Gisteren eindelijk de "tuinset" buiten gezet maar de pret was van korte duur, tegen vijven begon het weer te spetteren. Vannacht veranderde de motregen in regen afgewisseld met een bui, een natte boel. Geen getreurd, het is even droog wanneer wij de camper gereed maken voor vertrek, wij hoeven niet die maffe poncho's aan te trekken om de kabels los te koppelen. Het eerste deel van onze reis gaat door een prachtig gebied, de wijnvelden strekken zich oneindig uit. Even verder klimmen wij tot een hoogte van 950 meter naar de "Col de Bonhomme" door dichte begroeide donkere bossen. Wij doorkruisen veel kleine dorpen en gehuchten, de ene nog meer uitgestorven dan het andere, het weer is niet bepaald uitnodigend om je op straat te begeven... Het regent (weer), het is koud en mistig. Ondanks de weersomstandigheden loopt de reis vlotjes maar het venijn zit altijd in de staart, 150 meter voor de ingang van de camping waar wij gaan overnachten heeft een buschauffeur in opleiding zijn bus dwars over de weg gezet met de neus in een modderige talud. Daar sta je dan, alle pogingen van de chauffeur om er nog bewegingen in te krijgen zijn tevergeefs, personenauto's kunnen zich in een moeilijk bocht wringen om net achterlangs te rijden, met mijn zeven meter plus gaat het nooit lukken. Op zoek naar een alternatieve weg dwalen wij een tijdje rond in de wijk maar komen uiteindelijk terug op hetzelfde punt. Hoera er is licht aan de horizon, ik zie een kleine weg achter de bus waar ik in kan schieten, een stukje doorrijden, keren en dan weer achter de gestrande bus maar nu in zo'n positie dat ik er wel langs kan, afijn dat hele gedoe heeft bijna een uur gekost. Als wij geïnstalleerd zijn lopen wij richting de tram om het centrum van Nancy te bereiken. Sinds vanochtend doen beide enkels nu pijn, waarschijnlijk heb ik nu ook de linker overbelast in een poging de rechter te ontzien, strompelend over straat als een manke kabouter moet ik het na 15 minuten opgeven, het is mij een tram te ver. Ik baal er heel erg van. Jan en ik lopen terug naar de camping, daar komt een bus langs die ook naar het centrum gaat, wij stappen erin en laten ons vervoeren. Weer strompelend loop ik naar "Place Stanilas" de "must" van de stad, dit plein is in het midden van de achttiende eeuw ontworpen door de architect Emmanuel Héré ter ere van koning Lodewijk de XV, het heette oorspronkelijke "Place Royale". Op het plein ontmoeten wij M en P weer, het toeristentreintje is een uitkomst als je niet kan lopen, voor 7 € p.p. wordt je bijna een uur lang rond gereden langs de meeste bezienswaardigheden. M en P gaan naar de treinrit verder hun eigen weg, wij nemen een pauze in een chic café en trakteren onszelf op een warme chocolade melk vergezeld door een "baba au rhum" voor mij en voor Jan een "tarte aux mirabelles". Voor dat wij wederkeren naar de camping schieten wij een apotheek binnen om arnicazalf en tabletten te kopen (op advies van vriendin Tea) dit zou de pijn aan mijn enkels moeten verzachten. Wij hebben natuurlijk niet veel van de stad gezien maar soms is een glimp voldoende om een plaats te voelen. Nancy is niet onze stad, oké de "Place Stanilas" is mooi en pompeus maar de rest straalt geen vrolijkheid of schoonheid uit, vele grijze gebouwen in armoedige toestand, gebrek aan onderhoud, kleurloos. De mensen in de bus zijn een spiegel van de stad, bleek van gelaat met een sombere uitstraling, wat een verschil met de steden in de Elzas. Morgen zetten wij onze reis voort naar Luxembourg.

Geschreven door JenS.onderweg