Zondag 4 juni, Lecce. Bij de panificio, de bakker komt de heerlijke geur van vers brood je al tegemoet. In het piepkleine zaakje gaan de broodjes per kilo, en kan je enkel kontant betalen.
Terug bij de Airbnb zet onze barista Ronald een verse koffie op het vuur met de percolater.
Heerlijk, dat allereerste kopje koffie in de ochtend!

We ontbijten op ons gemak en bekijken hoe we nu het beste naar Gallipoli kunnen komen. Op zondag schijnen er veel minder bussen naar het stadje te gaan. De informatie op internet is zeer tegenstrijdig.
We lopen daarom maar eerst naar het treinstation. Daar is een zeer behulpzame jongeman in een service hokje die ons precies de vertrektijd en locatie doorgeeft vanwaar de bus vertrekt, ongeveer 200 meter vanaf het station.
Bij de automaat kopen we de tickets voor de heen en terugreis voor de ongelofelijk lage prijs van €2,90 per enkele reis van 40 km.
Er is ruim voldoende tijd om nog een koffietje te doen. De terrasjes in de naaste omgeving zijn bezet dus we lopen een stukje. Een heerlijke espressino, cappuccino of americano op een lekker terrasje waar de prijzen binnen bij het afrekenen beduidend lager uitvallen dan buiten op de "toeristen?" kaart stond.

Het is een drukte van jewelste bij de bushalte. Moeten die mensen echt allemaal mee met de bus naar Gallipoli? Uiteindelijk komt er een gigantische bus, meer een touringcar. We hebben alle 6 een mooie plek, bij elkaar zelfs. De rit naar Gallipoli voert ons langs het dorp Copertino met een gigantisch castello, Nardo en Galatino. Zo zie je nog eens wat.
Na een uur hobbelen komen we aan bij het treinstation in Gallipoli.
Vanaf daar is het niet ver lopen naar het oude deel van Gallipoli. Het loopt al tegen 2 uur als we bij de haven aankomen. Hier zit een heerlijk restaurantje Rivellino, met uitzicht op het castello en de zee.
We eten hier gegrilde grote gamberetti en een vismix. Heerlijk is het!

Daarna lopen we het centrum storico in, het oude deel op een eiland, verbonden door een stenen brug. Gallipoli blijkt een pareltje! Een wirwar van nauwe steegjes, witte huisjes, overal kapelletjes. Supergezellig!
Maar de geweldig blauwe zee, en dan echt intens turkoois, dat is wel echt een hoogtepunt.
We maken foto's bij de visnetten en de bootjes. Meeuwen vliegen af en aan. De zee beukt op de rotsen.
Op de kop van het eiland ligt een prachtig strandje, de spiaggia della purità. De zee is hier nog een stukje blauwer, wat een superplek is dit zeg! We hebben er jammer genoeg geen tijd voor maar het zal hier heerlijk zwemmen zijn!
We kijken nog wat winkeltjes, Lianne koopt een "massaia", een keramiek vrouwtje uit Puglia.
Op een belachelijk duur terrasje zonder menukaart nemen we een ijsje of een biertje.
Gelukkig maar dat die koffie van vanochtend meeviel in prijs. Want sommige zaken blijken onbetaalbaar in Gallipoli.
We kijken nog bij iemand die visfuiken vlecht.
En dan lopen we terug naar het station voor de enige bus terug naar Lecce om 18.40 uur. Terug in Lecce liggen er best veel plassen op de grond. Het heeft hier blijkbaar nog flink geregend. We hebben er heel goed aan gedaan om juist vandaag naar Gallipoli te gaan blijkt nu!
Bij "la Negra Tomasa" eten we een hapje. Niet zo lekker als gisteren, maar goed.
Op ons terras bij de Airbnb is het goed vertoeven. De biertjes, aperol, en pinot rosé die in de koelkast liggen moeten nog op.
Er worden nog verschillende ouwe koeien uit de sloot getrokken en sappige verhalen verteld.
De laatste avond in Puglia is een goede avond.
Er wordt al over een vervolg gesproken in 2024.

Geschreven door BoschVertrekt