Vrijdag 30 september, San Martin de Amayacu.
De wekker gaat om 04.15 uur.
Snel aankleden en inpakken want de taxi komt om 04.45 uur. We gaan vliegen vandaag naar de Amazone. De rit naar het vliegveld El Eden in Armenia duurt 1 uur. Het is een heel klein vliegveldje. Daarom zou 15 minuten voor vertrek voldoende zijn volgens het hotel. Wij vinden dat te krap en hebben er een half uur van gemaakt. In het donker rijden we naar het vliegveld met Luis.
Komen we daar aan, is de inckeckbalie al gesloten en iedereen zit al in het vliegtuig. Stom stom stom dat wij blind het meisje van het hotel geloofden.....!
Dat kan natuurlijk ook helemaal niet maar een half uur speling. Praten als Brugman in het spaans dat we deze vlucht toch echt moeten hebben omdat we een aansluiting hebben in Bogota. En uiteindelijk lukt het Lianne om de mensen te overtuigen! We moeten dan wel de grote rugzakken meenemen in het vliegtuig. Rennen naar het vliegtuig dat er gelukkig nog staat.
Nou dat was echt op het nippertje, maar we hebben het gered en de vlucht vertrekt zelfs nog met 15 minuten vertraging.
Het is maar goed 40 minuten van Armenia naar Bogota.
In Bogota hebben we krap 1,5 uur voor de overstap. Snel ergens een broodje kopen voor koffie is er helaas geen tijd.
Het probleem van onze niet ingecheckte bagage lost zichzelf ook op. We worden er uit gepickt en de bagage gaat alsnog in het ruim. De vlucht naar Leticia zit goed vol en Michel zit naast een Amerikaan. Die komt niet naar Leticia voor de natuur maar om vertaalde bijbels in te zien. Hmmmm klinkt al verdacht. Eerst houdt ie nog een promotiepraatje over Washington. Ze hebben daar prachtige watervallen en meren. Tuurlijk, in de USA is alles altijd mooier, bigger en greater. See these pics, incredible nature!
Even later komt de aap uit de mouw. Michel krijgt een visite kaartje, en hij wil met ons van gedachten wisselen over god. Jehova, christen, geen idee, hij is vol van God. "Praise the Lord!"
Nou, wij denken daar duidelijk anders over. We weigeren het kaartje en maken direct duidelijk dat wij hier niet van gedient zijn. Kappen met die onzin en wel meteen! Soms is de directheid van Nederlanders ook best handig!

In Letitia betalen wij de 35.000Cop entree voor de Amazone. Vervolgens een taxi naar het bootkantoortje. Gisteren is er hier een hoosbui geweest en een deel van de weg staat blank.
Bij Expresos Unidos Tres Fronteras melden wij ons en betalen de boottrip 29.000cop pp (7,25 €).
Daarna hebben we een uurtje de tijd om wat te eten. We laten de rugzakken bij het kantoortje.
Het is erg druk bij de mercado. Heel kleurrijk ook, veel fruit en vooral bananen verkoop.
We eten een dagmenu boven de markt voor 15.000cop krijgen we soep, kip met rijst en banaan en wat te drinken. Gewoon prima.
Omdat het droog seizoen is kunnen we niet vanuit het dorp vertrekken. Over een houten brug kom je op Fantasia eiland, het is ongeveer 15 minuten lopen naar het dok aan de andere kant van het eiland.
Het is bloedheet de zweetdruppels rollen langs je gezicht.
Wij gaan als laatsten in de boot, de bagage gaat bovenop. Een dame leest alle namen op en in deze volgorde ga je aan boord.
De grote brede Amazone is bruin van kleur. We gaan best hard met de boot. Je ziet goed dat het water een stuk lager staan, aan de oevers zie je hoe hoog het normaal staat.
We stappen uit bij Bocana Amayacu. David en Zina gaan ook naar Casa Gregorio.
Nog geen bootje te zien dus doden we onze tijd met dolfijnen kijken in de Amazone. Er zitten er echt heel erg veel!
Dan komen er toch twee bootjes. Lianne gaat in een bootje met gasten van Casa Gregorio die net terug komen van een trip.
Michel, David en Zina gaan in een ander bootje. Dat het water laag staat nu dat was bekend. Maar jeetje, die omgevallen bomen, takken, zandbanken in de rivier maken het wel heel moeilijk om hier te kunnen varen. Een slalom om de bomen heen, en meermalen lopen de bootjes vast. Van het bootje van Lianne begeeft de motorstaaf het. Afgebroken, einde verhaal. Overstappen, alle tassen zitten inmiddels flink onder de modder. Er wordt een stuk gelopen, Michel zakt tot zijn enkels in de zompige modder. Het is een hele onderneming. Maar eindelijk is het dorp San Martin de Amayacu in zicht!
We zijn terug, bij waar het toen voor ons eindigde in maart 2020. Terug bij Casa Gregorio. Wat voelt dat goed!
We krijgen een mooie open kamer met eigen badkamer naast de kamer die we toen hadden. Diezelfde kamer is al bezet.
George gaat koffie zetten, hij is samen net Inge hier vrijwilliger voor een maand.
Lekker, de eerste koffie van vandaag!
Jose en Heike zien we terug. Een heel warm welkom!
We gaan eten, Heike komt bij ons zitten. Gezellig kletsen over vanalles, over toen en over nu. We eten yambalaya kip met rijst, gestoofde pompoen, en een salade. Bananen na. Erg lekker en erg gezellig. Er zijn meer Nederlanders hier, twee duitsers (David en Zina), en de Nederlanders uit Utrecht. Ze zijn vorige week getrouwd en nu hier op huwelijksreis. Na het eten gaan wij met gids Florentino op pad voor de nachtwandeling. Het dondert een beetje en er zijn wat lichtflitsen maar de gids beweert dat het droog blijft.
Zo wandelen wij door het bos in het donker. Dat is heel spannend, alle geluiden die je hoort. We hebben verschillende gave spinnen gezien waaronder vogelspinnen. De klapper was een "zoro" een soort grote buidelrat die kippen eet. Hij was helaas veel te snel voor de camera. Gaaf beest!
Ook zagen we nog een kikker. En ja het bleef inderdaad droog!

Geschreven door BoschVertrekt