Dinsdag 20 juli, Grundarfjorfur.
Heerlijk geslapen in het grote rode huis in het piepkleine dorpje. We gaan ontbijten en boterhammen smeren voor onderweg. Nog een thermoskannetje koffie mee, en daar gaan we weer.
We kunnen een stuk afsnijden, maar dat is wel 38km gravelweg. Maar het is redelijk goede gravelweg waarop je ongeveer 50km/uur kan rijden.

Dan komt er een stuk andere gravelweg, road 55, naar Stykkisholmur. Dat stuk is veel langer wel 70 kilometer. Behalve gaten, zitten hier ook stukken met ribbels in. Dat schiet niet heel erg op. Maar het uitzicht op de bergen, en op de zee is adembenemend. Koffie drinken onderweg tussen de schaapjes. Afgelegen boeren bedrijven, en echt overal zie je schaapjes grazen. En de bergen van groen tot bruinig. Lavavelden met groene kussentjes, en dreigende wolken. Laaghangende wolken, en daarna ineens de zon. Het wordt een prachtige dag. Het allerlaatste stuk naar Stykkisholmur is verhard, jippie!
Het is een gezellig stadje met allemaal gekleurde huisjes. Een schattig haventje en daarachter het voormalige eiland Sugandisey. Nu verbonden door een dijkje. Je kunt Sugandisey beklimmen en bovenop staat een vuurtorentje.
We lunchen boven bij de vuurtoren. Met uitzicht op de vele eilandjes tussen het stadje en de westfjorden.
We lopen nog een leuk museumpje binnen over Eider eenden, en de dons daarvan.
Bekijken een kerk, en zitten bij de bakkerij op 't terras.

Het is nog zo'n 22km tot aan de plek waar we slapen.
Maar er is onderweg nog iets leuks te doen. Namelijk het Bjarnarhofn Shark museum. Het haaienmuseum.
Vroeger ving men hier haaien, om ze op te eten nadat ze waren gefermenteerd. Nu worden alleen haaien opgekocht die als bijvangst zijn meegekomen in de netten. Dat zijn er 60 tot 80 per jaar.
Hier worden ze versneden tot grote hompen. In bakken liggen die een tijd uit te lekken.
Hakarl, groenlandse haai. Een nationale delicatesse in IJsland, maar eigenlijk is de vis zo giftig dat hij maanden moet rotten voor hij eetbaar wordt. De geur is weerzinwekkend, de smaak werd ooit beschreven als “een in urine gedrenkte matras”
Na de uitlekfase wordt de haai te drogen gehangen in een hok dat aan alle kanten open is, en de lucht lekker laat doorwaaien.
We mogen bij de drogerij kijken, en daar hangen ze. Het lijken wel hammen mooi oranje bruin. Niks is wat het lijkt.
Ook proeven we de Hakarl, de delicatesse.
Met een stukje rye brood (soort roggebrood) dat schijnt de perfecte combi te zijn.
Daar gaat ie, en eigenlijk valt het nog niet tegen. De textuur van de haai is zacht, beetje elastisch met ammoniak smaak. Vreemde snuiters die Ijslanders!
En ach, zeg nou zelf, kansen moet je benutten.
Goed, we hebben het overleeft dus.

We slapen in het Stod guesthouse, en hebben een fijne kamer. We koken zelf, kabeljauw, sla en gebakken aardappeltjes. Skyr met stukjes chocolade na.
Daarna nog 'n ommetje door het dorp.

Geschreven door BoschVertrekt