Vandaag draait alles om improviseren. Loop ik nog in mijn shirt met legging naar de douches, als we alles hebben ingepakt en de auto parkeren om de geisers bij Old Faitfful nog eens rond te lopen, is de temperatuur inmiddels gedaald naar 10 graden, brrr. En met de gure wind erbij voelt het nog kouder.

We zien een donkere lucht op ons afkomen en besluiten, in plaats van het hele geisergebied rond te lopen, eerst de uitbarsting van Old Faithful af te wachten. De ouwe getrouwe laat dit keer bijna drie kwartier op zich wachten, maar het is de moeite waard. Als ze bijna klaar is begint het te druppelen en terwijl we naar de auto lopen begint het te onweren. Op zo’n moment wil je niet over de open vlakte lopen tussen de geisers en heetwaterpoelen. We twijfelen nog of we het weer willen afwachten maar besluiten te gaan rijden. We zijn het terrein nog niet af of het begint te hagelen.

We willen vandaag inhalen wat we nog niet hebben gedaan uit ons roadbook van Yellowstone en Grand Teton. Als eerste staat de wandeling naar Lone Star Geyser op onze weg. We parkeren bij de Lone Star Trailhead. Ook hier wordt het steeds donkerder en begint het langzaam te druppelen. Er vertrekken nog een paar wandelaars, maar we willen niet halverwege een wandeling van 7,5 km overvallen worden door onweer of hagel. Jammer, maar wie weet komen we ooit nog eens terug in Yellowstone.

Tweede stop: het meertje bij Cattleman's Bridge in Grand Teton. We stappen uit de auto en BAM, we worden begroet door een zwerm muggen die ons als een all-you-can-eat buffet zien. Het is een korte stop, zien een pelikaan en maken snel wat foto's al zwaaiend en klappend om die irritante muggen weg te houden. Pelikaan vliegt weg en door naar het volgende avontuur!

We verlaten nu ook echt Grand Teton en rijden over de Togwotee Pass richting Dubois. Onderweg passeren we Brooks Lake. Een onverharde weg van 5 mijl. Dat klinkt misschien niet als veel, maar met al die gaten en kuilen is het een ritje dat je goed door elkaar schudt. Ook hier staat er een gure wind en voelt de temperatuur aan als onder nul. We trekken een zak chips open en nemen het landschap met het meer en de ruige bergwanden er omheen gevouwen op vanachter de voorruit van de auto.

Daarna hobbelen we de onverharde weg weer af, vreemd hoe de terugweg altijd korter lijkt dan de heenweg. We zijn blij als we de verharde weg weer bereiken. Het loopt tegen 4 uur en we willen de tipi wel eens zien waar we vanavond in overnachten.

Ik heb meerdere mailtjes van de eigenaar ontvangen de afgelopen dagen. Enkele om online in te checken, dan weer andere om te zeggen dat er een tipi beschikbaar is?? Ja hoezo, we hebben maanden geleden al gereserveerd. Vreemd hoor.

Aangekomen op de Dubois Campground dienen we ons te melden bij de office. Geen office te vinden, en we zijn niet de enige, dus het ligt niet aan ons. Een vrouw van een camper besluit het nummer te bellen dat op de reservering staat en krijgt te horen dat er geen office is maar alleen dit telefoonnummer. Ik krijg de telefoon overhandigd, en leg uit dat ik bij de tipi’s stond maar dat er geen bedden in staan zoals eerder aangegeven. De vrouw aan de andere kant van de lijn geeft aan dat ze naar ons toekomt.

Als ze er is dan legt ze uit dat er maar een beperkt aantal bedden zijn en niet voor alle tipi’s. Da’s fijn, voor haar maar ik heb de tipi geboekt omdat er wel bedden zouden zijn, de slaapzakken etc. hebben we zelf meegenomen. Al met al blijken de vier bedden in gebruik te zijn genomen door een ander. We kunne ons geld terug krijgen. Dat is fijn natuurlijk, maar wat nu? Het is inmiddels 5 uur en we hebben geen onderdak. Via booking is het goedkoopste hotel in Dubois $200! Dat is een beetje eroverheen. De vrouw verwijst ons naar een motel iets terug gelegen, dat kost volgens haar rond de $120 per nacht. Wij daar naar toe, maar de beste man achter de balie geeft aan nog één kamer te hebben voor $207 exclusief taks. Ja dag, dus stap ik weer in de auto.

Uiteindelijk boek ik voor $147 via Expedia een kamer in Dubois bij Twin Pines Lodge & Cabins in het centrum van Dubois. Een paar minuten na boeking sta ik voor de balie en heeft de receptioniste mijn online boeking nog niet gezien. Het is een ontzettend vrolijke vrouw, die de grootste lol heeft in haar baan. Een feest om hier te kunne slapen. De kamer is geheel opgebouwd uit boomstammen, een echte blokhut in de lobby een grote openhaard met bijbehorende koppen aan de muur. Een hert en eland staren met uit de hoogte aan.

Het Cowboy Café wordt aanbevolen om te eten, dat ligt op loopafstand dus we gaan maar meteen op pad. Er staat al een kleine wachtrij buiten. Volgend de jongen die er werkt is de wachttijd 10 minuten, maar dat zegt hij tegenecht iedereen. Buiten gaat het er ondertussen gezellig aan toe. We kletsen met wat andere wachtenden, inwoners van het plaatsje zelf. We krijgen te horen dat Dubois eerst Neversweat heette. De postbeambte die hier kwam vond die naam maar niets en de plaats werd omgedoopt naar Dubois. Een of andere politicus uit Idaho. De cowboys vonden zo’n Franse naam maar niets en spreken het sindsdien uit als Dubooois. Een andere wachtende vertelt dat hij voor de Amerikaanse tak van een Nederlandse verzekeringsmaatschappij werkt, Aegon. Zo leer nog eens iets terwijl je staat te wachten op je avondeten.

Af en toe komt de uitbaatster van de eetgelegenheid naar buiten en schreeuwt een naam. De andere wachtenden verdwijnen naar binnen. Dan roept ze ‘Ella’ bijna recht in mijn gezicht. Het is onze beurt we mogen naar binnen bij het Cowboy Café. De naam klinkt al net zo stoer als de eigenaresse. We bestellen een hamburger met uienringen en burned ends van bratwurst. Het duurt een tijdje voor het eten klaar is en ondertussen zien we de grootst mogelijke stukken taart voorbij komen. Ze bakken hier hun eigen taarten en die mag je niet overslaan. De eigenaresse heeft de touwtjes stevig in handen en samen met haar twee medewerkers gaat alles vlotjes. Ze loopt zingend voorbij, als ze een nummer goed vindt gaat de radio een tandje harder. De stemming zit er goed in en ook de klanten onderling spreken elkaar aan en zo krijg ik de perzikkentaart aanbevolen. We eten onze buikjes vol en rollen vervolgens naar buiten. We lopen nog een kort rondje door het dorp, niet omdat we moe zijn, maar het dorp is gewoon niet zo groot 😉.

Terug bij onze kamer upload ik nog twee reisverslagen van de afgelopen dagen. Die van vandaag volgt morgen, want het wordt weer een verhaal over alle gekke dingen die we hebben meegemaakt.

overnachting: Twin Pines Lodge & Cabins in Dubois
km’s:227
temperatuur: 10-23°C

Geschreven door Ellens.reizen