Vrijdag 23 september, Medellin.
Heerlijk ontbijtje hier in het hotel. Gevulde wraps, prikkertjes met ei en bacon. Omelet, brood, fruitsalade, sap en koffie. Dat moet genoeg zijn.
De metro is tegenover het hotel dus dat is lekker handig!
We kopen een soort ov-chipkaart en zetten daarop 8 ritten. De eerste rit is vanaf Estadio naar San Javier, maar 3 haltes. Hoe ver je ook gaat, een rit is slechts 2940 pesos, dus iets van 70 cent. Je kunt met zijn 2-en op 1 ov kaart reizen en deze gewoon steeds 2x scannen bij de poortjes. Onderweg kan je overstappen op kabelbanen nog steeds voor de prijs van 1 ritje.
We hebben een walkingtour geboekt bij Guru Walks. We gaan het bekende en vooral ook heel kleurrijke Comuna 13 ontdekken.

Nog geen 10 jaar geleden was er geen sprake van dat je hier zomaar rond zou gaan lopen. Veel te gevaarlijk. Dit waren de sloppenwijken met rivaliserende bendes. Ooit werd Comuna 13 bestempeld als de tweede gevaarlijkste wijk ter wereld, tegenwoordig is een tour door dit gedeelte van Medellin één van de highlights in Colombia.
Inmiddels is het algemeen bekend dat Medellin en vooral Comuna 13 zo gevaarlijk was, maar hoezo eigenlijk? Dat heeft alles met Pablo Escobar te maken. Deze drugsbaas kwam tot de conclusie dat Medellin op de ideale route lag voor het vervoeren van drugs. Allereerst is Comuna 13 direct verbonden met de snelweg waardoor transport van drugs en wapens een eitje was, maar het ligt ook tegen de rand van de bergen aan. Al snel werd het een wijk waarin drugsbendes actief werden en dat resulteerde in veel geweld. De drugsbendes hadden Comuna 13 volledig in handen, waardoor ook de bewoners flink onder druk werden gezet. En het geweld werd na de dood van Pablo Escobar nog véél erger, toen verschillende bewegingen een machtsstrijd aangingen.
Er kwam een escalatie in 2002 en de regering greep in. Het leger werd ingezet. Maar de gevechten hielden gewoon nog 10 jaar aan. Het veranderde pas toen men hier roltrappen en kabelbanen aanlegde.
Zo konden de bewoners zich makkelijk verplaatsen, iets wat daarvoor amper mogelijk was. Doordat de wijk was ingesloten door bergen, moesten de bewoners dagelijks honderden meters steil omhoog lopen. En daardoor konden de bewoners bijna niet naar andere wijken of stadsdelen toe. Wilden ze dit wel? Dan moesten ze fors geld betalen aan de drugsbendes. Dankzij een kabelbaan, die meerdere wijken passeert, en de bijna vierhonderd meter lange roltrappen, konden de bewoners zich eindelijk verplaatsen. Dit heeft een grote invloed gehad op het welzijn van de Colombianen.
Nu is het een mooie kleurrijke wijk. Een erg veilige wijk vol streetart en graffiti over het verleden.

De muurschilderingen zijn ronduit prachtig. Overal zijn uitkijkpunten en je ziet de kleurrijke huisjes omhoog gestapeld hoog de berg op.
We kopen een ijsje onderweg. Heerlijk verfrissend van mango met passievrucht.
Op het laatst neemt Cristian ons mee naar zijn huis. Hij is hier opgroeid en is hier ook altijd blijven wonen. Vanaf zijn eigen dakterras krijgen we een killerview over Comuna 13. Geweldig!
Cristian werkt op vrijwillige basis daarom is een mooie fooi op zijn plaats. Hiermee worden de minder bedeelde families uit de wijk ondersteund. Mooi project met een warm hart.

We nemen de bus terug, eten snel een empanada op straat. Met de metro naar de stop Acevedo. Hier stappen we op de kabelbaan. Deze gaat 3 haltes de berg op tot aan Santo Domingo. Je komt over sloppenwijken, je ziet de huisjes prachtig van bovenaf. Je kunt vanaf hier nog naar verder naar Parque Arvi met een andere kabelbaan maar daarvoor hebben wij geen tijd.
Bij Santo Domingo gaan we dus direct naar beneden met de kabelbaan en nemen ook weer de metro terug naar Parque Berrio. Daar bekijken we Plaza Botero met zijn 23 standbeelden van de kunstenaar Fernando Botero. Grote uit de kluiten gewassen beelden van "ronde" mannen en vrouwen. Maar ook poezen, honden en paarden. Alles uit zijn verband gerukt maar wij zijn fan!

Het begint ook nog te regenen. En het is hier in het centrum van Medellin al zo mistroostig. Heel veel bedelaars en drugsverslaafden. De spuiten worden gewoon en-publiek opgetrokken. Vreemd sfeertje hier, het voelt niet goed. Onveilig, ook al staan er om de haverklap agenten. Die staan er vast ook niet voor niks. We hebben de rugzakken aan de voorkant.
We lopen nog naar de Parque de las Luces, en als het dan echt keihard gaat regen vinden we het welletjes. We nemen de metro terug naar Laureles.
Centro Medellin, niet echt de moeite, geef ons Comuna 13 maar!

In de avond bij een grill restaurant picadas gegeten met een biertje erbij.
Leuke dag gehad!

Geschreven door BoschVertrekt