Zondag 12 maart, Amman. We mogen weer, een reisje is natuurlijk nooit weg, en al helemaal niet als je naar een nieuwe bestemming mag.
We hebben voor Jordanië gekozen, een land in het middenoosten, ingeklemd tussen Israël, Syrië, Irak, en het grote Saudi Arabië.
Nog nooit zijn we hier eerder geweest maar wel al veel goede verhalen over gehoord.
Het uitproberen dus zeker waard. Waar de meeste mensen hier een relatief kort reisje naar Jordanië plannen van een dag of 10, gaan wij lekker 20 dagen. Kunnen we er in elk geval goed de tijd voor nemen, maar nog waarschijnlijker zullen we er toch nog tijd te kort gaan komen.
Het landschap is er afwisselend, veel woestijn en dus zand, maar ook rotswoestijn, diepe vaak droge kloven (wadi's). Maar ook bossen, bloemenweides, en natuurlijk de welbekende Dode Zee, wat eigenlijk een heel groot zoutmeer is.
Dat gecombineerd met oude opgravingen, en redelijk wat kruisvaarders kastelen en forten. Een prima outdoor bestemming met genoeg ingrediënten om wat dagen stuk te slaan.

We vliegen vanaf Schiphol, gewoon met Transavia.
De verwachte vliegtijd is ruim 4 uur. Gewoon heel goed te doen dus.
We gaan zelf met de auto deze keer, vooral omdat we op de terugreis pas na middernacht aankomen, en de trein is dan helemaal geen optie meer. Onderweg is het regenachtig en mistig maar gelukkig trekt de mist op in de buurt van Schiphol.
We parkeren op P3 en vanaf daar rijden er elke 10 minuten busjes naar de terminal. Superhandig!
Het is redelijk druk op de luchthaven, we hadden het wel wat rustiger verwacht.
Bij de incheckbalie zegt de man dat we ruim 11 kg bagage limiet "over" hebben. Dat maakt hij niet zo vaak mee blijkbaar.
Ook vraagt hij naar onze QR code. Van de corona? Nee, iets met een QR code van een gezondheidsverklaring voor Jordanië. Uhhhh nee? We hebben wel een Jordan pass met QR code. Hij vraagt het even na en zegt dat het oké is. Bij de security en bij de douane staan wachtrijen. Michel wordt er twee keer uitgepikt. Fouilleren, en ook de zak met daarin heel veel snoeren, opladers en wereldstekkers in zijn handbagage lijken verdacht, maar mogen na controle gewoon mee door.

We willen een hapje eten, maar na de douane is er niet veel keuze. Broodjes of McDonalds...... na een veel te dure hamburger kijken we toch nog even op internet. Googelen "gezondheidsverklaring Jordanië", en inderdaad, er bestaat zoiets. Invullen moet minimaal 72 uur voor vertrek! Oeps, komt dat nog wel goed dan? We vullen het in, en verzenden het. Vrijwel direct komt de begeerde QR code. Het foutje is hersteld.

We kopen nog een lekker bekske koffie, en installeren ons bij de gate. Een enthousiaste Belgische moeder en haar 30 jarige zoon -die tegenover ons zitten- gaan samen op reis naar Jordanië. Met een groepsreis van NRV, maar ze weten nog niet wie er in de groep zitten. Spannend dus! We kletsen wat en dan is het al tijd om te boarden. Bij de gate zien we nog veel meer mensen die het formulier nog in moeten vullen, en zonder de QR code mag je niet boarden.
Veel oudere mensen stappen in, maar ook vriendengroepen van jongeren, studenten en avonturiers. Heel leuk.
We vertrekken redelijk op tijd. En de tijd vliegt. Lezen, dutje doen en een broodje eten. Het is al donker als we landen op het Queen Alia international airport van Amman. Het is hier dan ook twee uur later. In iets meer dan een uur zijn we door de visum-, paspoortcontrole, en baggage ophalen heen. En wat denk je? Die QR code daar kraaide geen haan meer naar. De pinautomaat op het vliegveld is totaal leeg, dus dat gaat 'm ook niet worden.

De chauffeur met een bordje met onze namen staat al klaar. Hele grote luxe elektrische auto. Das genieten zeg. Vooral als hij ook nog eens besluit heftige arabische muziek op te zetten. Onderweg zal hij even stoppen bij een pinautomaat. Das aardig zeg! De rit duurt 45 minuten. Voor het hotel zet hij ons af. We doen nog een drankje in de rooftopbar van ons hotel. Een alcoholvrije mojito met uitzicht op het romeins theater. Welcome to Jordan!

Geschreven door BoschVertrekt