Maandag 6 juni, Sao Vicente.
Met nog stijve spieren van de tocht van gisteren doen we het vanochtend een beetje rustig aan. Op ons gemak ontbijten, daarna nog koffie drinken op ons terrasje. Met wat lekkers erbij van de bakker.
Portugal is wel een land waar ontzettend veel zoetigheid wordt gegeten. De bakkerijen zijn veelvuldig aanwezig en het taartjes gedeelte is royaal gevuld. Het is allemaal supergoedkoop, je snapt niet hoe het kan.

Na de koffie maken we een plan de campagne. We rijden eerst onderlangs dus via Câmara de Lobos, en Funchal naar Monte. Onder ons ligt Funchal en het is een prachtig gezicht.
Zo komen we steeds hoger en hoger het gebergte in. We reden hier al eerder maar in dichte mist na een hike op Levada Balcoes.
Nu is het uitmate helder en zonnig weer. Een hele andere beleving dus! We rijden door bossen (Cedro Gordo) en langs berghellingen die enkel uit uitbundig bloeiende bremstruiken lijken te bestaan. Afgewisseld met de paarse "Madeira Pride" en vele vele prachtig bloeiende kaapse Lelies (Agapantus). De lucht is zwaar van de bremlucht. Nooit geweten hoe dat ruikt maar nu weten we het zeker.
De afslag naar de Pico do Arieiro gaan we in.
De Pico do Arieiro (1818 meter) is de een na hoogste bergtop van Madeira. De hoogste is de Pico Ruivo met 1861 meter.
Het voordeel van de Pico do Arieiro is dat je met de auto helemaal naar boven kunt.
En wat een uitzicht heb je dan!
Omdat het extreem helder is vandaag kijk je echt ver weg. Richting de zee zit je boven de wolken wat ook een bijzondere ervaring is.
Hier eindigt of start de hike van Pico do Arieiro naar Pico Ruivo. En deze moet je niet onderschatten. Heel veel klimmen en dalen, we zien echt veel jonge mensen compleet gesloopt arriveren. Niet voor watjes deze hike!
Wij houden het bij de diverse uitzichtpunten boven op de berg. Zo mooi, de ruige bergen, de diepe kloven begroeid met gele brem, het blijft fascinerend.
We nemen een lunch bij het restaurant boven. Een grote kop verse kippensoep en een broodje. Lekker genieten zeker met dit uitzicht!

Na van al dit moois te hebben genoten is het tijd om verder te rijden. We rijden door Ribeira Frio, via Santana en Arco de Sao Jorge naar Seixal. De rit duurt ruim een uur. Talloze bochten, tunnels en slome dorpjes. Dan zijn we weer bij de zee. Het is echt wel vermoeiend rijden zo door die bergen.
In Seixal liggen ook natuurbaden. Daar willen wij wel een duikje nemen. De weg naar de baden is maar liefst 33%, dus die doen we niet. Boven is er genoeg parkeerplaats en we lopen de laatste paar honderd meter wel.
Er is een soort beachbar met fakkels, een hippe tent en dito muziek.
We nemen de laatste pool, de grootste. Het water is heerlijk, lekker turkoois blauw. Overal zwemmen visjes en er lopen zwarte krabben langs de vulkanische stenen wanden. Heel leuk! Het is veel lastiger bereikbaar dan de baden in Porto Moniz, en daardoor ook 'm stuk rustiger hier.
Hoe mooi ook, de natuurbaden in Porto Moniz vonden wij nog mooier!
Ach eigenlijk zijn beide plekken bijzonder sfeervol en apart. Zoiets hebben wij in Nederland niet. En dan ook nog vrij toegankelijk!

Laat in de middag komen we weer terug bij 't appartement.
In de avond lopen we naar de zeeboulevard. Onderweg bekijken we de "paroquia" kerk in het oude gedeelte. Nou, die is pas echt mooi van binnen! Helemaal beschilderd en met veel azulejos.
We gaan eten bij "Braseira". Michel een pizza en Lianne een garnalen salade. We nemen nog een ijsje na. Voldaan lopen we terug naar Casa Estrelícia Dourada.
Leonel wil de flessen wijn vullen die we gekocht hebben. Eerst nog een glaasje proeven dan vult hij ze af. We nemen beslist een super lekkere herinnering mee naar huis!

Geschreven door BoschVertrekt