Ontbijt zit niet inbegrepen in de overnachting, maar we hebben nog eigen voorraad dus maken zelf iets in de keuken voor we vertrekken. We hobbelen het pad weer af naar het dorpje en vanaf daar dezelfde weg naar de hoofdweg. Ik twijfel nog even bij de kruising in Rivas om helemaal binnendoor te gaan, maar gezien de staat van de weg naar SG de Dota laten we die voor wat het is. Misschien valt het mee, maar anders gaat het echt uren duren voor we ooit weer op de Pan America snelweg uitkomen.

Ook de 'snelweg' is een mooie weg door de bergen, zodra we San Isidro de el General uit zijn. Er hangt een tijdje een vrachtwagen voor ons, omdat de klim de bergen op niet zo hard gaat, maar zodra de weg weer iets vlakker wordt dan knallen de vrachtwagens je bij elke gelegenheid voorbij. Is die gelegenheid er niet dan hangen ze aan je bumper en duwen je het liefst van de weg af. We rijden dus maar door om zo ver mogelijk uit de buurt te blijven van die monsters.

Als we boven aan de Cerro de la Muerte pas een gelegenheid zien om te stoppen, parkeren we de auto en strekken onze benen. We zitten hier boven de wolken wat een bijzonder gezicht is. Beneden scheen er nauwelijks zon en nu staan we heerlijk in het zonnetje op ruim 3000m hoogte.

Als we bij de afslag naar San Gerardo de Dota zijn, gaan we van de Pan American Highway af en gaan vanaf daar bergafwaarts over een smal zigzagweggetje. Weer heel mooi en stukken rustiger. Ik weet dat we ons moeten melden bij het restaurant van Miriam om daar de sleutel te krijgen van het door ons gehuurde hutje.

Liliane, de dochter van Miriam, spreekt wel Engels en als we alles met haar geregeld hebben, stapt moeder Miriam in onze auto om de weg te wijzen. Tussen onze half opgevouwen luchtbedjes zit ze op de achterbank. We moeten nog zo'n kleine 200 meter rijden en dan een scherpe bocht naar rechts maken om het terrein op te rijden waar de huisjes van Miriam Quetzal staan. We hebben het middelste huisje en nadat Mirian ons alles heeft laten zien bieden we aan om haar terug te rijden, want het is nog een aardige klim weer naar haar restaurantje, maar dat hoeft niet en ze gaat weer op pad.

Wij pakken ondertussen onze spullen uit en gaan lekker buiten zitten in het zonnetje. We hebben afgesproken vanavond in het restaurant te eten, maar rijden eerst verder de weg af de vallei in.

Als we 's avonds met de auto, ja we zijn lui en hebben geen zin in de klim, bij het restaurant komen, kijken we onze ogen uit. Op een plateautje tussen de bomen zitten hele mooie gekleurde vogeltjes te eten van het fruit en restafval uit de keuken. Vanaf ons tafeltje kun je zo naar buiten kijken. Vanavond is er geen keus wat betreft eten, de voorraad zal op zijn 😄, maar we krijgen allebei een bord met een lekker stukje kip, fruit en groente.

Het is maar een klein tentje maar goed bekend, want alle tafeltjes zitten die avond vol. Na het eten stappen we in de auto en rijden naar ons huisje terug. Heerlijk rustig hier... geen honden.

Geschreven door Ellens.reizen