Vanmorgen eerst naar het kantoortje van de verhuurder van de auto gelopen, maar er was nog niemand dus we zijn eerst gaan ontbijten.

Na het ontbijt stonden er meer mensen, maar we waren vrij snel aan de buurt. Na binnen de hele papierwinkel te hebben afgehandeld, mochten we naar beneden.
Daar stond een man te wachten om ons de huurauto te laten zien. Samen liepen we het gebruikelijke rondje om de auto om beschadigingen te noteren.
Op een gegeven moment heeft de man maar een kruis door de hele auto gezet op zijn formulier. Er was geen beginnen aan, zeker niet met een paar toeristen die duidelijk ervaren waren in het huren van een auto 😊. De man moest er zelf nog het hardst om lachen. Verder was de auto prima vonden we, dus niet veel later de bagage in de kofferbak gegooid en zijn we op pad gegaan.

Over de Malecón zijn we naar de rand van Havana gereden, eerst nog wat buitenwijken maar al snel zaten we op de snelweg naar het westen. En wat een snelweg! Brede weg met meerdere banen, maar bijna geen auto te zien, wel paarden met karretjes en fietsers etc.

Na een tijdje begin ik het vermoeden te krijgen dat we toch ergens een afslag hebben gemist. Ik wil eigenlijk helemaal langs de noordkust rijden richting Viñales, maar we zitten waarschijnlijk op de meest gebruikte doorgaande weg helaas.... Eigenlijk, maakt het niet veel uit, dit soort ‘snelwegen’ kunnen onze goedkeuring ook wegdragen.

Ergens halverwege onze rit stoppen we bij een tentje waar je kunt eten en drinken. We kopen een flesje water, cola en wat te knabbelen. Echt honger hebben we niet.

Iets verderop bij een viaduct worden we door een politieagent gemaand om te stoppen.
Nu heb ik op het forum al gelezen over corrupte politie dus ik weet dat ik niets contant moet betalen, maar deze oom agent vraagt of we iemand een lift kunnen geven. Er staat schijnbaar een vrachtwagen met stukken en nu vraagt de agent of wij de chauffeur naar een dorp willen brengen dat op de route ligt naar Viñales.
We kijken elkaar aan en besluiten de chauffeur maar mee te nemen en ergens, geen idee waar, af te zetten.

De jongeman stapt dankbaar in en hij probeert een gesprek aan te knopen. Ik probeer zo goed en kwaad als het kan weer in het Spaans te communiceren. Hij geeft aan waar we van de snelweg af moeten en daarna volgt nog een rit van een kwartier over landweggetjes en langs dorpjes. Hij doet teken te stoppen bij een boerderijtje en stapt uit. Hij bedankt ons en wil graag zijn woon-/werkplek (?) laten zien. Het is een tabaksplantage, hoe toevallig 😊.
We zijn wederom niet de moeilijksten en gaan met hem mee. We krijgen uitleg over de tabaksplanten door een collega van de jongeman die iets meer Engels spreekt en daarna moeten we proeven. De mannen steken verschillende sigaren aan en ik krijg er één speciaal voor vrouwen. Een sigaret lust ik nog wel, maar een sigaar gaat me te ver, Danny rookt ondertussen lekker mee met de mannen.

Eind van het verhaal lopen we met een bundeltje sigaretten in een plastic tasje de staldeur uit. Gekocht weliswaar niet gekregen, op twee na, maar Danny was toch al van plan sigaren te kopen in Cuba. Dus of we die dingen nu hier kopen of op een andere plek dat maakt eigenlijk niets uit.

De jongeman loopt mee naar onze auto en geeft ons nog twee blikjes cola mee voor onderweg.
Heel aardig, jammer dat later als ik mijn blikje open, de helft eruit komt gespoten over mij en de auto heen. Snel de auto aan de kant en het halflege blikje weggegooid. Wat een plakbende. Danny heeft meer geluk en kan gewoon zijn blikje leeg drinken.

