Vrijdag 3 juni. Sao Vicente.
En weer is het mooi weer! Na het ontbijt gaan we op pad. De gaan de noordwest kant van Madeira ontdekken. Via vele, vele tunneltje komen we langs Seixal, en Porto Moniz. Daarna gaan we steil omhoog de bergen op. De haarspeldbochten zijn ontelbaar. De panda heeft geen sterke moter dus dat gaat in zijn 2, of soms zelfs in de eerste versnelling. Geeft niks, we komen er wel!
Na heel wat bochten omhoog en omlaag komen we aan bij het kabelbaantje van Achada da Cruz. Het is een piepklein kabelbaantje, er zijn maar 2 cabines. Eentje omlaag dan gaat tegelijk de andere omhoog. Dit is een hele steile kabelbaan, hij gaat bijna loodrecht de berg af naar het verlaten dorpje Fajã da Quebrada Nova.
Naast de kabelbaan is er een uitkijkplatform, en je kijkt ver de diepte in op dat dorpje. Met woeste hoge bergkliffen aan de landzijde en een oh-zo-blauwe zee beneden je. Zo helder ook, je kijkt gewoon op de rotsige zeebodem. Je ziet dan ook meteen hoe steil de kabelbaan afdaalt: de klif is zo’n 450 meter hoog. Het schijnt zelfs één van de steilste kabelbanen van Europa te zijn. Een prachtige plek. Het ligt nogal afgelegen en dat is waarom de badgasten aan de zuidkust deze plek liever overslaan. Er staat nog welgeteld 1 andere auto op de parkeerplaats. We kopen een retourtje, het is 5 euro per persoon, niet duur.
Dan gaat de rit beginnen. Langs de steile bergwand glijden we langzaam naar beneden. De uitzichten zijn enorm mooi, maar toch zijn we blij als we veilig beneden aangekomen zijn.
Het verlaten dorpje Fajã da Quebrada Nova oogt desolaat. Er staan wel wat huisjes, meer schuurtjes eigenlijk, maar vooral zijn er akkertjes. Er is een mooi wandelpad langs de zee en we lopen zover we kunnen. Overal staan mooie wilde bloemen, klaprozen en oostindische kers. En salamanders zijn er ook in overvloed. Er fluiten vogels maar zien doen we ze niet. Ze zitten vast verscholen in het hoge riet. Op een bankje aan het pad met zicht op de turkooise zee is het lekker genieten. Door het verlaten dorpje, langs irrigatie kanaaltjes komen we zo weer terug bij de kabelbaan. Boven zit een cafeetje met een killer view op de klif en de zee eronder. Wow-wow-wow!

In Porto Moniz gaan we ergens 'n soepje eten. Lianne groentesoep en Michel 'n vissoep. Het smaakt zeker niet verkeerd.
Hier in Porto Moniz heb je twee zwembaden. Wij kiezen voor het natuurbad. Tussen de lava rotsen zijn er diverse baden met zeewater. Op de lava lopen wat krabben. Je zwemt hier aan de rand van de zee met uitzicht op de golven die tegen de lava rotsen knallen. Als 'n infinity pool, met mooi helder blauw water, soms heel turkoois. Er zwemmen ook vissen. Het is echt genieten hier aan de piscinas naturales.
Voor iedereen vrij toegankelijk, we zijn dan ook zeker niet de enige bezoekers.
Je moet je zomaar "ergens" omkleden, dat maakt niet uit iedereen doet dat gewoon. Niet moeilijk over doen.
Na enkele uren vinden we het mooi geweest, wat een fijne middag hier! Met rood verbrande kruin (Michel) en rug (Lianne) dat dan weer wel.

In de avond gaan we eten bij restaurant "Quebra Mar", aan zee.
Het is een ronddraaiend restaurant wat vanavond helaas niet rond gaat draaien wegens technische problemen.
We nemen een menu, soep met brood, vis, en vers fruit met ijs na. Hoewel het restaurant chique oogt, en de bediening top is, is het een van de betere adresjes. De ober slooft zich enorm uit, een oud baasje met 'n hart van goud. Goed eten en zeker niet te duur.
Voldaan lopen we terug naar Casa Estrelícia Dourada. En weer een fijne dag gehad!

Geschreven door BoschVertrekt