Maandag 27 maart, Madaba.
De kamer laat nogal te wensen over. Geslapen met een trui aan, en de zeer luidruchtige airco op 30°C gezet zonder al te veel resultaat. Alles bladdert af of is beschimmelt, en schoon is het er zeker ook niet. Douche met alleen koud water, dat ook nog. Daar vragen ze dan 50 jod per nacht voor! Geen wonder dat we geen foto's kregen van de kamer ook niet na meerdere keren vragen. Om 8 uur gaan we naar het restaurant, wat helemaal leeg is en bovendien ijskoud. Geen levende ziel te bekennen. Das toch niet normaal! Bovendien is de voordeur op slot, we kunnen er niet eens uit. De nachtwaker wordt niet wakker na meerdere keren op zijn deur gebonst te hebben.
Anderhalf uur wachten we, na half 10 zit er ineens een meisje in de keuken op haar mobiel te spelen. Ze schaamt zich rot en beloofd een ontbijt te maken. Het ontbijt is op zich meer dan prima. Maar de kamer niet, we gaan vertrekken. Eigenlijk hebben we hier nog een nacht.
Het uiteindelijke excuus is sorry, "ramadan". Kan zijn dat je aan ramadan doet maar als je gasten hebt moet je daar ook fatsoenlijk voor zorgen. Vooraf is hierover niets gecommuniceerd. Neem dan geen gasten met ramadan, wij zijn er helemaal klaar mee! Belachelijk gewoon! Komt nog bij dat de kamer ver onder de maat is, nee dat wordt echt geen 50 jod. Plus een kritisch review op internet.
Het eten is hier echt superlekker, maar het hotel is geen aanrader. Snel vergeten en wegwezen.

We rijden de heuvel af en parkeren bij het centrum. De gezellige hamam straat is vol bedrijvigheid.
Bij het Abu Jaber house krijgen we een plattegrond en route. Het naastgelegen Salt Museum bekijken we ook even. Weinig te zien maar wel hele mooie "perzische vensters" met gekleurd glas. Ook de vloer is heel mooi. Je kunt hier een route lopen over trapjes langs allerlei Ottomaanse huizen.
Op de markt willen we vers gebakken kleine pannekoekjes kopen als lunch. We mogen beslist niet betalen. Wat lief!
Koffie kopen is onmogelijk alle cafeetjes zijn dicht wegens ramadan. Maar we hebben nog water. We eten het pas op in de auto zodat we respect tonen voor mensen die ramadan doen.

We maken een plan. Zullen we terug rijden naar Madaba, waar het zo superfijn was bij Edward en zijn moeder? Ze hebben nog plek, hier weten we zeker dat we daar goed zitten. De knoop is snel doorgehakt.
Via een rustige bergweg richting de Dode Zee en dan via Mount Nebo naar Madaba. Onderweg kuddes vee en een pickup die kinderen afzet zomaar random op de weg waarna zij hun weg naar de nomadententen vervolgen. Deze bedouïenen kinderen krijgen dus wel degelijk onderwijs.
We worden weer meer dan welkom geheten bij het hotel. Het voelt als thuiskomen, bijna als familie, zo warm. Hier zitten we goed, heel goed!

We gaan een beetje shoppen vandaag. Dadels en spullen om te koken. Die lange kaneelstokken, dadelpuree en abrikozen vellen om te bakken. En zoetigheid voor bij de koffie met sesam en pistache.
Een heerlijke echt warme douche is de volgende traktatie.
We lopen door feestelijk verlichte straten (voor ramadan) naar Ayola restaurant. De keuze is zo gemaakt, die fukhara met kip was zo heerlijk vorige keer, die mag op herhaling!

Geschreven door BoschVertrekt