Woensdag 18 maart, Bogota. Om 05.45 uur staan we op. Gisteren hebben we al zo goed als alles ingepakt. Om 6 uur is er een early breakfast, samen met Marieke, Steven en Carina. We eten havermoutpap met stukken tropisch fruit. Het is erg lekker en het grote voordeel is dat je het ook snel kunt eten. We nemen afscheid van Carina, het zal ook voor haar hier stil gaan worden. Wij zijn de allerlaatste gasten en de toekomst is ook hier onzeker. Ze hebben geen idee wanneer de situatie zal veranderen en het toerisme weer op gang gaat komen. Carina zwaait ons dapper na als we wegvaren in het bootje met Silvio. Het is pas half 7 en om 7 uur moeten we bij de riviermonding zijn. Ook wij gaan San Martin, en Casa Gregorio enorm missen. We hebben het hier zo ontzettend fijn gehad. Lange zweterige junglehikes gemaakt, maar zo'n ontzettend mooie natuur gezien. En de beestjes, in allerlei kleuren en vooraf gigantische afmetingen. Fantastisch, dit gaan we never nooit meer vergeten. Het Amazone gebied zal altijd een big smile op onze gezichten tonen wanneer het ter sprake zal komen.

Maar goed, we zitten dus in dat bootje en zijn nog geen twee minuten op weg. Zien we links van ons een dolfijn uit het water omhoog komen. Net alsof hij ook even afscheid van ons komt nemen. Een heel bijzonder moment, een uniek afscheid. Bij de riviermonding van de Rio Amacayacu op de brede Amazone rivier gaan we aan wal. Silvio helpt met de bagage. Niet veel later komt de Express boot aanvaren en komt ons keurig ophalen. We gaan nu stroom afwaarts, dus de reistijd is ook wat korter. Na zo'n 1,5 uur varen zien we Leticia weer in beeld komen. We krijgen wel een onthaal bij de pier. De douane staat ons met 5 man sterk op te wachten, dat wil zeggen de mensen van migracion zijn uit hun hok gekomen. Die hebben we op de heenweg niet gezien, want we waren immers al in Colombia. Maar goed alles moet weer tot op de draad gecheckt worden. Vooral onze paspoorten blijken erg interessant, omdat we minder dan een week geleden Colombia zijn binnen gekomen. Er zijn ondertussen allerlei regeltjes bij gekomen blijkbaar. We zouden met terugwerkende kracht in quarantaine moeten, maar omdat we ons uitreis ticket voor de vlucht van komende nacht kunnen laten zien knijpen ze een oogje dicht. Nou das nog eens boffen dus. Nadat we de mannetjes mogen passeren kunnen we dan ook gaan en staan waar we willen in Leticia.
Tijd voor een bakje koffie. Op een hoekje bestellen we koffie. We mogen ook het toilet gebruiken wat geen aanrader blijkt te zijn. De koffie kost 50 eurocent voor 2 kopjes. Voor het tentje is een soort monumentje over het drielandenpunt. We bevinden ons hier op de grens met Brazilië, Peru en Colombia. Toch leuk!
We gaan nog even over de markt om de tijd te doden tot onze vlucht vanmiddag zal gaan. Nog 6 uur te gaan. Op de markt is altijd van alles te zien. Die kleurrijke bananen kraampjes natuurlijk maar er is ook een visafdeling. Je ruikt 'm al van verre. Op de markt liggen prachtige vissen, ook hele gevaarlijke met vlijmscherpe tanden. Er liggen onduidelijke rollen met visfilet. Heel bijzonder nog nooit gezien. Leticia is eigenlijk best een leuk dorpje.Of is het een klein stadje? Veel gekleurde huisjes en stalletjes. En zelfs ook toeristenwinkeltjes. Natuurlijk investeren we wat Colombiaanse pesos in een houten bakje in de vorm van een blad. En natuurlijk een paar pakken Colombiaanse koffie! We doen nog een vroege lunch in een tentje met wifi. We nemen "salchipapas", en een tortilla met kip. Beide allebei lekker. Er komt iemand binnen die vraagt of wij toevallig naar Casa Gregorio zijn geweest. Ja dat klopt. Ze heet Floor en zou morgen gaan, maar er mag niet meer gereisd worden over de rivier. Dat vind Floor uiteraard heel erg jammer en terecht.
We gaan op tijd met een taxi naar het vliegveld. Het vliegveld is splinternieuw en best groot voor zo'n kleine plaats. Ze verwachten hier nog veel toerisme in de toekomst. De vlucht van LAN vertrekt op tijd en we hebben beide een plek aan de raam. Zo zien we de bruine Amazone onder ons verdwijnen.
Op El Dorado airport gaat alles onverwacht heel voorspoedig, we lopen er namelijk zo weer naar buiten, met alleen de handbagage. We hadden hier ook veel controles verwacht, niet dus. Met de taxi terug naar Arche Noah hostal. We gaan hier de bagage oppikken. Eigenlijk zouden we hier weer 4 nachten gaan slapen, maar dat kan nu niet meer. Toch jammer! We pakken alles weer in de grotere bagage, en willen dan nog een rondje gaan lopen. Het is muisstil op straat. Oke er lopen wel wat mensen rond, maar het straatje beneden was een soort van uitgaansgebied. Vol mensen, restaurantjes, cafeetjes, en gezellige winkeltjes. Nu is het uitgestorven. Met moeite vinden we er nog 1 kleine bakkerij die open is. Snel naar binnen dan maar voor ons laatste avondmaal in Colombia. Een broodje ham en kaas met een blikje bier. Tja.....
Eerder dan gedacht nemen we de taxi naar de airport, na 9 uur 's avonds moet iedereen binnen zijn want er is een avondklok.
Op el Dorado staat er een hele lange rij om in te mogen checken op vluchten naar Europa, ook bij Air France. Gelukkig staan we redelijk vooraan. Onze vlucht is gepland om net na middernacht, 00.05 uur

Geschreven door BoschVertrekt