Geen gehaast vandaag, we hebben immers de hele dag nog. We zouden vandaag nog een 3e tour gaan doen, maar omdat het gisteren zo ontzettend slecht was geregeld hebben we die maar afgezegd. We bedenken zelf wel wat. Na het ontbijt houden we buiten een taxi aan. Het oude baasje spreekt alleen Armeens. Maar hij begrijpt dat we naar het Envoy Hostel moeten in de Pushkin straat. Daar leggen we onze bagage in de opslag en moet hij even blijven wachten. Hij snapt het. Hij zet ons vervolgens af bij het "Genocide monument", op een heuvel enkele kilometers buiten Yerevan. We bekijken eerst de schilderijen van de in Frankrijk woonachtig zijnde kunstenaar "Jansem". Trieste aquarellen, met uitgemergelde Armenen erop, dood en verderf. In 1915 (en eerder) is er een grote volkenmoord geweest op de Armenen in het Ottomaanse rijk, nu dus Turkije. Ruim 1,5 miljoen Armenen zijn er vermoord, in concentratiekampen opgesloten. En weinigen zijn daar levend uitgekomen. We bekijken eerst het genocide monument, met een eeuwig brandende vlam. Er liggen overal bloemen. Daarna het museum. Er is veel fotomateriaal, alles zwart wit. Het frappante is dat een Duitser de foto's heeft gemaakt en naar het westen heeft gesmokkeld. Er is veel tekst om te lezen. Hoe het begon met discriminatie, de huizen van de Armenen moesten lager blijven dan die van de Turken. Ze kregen bijna geen werk, moesten meer belasting betalen. Ze mochten hun traditionele kleding niet meer aan. Om maar enkele voorbeelden te noemen. Ze waren ongewenst in de islamitische Ottomaanse samenleving en moesten worden verwijderd. Niemand werd gespaard, ook vrouwen en kinderen werden gedood. Echt vreselijke foto's, beelden waar je stil van wordt. De "vergeten genocide", bij ons in het westen is hier niet veel over bekend. Maar je kunt Armenië niet verlaten zonder hier bij stil te staan. We blijven ruim 1,5 uur in het museum. Indrukwekkend, vreselijk wat hier is gebeurd. Goed om even bij stil te staan.
We nemen een taxi terug naar het centrum. We komen langs de Ararat cognac fabriek. Ja, dat is pas goed spul zegt de chauffeur, echt top kwaliteit. Uit het niks haalt hij een fles Ararat tevoorschijn. Deze dus, zegt hij. En neem gerust een slok! Haha, dat doen we! We hebben al een fles gekocht, nu weten we ook hoe het goedje smaakt.
Bij "Crumbs", gaan we voor een kop koffie. Met een koek erbij voor Lianne. Op het terras is het genieten, dit is ook vakantie!
Door het park lopen we langs de fontein en een heel ander stuk Yerevan in. We komen bij een Italiaans aandoend plein met fontein en terracotta kleurige gebouwen.
We ontdekken hier een superschattig restaurantje, buiten onder de wijnranken. Het is inmiddels bloedheet, het is 27 graden vandaag. We nemen allebei een soep en daarna een te groot hoofdgerecht, waar we makkelijk met 2 van kunnen eten. Gelukkig heeft Lianne geen hoofdgerecht besteld, komt dus goed uit.
We scoren nog ergens een heel leuk tafelkleed met granaatappels. En we maken het laatste Armeense geld op. Vooruit nog een fles 5 jaar oude Ararat cognac. Gewoon, omdat het kan!
Nog een laatste koffie ergens onderweg, en dan zijn we ruim op tijd bij Envoy Hostel. Bagage uit het depot gehaald. Iets na 5en komt de minibus. We boeken dit transport voor jullie maar we nemen geen enkele verantwoordelijkheid, ze rijden als gekken zegt het meisje van Envoy nog voor we instappen.
We reizen in een luxe, redelijk nieuwe Mercedesbus met 7 passagiers en de chauffeur.
De rit duurt 7 uur, en inderdaad hij rijdt als een idioot. Waarschijnlijk heeft hij ook een vliegbrevet, kan niet anders. We reizen met twee meiden uit Shanghai, China. En met twee Iraniërs, Amir en Babak. Ze komen met bussen en minibusses uit Tehran en zijn nu dus 28 uur onderweg. Ze wonen in Georgië en doen iets vaags met autohandel. De andere man is Armeens, daar kunnen we niet mee communiceren. Er zit een kleine gastank in de minibus, het is een omgebouwde auto. Vandaar dat we op dit relatief korte stuk toch 2x moeten tanken. Bij de grens is er oponthoud. Wij en de Chinezen zijn zo door. Maar waar blijven de Iraniërs? Het duurt weer minimaal een half uur. Later blijkt dat Amir nog een boete had openstaan in Georgië. 1000 lari, graag cash. Tegen 23.45 uur komen we pas aan in Tbilisi. De Iraniërs schrikken zich rot, zij wonen 30 km voor Tbilisi en zouden daar afgezet worden. Maar ze waren in slaap gevallen, niet vreemd na zo lang bussen. En de minivan is gewoon door blijven rijden. Wij nemen een taxi naar Hotel Opinion, we zijn er eigenlijk zo. De kamer is mooi en comfortabel. Zo, het was me het dagje wel! Maar we zijn weer veilig en wel in Tbilisi aangekomen.

Geschreven door BoschVertrekt