Donderdag 2 juni, Sao Vicente.
De zon schijnt al voorzichtig, en dat is dan de eerste keer hier in het noorden. Het was beloofd, er kwam goed weer aan. Na het ontbijt gaan we meteen van start. Ons einddoel van de rit is het schiereiland Ponta de Sao Lourenco. We rijden via de snellere maar langere weg beneden om, dus via Funchal, het vliegveld in Machico, en dan verder naar boven. Hier liggen de (schier) eilanden van Sao Lourenco. Op de eilanden is weinig begroeiing, geen bomen alleen lage grassen, bloemen en struikjes.
Regent het, dan krijg je hier direct de volle laag want schuilmogelijkheden ontbreken geheel.
We parkeren de auto en het is al goed druk. We hoorden het gisteren al van de Belgen dit is een uitermate bekende wandeling PR8, die je bij 'n bezoek aan Madeira op je bucket list hebt staan of deze er zeker op zou moeten gaan zetten. De parkeerplaatsen zijn beperkt, het wordt de berm, en velen met ons.
Een pad met trappen voert je naar beneden, en daarna weer omhoog. De uitzichten starten vrijwel direct en het wordt steeds mooier hoe verder je gaat.
Deze hike combineert een aantal zaken die je niet snel zou verwachten. Het ruige, het vulkanische gesteente in rood, oranje en zwart, de baaien in de diepte met werkelijk knalblauw water. Zo mooi, dat hadden we niet verwacht.
Het schiereiland is smal en langgerekt en is ongeveer 6km lang.
Waar het binnenland van Madeira weelderig begroeid is, is dat hier juist niet het geval. Uitgestrekt, droog, kaal, weinig begroeiing maar oh zo mooi! Een totaal ander landschap! Ontstaan uit oude vulkanen, en aan de gekleurde strepen in rood en oranje kan je nog prima zien waar de lava omhoog kwam.
Tijdens de wandeling wordt je als wandelaar voortdurend getrakteerd op de meest fantastische vergezichten. Kijk vooral ook over de randen om in de diepte de aanlokkelijke blauwe baaitjes te zien, of de ruige zee die op de rotsen klotst. Waanzinnig! We drinken thee, en nemen een banaan met uitzicht op een hele blauwe baai. Wat een plek zeg!
Er groeit nog verrassend veel op de kale rotsen: vetplantjes, bloemen in paars, wit en geel, en mooie grassen.
Er zijn enkele pittige klimmetjes, en daarna weer helemaal omlaag. Dit herhaald zich voortdurend. Tot je bij een cafeetje komt, hier nemen we een koffie. Lianne blijft dan bij het cafeetje en Michel doet nog een beklimming naar een hogere bergtop "Pico do Furado" voor fantastische vista's op de eilanden daarachter.
Niet iedereen haalt de top, supersteil, los grind en weinig houvast doet veel mensen omdraaien.
De moeite is niet voor niks, hij komt met prachtige foto's terug van de top.
De terugweg is ongeveer hetzelfde pad, maar toch lijkt het dan weer anders.
Al met al een prachtige tocht, waar we ruim 4 uur over deden.
We rijden nog even naar de miradouro "Ponta do Rosto", en weer staan we verbaasd door het spektaculaire uitzicht. De moeite waard.

In het dorp Canica is een klein restaurantje "Bar Muralho" dat ons is aangeraden door Leonel. We vinden het en het eten is zo heerlijk! Lianne neemt garnalen in saus en Michel calamaris. Nou het is superlekker! We nemen ook het heerlijke brood rusquilho, met zoete aardappel. Om je vingers bij af te likken. Wat een aanrader! We hebben op Madeira nog niet zo lekker gegeten.
Nog een uur rijden door de bergen en dan zijn we weer in Sao Vicente. We zetten koffie en eten een gebakje van de bakker uit Canica.
Het was een bijzonder geslaagde dag!

Geschreven door BoschVertrekt