We rijden via via weer terug naar de snelweg en bij Pinar del Rio slaan we af om de laatste 25 kilometer naar Viñales te slingeren. In de loop van de middag komen we in Viñales aan.
Een klein stadje beroemd om de tabakshuisjes net buiten het stadje. En laten we nou vandaag al een tabakshuisje hebben gezien 😊. Viñales is gelukkig ook bekend vanwege de beeldschone natuur. De vallei van Viñales is een van de mooiste natuurlijke plekken in Cuba en wordt gekenmerkt door grotten en grijze rotsen die uit het landschap omhoog steken. En dat willen we morgen graag gaan bekijken.

Nu begint onze zoektocht pas echt, we hebben wel een adres van de casa paricular waar we overnachten, maar ze doen in Cuba niet zo aan straatnaambordjes.
Straatnaambordjes? Je mag hier al blij zijn dat er borden met plaatsnamen zo af en toe langs de weg staan. Als je hier rijdt is het fijn om een kaart te hebben, vandaar dat ik die zo graag wilde kopen in Havana. Ze zullen hier wel denken; als je het dorp of de stad zonder bord kunt vinden, dan lukt die laatste hindernis, een straat en huisnummer ook wel zonder bordjes.

Nadat we het dorpje een paar keer rond zijn gereden, we sommige straatjes (lees: zandpaden) twee keer hebben gezien, komen we toch bij onze casa aan. Een mooi knalroze huis dat kan niet missen 😊.

We stappen uit en worden vriendelijk welkom geheten door Gladis onze gastvrouw. Binnen moeten we eerst wat drinken en dan komt de Spaanstalige aap uit de mouw. Nou ja aap, zo erg is het niet, maar we kunnen hier vannacht niet slapen.

De riolering van ‘onze’ kamer is verstopt en Maceo, de gastheer, heeft de boel open gegraven om het probleem te verhelpen. Maar we treuren niet lang, want Gladis heeft geregeld dat we bij haar vriendin iets verderop in de straat kunnen slapen. Weer ben ik blij dat ik een beetje Spaans spreek, want onze gastvrouw en heer spreken geen woord Engels. Morgen kunnen we dan wel hier slapen want dan is de andere kamer, die ze ook verhuren vrij.
Gladis laat ons meerdere brochures en fotoalbums van de omgeving zien en we spreken af dat we morgen met een Engelstalige gids de omgeving gaan verkennen. Zij regelt dat we om 10 uur worden opgehaald bij haar huis. We kunnen dan ook onze spullen bij haar afzetten en de auto parkeren.

We rijden met Gladis in onze auto naar haar vriendin Olga, die in een zacht blauw huisje woont. Leuk hoor die kleuren.
Ook hier worden we vriendelijk verwelkomt, we krijgen een mooie kamer in de tuin van het huis. We zijn dik tevreden. Gladis vertrekt te voet en Olga biedt ons iets te drinken aan. We gaan in de tuin zitten en als Olga met het drinken komt vraagt ze of we vanavond bij haar willen eten of in het dorp. We vragen wat ze te eten heeft en we kunnen kiezen, vlees, vis, kip, kreeft zelfs. Nou dat laatste lijkt ons wel lekker.

We lopen een rondje door het dorp en de straatjes om Olga haar huis. We zien een benzinepomp in het dorp, fijn om te weten, een busstation en een kleine winkel. Op een paar eettentjes na is er niets, toch zijn er veel mensen op straat.

Terug in het huis van Olga en haar man Marcelo raken we in gesprek met een Duitse jongen die in Cuba aan het backpacken is. Aardige jongen en ook hij eet vanavond in de casa. De tafel staat al gedekt met rijst en andere typisch Cubaanse gerechten, zoals bonen, gebakken banaan en als we zitten komt Olga de kreeft brengen. Het is allemaal erg lekker. Nou staat Cuba niet bekent om z’n keuken, maar met de beperkte middelen hier heeft Olga er een waar feestmaal van gemaakt. Ergens een zwarte markt in de buurt 😊?
We kletsen na het eten nog met Olga, zij spreekt gelukkig wel Engels, haar man en de Duitse jongen. Het is gezellig zo met z’n allen in de achtertuin.

Villa Maceo y Gladis € 32 voor twee nachten en twee personen. Bij Olga rekenen we alleen het eten af, de rest regelen de vrouwen van de casas onderling.

Geschreven door Ellens.reizen