Zondag 18 september, Rincon del Mar.
Dat het vandaag zo'n vreemde dag zou worden dat hadden we bij het opstaan nog niet kunnen vermoeden.

Goed, vandaag gaan we verder reizen naar de kust. Alles in de rugzakken gepakt, we zijn er klaar voor.
Eerst ontbijten, wij zijn de enige om 8 uur in de ochtend. De rest van de gasten heeft vast een lazy sunday.
We krijgen vandaag empanadas. Dat zijn gevulde deegflapjes in dit geval met ham en kaas. Fruit, koffie, sap en broodjes. Helemaal prima. Onorio zal voor ons een taxi bestellen van Mompox naar Magangue. Het is een gedeelde taxi. Er kunnen 4 personen mee. De auto is een heel oud beestje alles is kapot. De deuren gaan amper open, en halverwege de rit vliegt ook de kofferdeksel open. De bagageruimte is zowieso veel te klein. Met moeite kijgt de oude baas de rugzakken er nog in.

Onderweg nemen we nog een dame mee en een jongeman, Hildebrad.
We babbelen wat en de tijd vliegt. Via de moerassen en hele stukken slechte weg maken we toch kilometers. Onderweg veel vee, zwarte varkentjes langs de weg en heel veel vogels in en bij het water.
In Maguange gaan er geen bussen. Iets met minder aanbod op zondag.
Hildebrad regelt een taxi naar Sincelejo. Het duurt 1,5 uur. Voor een goede en eerlijke prijs. Er gaat ook nog een stille oude man mee.
We reizen verder.
Er moet getankt worden, iedereen de taxi weer uit want dat zijn de veiligheidsregels tijdens het tanken.
We wisselen nummers uit, want Hildebrad heeft het plan om over 2 jaar met zijn vrouw en kind de Camino naar Santiago de Compostela te gaan lopen. Aardige gast.
In Sincelejo scheiden onze wegen. Hij gaat naar Monteria wij moeten naar San Onofre.
Hoewel Sincelejo maar 1 busstation heeft, staan we toch op de verkeerde. De bussen zouden wel hier langs moeten komen. Witte bussen met blauwe letters. Iedereen weet ondertussen waar die 2 buitenlanders heen moeten. Ineens is er actie en moeten we een bus in die naar dat kleine busstation gaat. Oke we zijn een stap verder.
Het lokale kleinere busstation (nou het mag eigenlijk geen naam hebben) bestaat uit een zanderig terrein met een piepklein winkeltje waar voornamelijk bier verkocht wordt. We mogen plaatsnemen op een plastic kuipstoeltje onder een golfplaten afdakje. Over 25 minuten vertrekt de bus. Nouja ongeveer dan. Er arriveren meer reizigers. Een jonge mulata dame van 20 met een pasgeboren babietje van 5 dagen oud. Ze heeft de ziekenhuispapieren bij, en ze kan amper nog lopen. Geen vader te bekennen. Het is haar 2e kindje, een meisje.
Een man die niet kan lopen wordt in de bus getild.
We gaan van start. Het wordt een nogal lange rit door een bergachtig gebied. Door allerlei dorpjes. De weg is niet overal even goed vaak zijn er ineens grote kuilen. Bij een van die gaten trilt er een deel van de airco los. De hele linkerkant hangt nog net niet op het hoofd van de chauffeur.
Kan niet direct gefixt worden. Het bushulpje houdt de losgekomen kant vast tijdens de rest van de rit.
Dan komt het.....er is een opstopping midden op de weg. Een kleine fille en er liggen mensen op de weg. Vast een ongeval en het is net gebeurd. Heel het dorp is al uitgelopen. Wat nu...?
Er drommen mensen rondom onze minibus. Een mevrouw met een taartdoos wordt gevraagd om achterin te gaan zitten. En dan gebeurd iets heel onverwachts. Een patslide met daarop een gewonde jongeman wordt op de eerste bank geschoven. Zijn voeten steken buiten de minibus. De deur kan niet meer dicht. Huh, dit kan toch niet? Zijn we nu ineens ook een ambulance? Het lijkt wel een slechte film! Tijdens de rit moet iemand de schuifdeur openhouden (Michel) en iemand moet de losgekomen airco omhoog houden zodat die niet op het hoofd van de chauffeur komt te vallen. Bizar ritje zo.

Goed het is een dikke 10 minuten rijden naar het ziekenhuis. Bij Urgencias staat al personeel klaar om hem over te nemen.
Poeh hee......de jongen heeft een hoofdwond en wonden op zijn benen. Droeg natuurlijk geen helm op de brommer.

Aangekomen in Sincelejo nemem wij samen met de mevrouw met de taartdoos een gedeelde taxi. Er is keuze uit 1 taxi. Die is eigenlijk al overleden, ook weer een zeer oud beestje, maar goed we nemen hem. Werkelijk alles is kapot en onder de stof. De achterkant van de chauffeurs stoel is verdwenen en je kijkt tegen de vering aan⁹. Er ligt karton op de vloer ipv matten. Tegen de modder.

Het is een erg stoffig ritje. Bosch Vertrekt, maar waarheen eigenlijk? Tja dat weten wijzelf op sommige momenten ook niet meer. Door een heel druk Rincon del Mar met enkel mulatas (donkere negroide colombianen). Drukte en herrie overal. Bij de brug moeten we uit de taxi en verder lopen. Een paar honderd meter verder een bocht om. Alleen maar blanke mensen. We zijn er. We zijn bij die oase van rust.
De Dos Aguas ecolodge, een geweldige plek. Je moet er wat reistijd voor over hebben maar dan heb je ook wat!

De zon gaat bijna onder. Eerst wat eten. Daarna hebben we wel een borrel verdiend. Met een wodka/lime/ice kijken we naar een mooie zonsondergang en laten de film van de dag nog eens passeren.

Geschreven door BoschVertrekt