Vanmorgen rijden we iets na 6 uur weg, de Australische buren zijn zelfs al vertrokken. We hebben er in de loop van de nacht een boel buurtjes bij gekregen, zien we. Er staan nu zeker 6 extra auto's en campers.

Het wachtershuisje bij de ingang van Yosemite NP is nog leeg als we aankomen, dus we rijden verder naar de vallei.

Er zijn meerdere wegafsluitingen en omleidingen en als we eindelijk in de vallei aankomen is alles nog rustig. We gaan op zoek naar de camping maar er staan alleen maar tentjes. We kunnen nergens vinden waar we de camper mogen parkeren voor de shuttlebus en elke keer als we ergens afslaan is er weer een wegomleiding dus we rijden driemaal hetzelfde rondje.

We parkeren op een parkeerterrein naast de camping. Geen idee of je hier mag staan, maar onze Australische buurtjes zien we hier ook staan. Ze zijn nog niet op pad maar zitten te ontbijten en ook zij weten niet waar ze mogen staan. Zij besluiten te wachten tot ze iemand van het park zien, maar wij gaan door.

We stoppen bij een waterval die vanaf de weg te zien is. We stappen uit en het leven hier in Yosemite komt ook op gang. Ook nu stuiten we weer op een wegomleiding en een file en dan zijn we het beu. Het park zal best mooi zijn, maar dat gezeur met al die bordjes dat we anders moeten rijden werkt op ons humeur en we besluiten Yosemite te verlaten.

Als we via de andere uitgang weg rijden zien we een hele rij staan om te informeren naar plekken op de campings. We moeten stoppen bij het wachtershuisje, ze vragen ons toegangsbewijs, wij laten de pas zien en ik vraag of de Tioga pas geopend is. Het antwoord is nee, en daar was ik al bang voor. Ook de Sonora pas is nog dicht dus we zullen een eind om moeten rijden. We besluiten langs de 88 te rijden naar Lake Tahoe.

De 88 is ook een mooie weg, we komen langs enkele uitzichtpunten waar we stoppen, er ligt her en der nog sneeuw en als we bij Caples Lake zijn stappen we uit om naar de dam te kijken. Hier ligt nog veel meer sneeuw en het water van het meer is nog grotendeels bevroren. Hier en daar breekt het ijs al wel. Er zijn wel campings in de buurt maar we rijden liever door naar warmere oorden. We zetten de reis voort richting Lake Tahoe.

Bij Lake Tahoe schijnt de zon vol op en we rijden via de 50 naar South Lake Tahoe. De campings daar trekken ons niet aan, duur en van die grote commerciële campings. We rijden de weg af langs de westkust van het meer en komen bij Fallen Leaf Campground een mooi kleinere camping. Ze kunnen nog wel een plekje vrij maken volgens de vriendelijke camphost ondanks dat het erg druk is, want er is iemand gisteren niet komen opdagen. Maar we kunnen hier alleen geen water krijgen of dumpen en dat is wel hoognodig. Dus we bedanken de vriendelijke vrouw en zij verwijst ons naar Camp Richardson, daar kun je ook kamperen en er is een dumpstation met water.

We rijden een stuk terug en langs het Camp Richardson Resort, als we het campingterrein oprijden staat er een bordje melden bij de ingang maar we kunnen niemand vinden als we over de camping rijden. Het is een erg grote camping mooi tussen de bomen en het is hier hartstikke rustig in tegenstelling tot Fallen Leaf. Hier moet gewoon plek zijn maar eerst nog iemand vinden die bij deze camping hoort. Als we naar het tweede deel van de camping rijden zit ook daar niemand in het huisje bij de ingang. Maar er komt wel een jeep aan met iemand van de bewaking. Natuurlijk weet hij waar we moeten zijn; aan de andere kant van de weg en dan naar het hotel van Camp Richardson rijden daar kun je je dan melden bij de receptie, logisch.

