Ooit gehoord van Invergordon? Wij in ieder geval tot nu toe niet. Je komt nog wel ergens als je cruiset. Wij zijn in ieder geval blij om, na twee grijze dagen op zee, weer land en zon te zien. De weersverwachting voor vandaag is zonnig met een temperatuur rond de twintig graden. Invergordon fungeert eigenlijk als haven voor de stad Inverness, 40 km verderop gelegen. De Schotse immigratiedienst besluit om een “face to face” identiteitscontrole uit te voeren, 4000 man, inclusief bemanning, moeten zich melden en legitimeren. Raad eens hoeveel tijd dit in beslag neemt aangezien het uitgevoerd wordt door twee ambtenaren, ze vervelen zich hier zeker? “Leve Brexit”.
Wij kiezen om niet naar Inverness te gaan, te weinig tijd, te omslachtig. Bovendien hebben wij de stad kort voor Corona bezocht.
Aanvankelijk diende Invergordon als marinehaven en heeft een belangrijke rol vervuld gedurende de tweede Wereldoorlog. In het algemeen blinken marinehavens niet uit in schoonheid. Ik spreek uit ervaring, de stad waar ik opgegroeid ben, Toulon, was zo’n stad, vandaag de dag is het omgetoverd tot een trendy spot aan de Côte d’Azur.
Het dorp, want meer is het niet, heeft weinig te bieden op een aantal aardige muurschilderingen na. De meestal eenvoudige huizen kunnen wel wat onderhoud gebruiken, de grove grijze pleisterwerk op de geplamuurde gevels geeft het een grauwe aanblik. Hoger op de heuvel wonen de beter gesitueerden te zien aan de staat van de villa’s. Dwalend door de straten op zoek naar “free WiFi” eindigen wij in een soort snackbar waar de geur van een te vaak gebruikte frituurolie je bijna misselijk maakt. Minimaal één consumptie is verplicht, zelf als je buiten staat, wil je gebruik maken van de WiFi, merkwaardig begrip van “free”.
De kerk (protestantse) is van verre te onderscheiden en vraagt om een bezoek. Het interieur is uiterst sober, de opvallende comfortabele gestoffeerde stoelen vormen een contrast met de armoedige inrichting. De speciale ruimte door vrijwilligers van de kerk ingericht voor de bemanningsleden van het schip, waar zij koffie/thee en broodjes kunnen krijgen, is een attente geste. Iets verder komen wij de katholieke kerk tegen die meer op een loods lijkt dan op een gebedshuis, het heeft geen toren, geen kruis op het dak, de verhouding tussen de twee christelijke stromingen spreekt voor zich. In “high street” waar alles gebeurt vindt men ook een stoffige, naar schimmel riekende museumpje waar wij snel doorheen lopen. Wat wij het meest interessant vinden is het liefelijke treinstationnetje waar artistieke muurschilderingen de helden en gevallenen van de oorlog eren.
Het vertrek loopt wat vertraging op vanwege een partij vis die niet op tijd wordt afgeleverd, de hele keukenbrigade in vol ornaat loopt zenuwachtig heen en weer op de kade. Wanneer uiteindelijk de leverancier verschijnt, worden negen karren vol geladen met dozen vis haastig aan boord geschoven en kunnen wij vertrekken.
Vanavond is de laatste Dressy” avond. Op onze paasbest verschenen wij om 20 uur in de dining room voor het diner, vervolgens begeven wij ons naar het theater voor een dansvoorstelling en sluiten uiteindelijk de dag af bij onze stamcafé “billboard” voor een drankje, er zijn wel eens saaiere avonden. Inmiddels is het schip op weg naar de Shetland eilanden.

Geschreven door JenS.onderweg