor! Alvorens wij aan onze wandeling door de oude Arabische wijk beginnen krijgen wij een privé rondleiding in het museum van "San Juan de Dios" (heilige Johan stichter van het eerste psychiatrische ziekenhuis in Granada) en dat voor maar 3,- € p.p. Het museum is gevestigd in het huis waar hij gestorven is en bevat een omvangrijke collectie van religieuze voorwerpen, met opvallend veel bewerkt ivoor, maar ook schilderijen en sculpturen zowel antiek als hedendaags. Ik heb vroeger in Frankrijk 6 jaar lang gewerkt in de psychiatrie in "hôpital Saint Jean de Dieu" daardoor mijn "connectie" met deze heilige. De orde van de "San Juan de Dios" broeders heeft inmiddels 300 psychiatrische ziekenhuizen verspreid over de hele wereld. Wij vervolgen ons wandeling door de wijk "Albayzin" langs de oever van de rivier Genil en bezoeken onderweg oude Arabische baden. De smalle straatjes en steegjes bieden een pittoreske aanblik, maar helaas geen verkoeling door het vele klimmen. Onze route brengt ons verder naar de zigeuners wijk "Sacromonte" die met zijn wit gekalkte huizen als een dorp in de stad pronkt. Hier komen wij veel "cuevas de flamenco" tegen, kleine etablissementen waar 's avonds "het ware" flamenco naar hartenlust wordt bezongen en gedanst. Het is inmiddels wel een industrie geworden, maar ja jij kunt het deze mensen niet kwalijk nemen zij verdienen hun geld met iets waar zij goed in zijn. Na de lunch staat de Joodse wijk "Realejos" op ons programma. Afgezien van een aantal mooie panden kan deze wijk ons niet echt bekoren of worden wij misschien een beetje moe van alle indrukken?. Wij wandelen weer verder, bezoeken nog een kerk en bewonderen een tweetal patio's. Om 18.30 uur zijn wij terug in ons hotel waar wij even rusten voordat wij ons opfrissen en gaan dineren. Als wij vroeg (20.30uur) besluiten te gaan eten, blijken alle terrassen in de omgeving al helemaal vol te zitten. Uiteindelijk vinden wij nog een plek op een wat rustiger terrasje idyllisch gesitueerd voor de de gevel van de "Capilla real". Wij gaan voor de tapas met voor mij een lekker koel glaasje witte wijn en voor Jan een alcoholvrij biertje. Kort daarna installeert zich een straatmuzikant achter ons... Nou er zijn tientallen straatmuzikanten in Granada en niet allemaal met evenveel talent, dus wij bevooroordeeld als wij zijn, dachten gelijk "heb je weer zo eentje, jij kunt niet eens rustig eten". Mijn vooroordeel verdwijnt als sneeuw voor de zon als die man op zijn akoestische gitaar een Manuel de Falla/Flamenco achtige klassieke muziek begint te spelen. Die muziek, op een fabelachtige manier door die man gespeeld, is zo mooi dat het mij intens raakt tot in het diepste van mijn ziel. Er zijn van die momenten in je leven dat je emoties tot ver in het universum lijken te reiken, moeilijk om dit onder worden te brengen. Ik heb dit maar in mijn leven twee keer eerder gevoeld, één keer bij het aanschouwen van een sterrenhemel in het donkerste gedeelte van donker Afrika en één keer bij het zien van de film "son of man". En vanavond beleef ik weer zo een intens moment. Het complete plaatje, een zwoele zomeravond, dinerend voor de poort van een eeuwenoud gebouw, uitkijkend op een schitterend als kant gebeeldhouwde gevel waarachter zich zoveel geschiedenis heeft afgespeeld, versterkt die emotie die je boven alles verheft. Nu proberen tot het aardse terug te keren en te gaan slapen want morgenochtend is het vroeg opstaan.

Geschreven door JenS.onderweg