Tijdens de vlucht hebben wij allebei niet kunnen slapen. Na een lange vermoeiende nacht landen wij om 9.09 uur lokale tijd op de luchthaven van Kansai Osaka. De immigratie formulieren hebben wij allemaal van tevoren “on line” ingevuld, het vertonen van onze QR code zou de controle sneller en soepeler moeten laten verlopen…. Niet dus. De QR code van Jan is volgens de immigratie beambte niet geldig, de mijne bij de balie ernaast geeft geen enkel probleem… hoe dan? Jan wordt geacht om opnieuw alle benodigde formulieren in te vullen maar voordat hij daar gehoor aan geeft probeert hij, uit frustratie, een volgende balie en ja hoor… daar is de QR code opeens weer geldig. Dat soort akkefietje kun jij eigenlijk niet meer hebben als je moe bent. Nadat een digitale vingerafdruk en portret van je gezicht gemaakt is krijg je een stempel in je paspoort en jij mag doorlopen…. Klaar?…niet helemaal want bij de douane begint het hele ritueel opnieuw. Wij laten niets van onze verbazing en lichte irritatie merken, wij blijven correct en vriendelijk en buigen ons suf op z’n Japans. M en P hebben “on line” een taxibusje geregeld, wel zo comfortabel. De één uur durende rit naar het hotel leidt ons vooral door een uitgestrekte industrie gebied waar grijze onvriendelijke gebouwen de boventoon voeren. De grijze hemel en de druilerige regen voegen daar geen vrolijkheid aan toe. Het is 11uur locale tijd (4 uur in de ochtend Nederlandse tijd) als wij ons bij de hotelreceptie melden, helaas zijn de kamers pas om 15.00uur beschikbaar.
Om de tijd te overbruggen maken wij een wandeling in de omgeving. Wij flaneren langs een hele lange deels overdekte straat waar talloze winkeltjes, bazaars en vooral veel eetgelegenheden gevestigd zijn. Het aangeboden assortiment van de eettentjes vind je meestal terug in plastic gegoten duplicaten in de etalage zodat je een goede voorstelling hebt van wat je op je bord voorgeschoteld krijgt. Dit àlles wordt opgefleurd met lampionnetjes en banieren met kalligrafische Japanse letters versierd. Hier begin ik het Japan te voelen wat ik wil zien, het maakt mij heel blij. Wij besteden ook aandacht en tijd aan een mooie tempel op onze route waar de passanten snel een schietgebedje komen doen, eerst gooien zij een muntstuk in een grote bak, dan klappen zij twee keer met hun handen om de aandacht van de goden aan te wakkeren daarna volgt een kort gebedje uiteraard afgesloten met een diepe buiging. Zowel de gebouwen als de tuinen eromheen zien er zeer verzorgd uit. Er ligt trouwens overal geld, op de beelden, bij de bloemen, zelfs in de vijver waarin schildpadden rustig een rondje zwemmen. Later hoor ik dat ik dit geen tempel mag noemen maar een shintoïst heiligdom. Ik kom later terug met meer uitleg over de verschillen.
Onze hotelkamer is naar Japanse maatstaven, lees klein, alleen de TV is duidelijk een maatje meer. Er is geen ruimte voor een kast, wij beschikken welgeteld over drie kapstokken aan een haak om onze kleding op te hangen. Het is ook puzzelen met de koffers die wij nauwelijks uitpakken om er niet tegenaan te lopen. Per toeval lopen wij onze reisleider tegen het lijf in het hotel. Marcel, zo heet hij, is een lange, nogal corpulente man achter in de veertig. Hij begeleidt al 25 jaar reizen door Japan en wordt door de reisorganisatie als de “Japan specialist” beschouwd, hij is de taal machtig, kent de mensen en de cultuur. Wij boffen wel met hem denk ik, hij is zeer aimabel en vriendelijk. Hoewel zijn dienst pas over twee dagen begint, voorziet hij ons al van tips over de do’s en don’ts t.a.v de lokale gewoontes. s’Avonds eten wij samen met M en P, Marcel en twee medereizigers, moeder en dochter, met wie we ook net kennis hebben gemaakt. Wij gaan vroeg onder de veren want de vermoeidheid wordt duidelijk merkbaar.

Geschreven door JenS.onderweg