Danny zet de camper op het parkeerterrein bij het hotel en ik loop naar binnen. Het is niet druk, de openhaard is aan en er zitten twee mensen in de lobby. De receptioniste is ook erg vriendelijk, maar snapt er niet veel van. Ze weet niet zo goed hoe het werkt met de camping en kan ons na lang zoeken vertellen dat er plek is. Goh wat een verrassing als zeker driekwart van de plaatsen leeg staan.
Ik vraag wat het kost en met $30 valt het mee, als we hier alleen willen dumpen betalen we ook $ 10 en dan zouden we bij Fallen Leaf ook nog $20 voor ons plekje moeten betalen. We gaan daarom hier staan. Na weer lang zoeken heeft ze een nummer gevonden waar we kunnen staan met onze C30. Ik bedank haar vriendelijk, betaal en ga weer naar Danny. Die heeft intussen een half pakje sigaretten op zo lang duurde het allemaal, maar we kunnen staan.

Eenmaal de weg overgestoken rijden we de camping op en zoeken we ons plekje op. Het is groot genoeg maar staat wel erg scheef. We schuiven dus maar een plekje op. Er staat op één caravan na geen andere camper in dit rijtje dus het zal zo'n vaart niet lopen. De man met de jeep komt nog een keer langs, ik zeg dat alles gelukt is, maar dat we het plekje schuin aan de overkant genomen hebben, want dat andere is echt veel te scheef. Hij vindt het allemaal prima en rijdt weer door.
Best bijzonder om bewaking te hebben op een camping, zou het hier echt nodig zijn vragen we ons af.

Ook deze plek is nog steeds scheef al is het minder dus met een paar houtblokken staan we redelijk recht en blijven we in ieder geval in ons bed liggen. We zetten de stoeltjes in de zon, ik pak voor ons nog een ijsje en we genieten van de rust. In de caravan naast ons horen we wel geluid, waarschijnlijk een tv, maar we zien niemand.
Een uurtje later als Danny de bbq aanmaakt komt er een gezin op de fiets aangereden. Zij zijn onze buren van de caravan, op dat moment gaat ook de deur open en er stapt een jongen uit. Hij had geen zin om mee te gaan en is bij de caravan gebleven. De vader loopt met één van de meisjes naar het toiletgebouw en op de terugweg komt hij zich voorstellen. Ze komen uit Reno en hebben de caravan van zijn schoonouders geleend. De caravan staat er een week en dan gaan ze terug. Ze hebben vier kinderen bij, twee jongens en twee meisjes. Ze hebben nog een oudere zoon maar die studeert al en komt alleen het weekend langs.

Wij gaan eten en ook zij beginnen met de voorbereidingen, na het eten komen ze naar ons toe om te vragen of we bij hen willen zitten en trek hebben in s'morres. Geen idee wat dat zijn maar dat blijken twee biscuitjes te zijn waar je dan een plak chocolade en een marshmallow tussen stopt, de marshmallow is eerst boven het kampvuur opgewarmd. Erg lekker, maar megazoet, na één heb ik het wel gehad, maar Danny neemt er net als de rest nog een.

Erg aardige mensen zijn het Gregorio en Connie, hij heeft zijn dienstjaren in Duitsland doorgebracht en spreekt nog wat Duits dat hij graag met ons oefent. Als de kinderen horen dat we op school drie vreemde talen leren kijken ze ons verbaasd aan. De jongste heeft wel veel interesse in aardrijkskunde en reizen en wil daarom van alles van ons weten. Zijn vader zegt dat hij van alle landen de hoofdstad weet en ja hoor als we hem naar enkele steden vragen dan weeet hij het perfect. Wat grappig, dat maak je hier niet vaak mee. Je kunt zien dat ze nieuwsgierig zijn naar ons en hoe wij leven. Het wordt langzaam later dus we nemen afscheid om te gaan slapen als de kinderen ook één voor één inzakken. Voor we weg gaan krijgen we nog te horen dat er gisteren een beer om hun caravan liep. De oudsten slapen in een soort langwerpige hokjes waar je via de buitenkant inklimt en vonden het maar wat eng.

Dat laatste nieuws maakt dat we vannacht maar half slapen, niet omdat we bang zijn, maar juist omdat we zo graag nog een beer zouden zien deze vakantie.

Geschreven door Ellens.reizen